Gedichten

XVI. Een man vertreedt eene slang in 't winter-gety.

Den tijt baert min, in 's menschen sin.

Lest, in des winters kouw, quam onsen Clays gereden

Daer hy een slange sag; hy ging op 't lijf haer treden,
En siende dat de beest bleef stil en wel te vreen,
Hy docht: hy was een man die slangen derft vertreen.
Maer, Claysje, niet soo prat; den somer sal eens komen:
De slang die ghy vertreet, sal dan uw' hert doen schromen;
Al is 't dat ghy de min nu t'eenemael veracht,
Ghy sult noch t'uwer tijt van haer sijn onderbracht.