|
| |
| |
| |
Klachtdicht van Procris, stervende in de ermen van haren man Cephalus.
Helas! wat voel ick hier? wat schicht komt hier gedreven,
Die Procris voor den tijt, verliesen doet haer leven?
Och! lief, ik ben geraeckt, ghy hebt de plaets gewont,
Die noyt en heeft geweest om uwen wil gesont.
Och! Cephale, mijn lief, ghy hebt de borst doorschoten,
Die ghy met liefdens vier geheel hielt overgoten;
Siet hier mijn hertens bloet; och! voelt eens met uw' hant,
Hoe vierig dat noch is en in uw' liefde brant.
Door blinde jalousy, die my heeft hier doen komen,
Wert my het soet gebruyck van 't leven afgenomen;
Om dat ick mynen man te luttel heb betrout,
Wert uyt mijn jonge lijf den geest soo vroech gestout.
Leert, vrouwen, leert aen my, hoe dat de sotte daden
Van onse jalousy ons groene jeugt verraden.
Leert, vrouwen, leert aen my, hoe dat een wanckel hert
Rechtveerdelick gestraft van onse Goden wert.
Mijn man bemind' het bosch, hy ginck daer alle dagen
Naer 't een of 't ander wilt met zynen boge jagen,
Maer evenwel getrou vont hy hem 's nachts by my,
Doen waren wy te gaer, doen lag hy aen mijn sy.
Zijn herte was aen my en mijn aen hem geschonken,
En hy was in mijn min en ick in zijn versoncken,
| |
| |
Wy waren altijt eens, door pronckery of twist
En heb ick noyt zijn gunst noch hy de mijn gemist.
Een onbesuyste vrou, een van mijn nagebueren,
En heeft dees soete vreugt niet lange laten dueren,
Door haren valschen klap. Och! dat 'er noyt klappey
Een degelicke vrou met logens en verley!
Zy seyde dat in 't bosch een dertel hoer verkeerde,
Die mynen lieven man meer dan my selven eerde,
En dickwils by haer sliep; en tot noch meer bescheyt
Heeft zy my oock den naem van dese vod' geseyt.
Och! Goden, waerom is 't dat wy meest al de vrouwen,
Soo veel van achterklap en van de logens houwen?
Wat kan een valsche tong ons al verdriets aendoen!
Wat kan zy jalousy en ydel wanen voen!
Ick docht, is dat het wilt dat mynen man doet waecken
Eer dat den dag begint, en naer de bosschen haecken?
Is 't daerom dat hy my soo vroech in 't bedde laet,
Soo vroech zijn afscheyt neemt, en naer de velden gaet?
Moet ick dan met een kleyn soo dickwils my genoegen,
Soo dickwils mynen lust naer zynen wille voegen?
Is 't daerom dat ick hou met luttel my te vreen,
Om dat hy aen een hoer het ander sou besteen?
Och! heb ick om een hoer soo dickwils moeten derven
De lusten van mijn jeugt, om dat zy sou verwerven
Het geen dat my behoort? heb ick mijn herte dan
Gestelt op eenen fielt en ongetrouwen man?
Heb ick mijn trou aen u, aen u mijn trou gegeven,
Die niet beschaemt en sijt in hoerery te leven?
Is 't reden dat ick t'huys u blyven sal getrou,
Terwijl ghy ergens el besoeckt een ander vrou?
Is 't dit dan, Cephale, dat ghy my hebt te voren
Soo treffelick belooft, soo vastelick gesworen?
| |
| |
Hoe onderhout ghy soo, ghy schelme, ghy rabout,
De houwelicksche wet, die ons verbonden hout?
Och! vrouwen siet voor u, och! wacht u te geloven
De ongetrouwe mans, al dat zy u beloven
Haer hert en meynet niet, haer liefd' is als de wint,
Zy draeyt nu hier nu daer, daer zy bequaemheyt vint.
Zy praten wonder soet als zy ons komen vryen;
Met dat zy meester sijn, zy stellen al ter syen
Dat haer niet me en gaet; de soetheyt is gedaen,
De liefde neemt stracx af met dat wy zijn verraen.
Met dat wy laten ons des maegdoms riem ontknoopen,
Ons vreugden sijn geëynt, ons blijtschap is verloopen,
Noyt uere komt soo soet die ons genuchte brengt,
Die niet met bitter gal en droefheyt is gemengt.
Dit docht ick dag voor dag, en ginck met vlijt aenmercken
Zijn woorden, zijn gelaet, en altemael zijn wercken.
Die eens met arge waen gans overwonnen wert,
Al dat hy siet of hoort, het gaet hem tegen hert.
Als hy droef-geestig was, ick docht dat zijn gedachten
Verdoolden in zijn hoer en Procris niet en achten:
Stont hy wat vroeger op, quam hy wat later t'huys,
Het eene was mijn pijn, het ander my een kruys.
Als ick met mynen hals in zynen erme ruste,
Als hy my menichmael met natte lipkens kuste,
Ick docht het was geveyst, ick docht het was een pert
Om 't achterdenken soo te sluyten uyt mijn hert.
Terwyle liep den tijt, en ick wiert alle dagen
Noch meer en meer jalous, noch meer en meer verslagen.
Ick docht: Och! mocht ick sien die my doet sulcken spijt,
Die mynen lieven man soo schandich my benijt!
Ick sou uyt haer gesicht met myne nagels halen
De oogen, die alleen sijn oorsaeck van mijn qualen;
| |
| |
Ick sweere dat ick haer sou treden onder voet,
En perssen uyt haer borst den lesten druppel bloet.
Ick sou haer, by mijn trou, ick sou haer wel ontleeren
Dat zy geen mans en sou meer van haer vrouwen keeren,
Ick soude met mijn hant dat vuyl oneerbaer wijf
Versetten haren kop, verscheuren gansch haer lijf.
Och! Goden, latet toe dat ick haer mach verrasschen,
Dat ick mach in haer bloet mijn handen beede wasschen,
En wryven in 't gesicht van hem, die my verlaet,
Die my geheel veracht en by een hoere gaet.
Dit wenschende ben ick tot in het bosch gekomen,
Daer heb ick uwe trou en myne faut vernomen.
Och! Cephale, mijn lief! ick voele dat mijn hert
Allenskens my begeeft, allenskens flouwer wert.
Vergeeft my, mynen Geest, dat ick heb derven dencken
Dat ghy ons echte trou in 't minste socht te krenken:
Vergeeft mijn jalousy, vergeeft my, liefste man,
Vergeeft my eer ick sterf, terwijl ick 't hooren kan.
Och! herte van mijn hert! ick voel mijn oogen breken,
Ick voel, mijn dicke tong wert moe om meer te spreken,
Den pols verlaet zijn plaets, ick voel mijn kracht vergaen,
Och! liefste, 't sal met my seer haest hier sijn gedaen.
Komt, laet my voor het lest mijn bleycke lippen drucken
Aen uwen lieven mont, komt laet my van u plucken
Een soentjen twee of dry eer dat mijn siele vliet,
Eer dat de droeve doot het soenen my verbiet.
Och! suycker soeten mont, mont soeter dan de raten
Die komen van de bien, mont die ick moet verlaten,
Mont die ick soo bemin, aenveert den lesten soen,
Aenveert den lesten kus als ick 't noch kan gedoen.
Och! Cephale, mijn lief, ten is niet lang geleden
Dat wy ons groene jeugt te gaer in vreugt besteden,
| |
| |
Dat ghy my dickwils hebt verkort den langen nacht.
O sotte jalousy, waer hebt ghy my gebracht?
Hoe hebt ghy my verraen! hoe hebt ghy my bedrogen!
Door valschen achterklap uyt leven my getogen!
Ick docht een hoer te sien in mynen liefstens schoot,
Ick vinde voor een hoer mijn onverwachte doot.
Och! Cephale, wat is 't? waerom sie ick u kryten?
Hei! lieve, laet toch staen, ick moet my selven wyten
Mijn pijn en mijn verderf: wat weent ghy om uw' vrou,
Die twyfelachtig was van u gesworen trou?
Ke! liefste, sijt gerust, laet my noch eens uw' oogen
Voor 't leste suyver sien en onbetraent haer toogen,
Hei! liefste, hout toch op, en eyndigt uwen druk,
Soo vind' ick in mijn doot noch eenichsins geluck.
Ick hebbe 't wel verdient soo vroech te moeten sterven,
Maer waerom sout ghy toch om my uw' vreuchden derven?
De doot voorwaer, mijn lief, en is soo groot geen pijn,
Als dat ick u moet sien in ongenuchte sijn.
Lief, soent my toch noch eens, en als mijn siel wilt varen,
Doet open uwen mont, en wilt se daer bewaren.
Och! Engel, moetet sijn? werd' ick van u gescheyt,
Van u genomen wech en naer het graf geleyt?
Het sterven is my soet: van u, mijn lief, mijn herte,
Te werden afgescheyt is my de meeste smerte;
Ick sweere, by het bloet, dat ghy hier loopen siet,
Dat sonder u te sijn is 't meest van mijn verdriet.
Och! voogt van mynen sin! och! leven van mijn leven!
Wat pijn is 't voor uw' vrou dat zy u moet begeven!
Ke! liefste, siet noch eens uw' droeve Procris aen,
Die om haer jalousy naer Charons boot moet gaen.
Komt, liefste, laet my toch, al soenende, verwachten
Het eynde van het licht, 't begin van lange nachten.
| |
| |
Och! liefste, 't is met my, och! liefste, 't is geënt,
Den alderlesten slaep sich naer mijn oogen went.
Hei! als mijn droeve siel van 't lichaem is gescheyden,
Doet hier in dese plaets voor my een graf bereyden,
Bedeckt met eenen steen, daer in geschreven staet,
Dat sotte jalousy is oorsaek van mijn quaet.
Schrijft daer, dat yder wijf mijn ongeluck aenschouwe,
En haer van jalousy en ydel wanen houwe:
Schrijft daer, wanneer een vrou niet haren man betrouwt,
Hoe dat het komt of gaet, dat haer in 't lest berout.
Och! Cephale, vaert wel; och! Cephale, mijn oogen
En sien niet meer haer son, de doot wilt niet gedoogen
Dat ick u voorts aensie, ô onbeleeft bevel!
Och! Cephale, mijn lief, och! Cephale, vaert wel.
|
|
Auteursrechtvrij