Mijnheer Luchtervelde

[p. 196]

IX.

Felix, welke korts daarop Gent verliet, kwam omtrent anderhalf jaar nadien al de vrienden die hij daar gelaten had, nog eens bezoeken. Doch vruchteloos klopte hij aan de deur van De Craeyer, en Jelle ook woonde in de Molenaarstraat niet meer. Schoon had hij zich links en regts te bevragen: de inlichtingen, die hij bekwam, waren zoo uiteenloopend dat hij vreesde die twee makkers nimmer te zullen wedervinden.

Toevallig echter, en gelijk hij zoo wat de stad doorslenterde, zag hij in de Burgstraat een welgekleeden jongeling de deur van eenen aanzienlijken kruidenierwinkel intreden. Felix meende hem te herkennen, en inderdaad, nauwelijks had hij hem fijn bezien of hij liep er heen, en:

- Louis! Louis! - riep hij, - wel wat geluk dat ik u toch eindelijk vinde!

- Lieve God, Felix! - en Lodewijk greep de hand

[p. 197]

van zijnen vriend; - mijn beste jongen, hoe gaat het? We dachten dat ge dood waart! kom binnen, kom binnen!

En Felix volgde hem door den winkel in eene ruime kamer, waar eene kleine boekenkas een hoekje van besloeg.

- Mietje! Mietje! zie eens wie dat daar is! - schreeuwde Lodewijk, vooraleer zij nog binnen waren.

En Mietje stond op:

- Dag mijnheer Felix.

- Hier valt niet te mijnheeren, lief vrouwtje! - En de jeugdige schrijver langde haar twee frissche zoenen op iedere malsche wang; - ge schijnt me daarom te gelukkig.

- Regt zoo! - riep Lodewijk, - ge ziet wel dat ons huwelijk niet ongezegend bleef.....

- Ho, dat ik daar nu geen peter kan van zijn, maar, ik moet weêr weg..... En word daarom niet rood, Mietje; 't is immers in eer en deugd gewonnen!.... Doch beste Louis, zeg me eens, zonder dat ge over mijne vrij onkiesche vraag gestoord moogt zijn, is dit hier nu alles van u?

- Niet geheel, jongen, niet geheel; Mevrouw Luchtervelde is er nog tusschen; maar wij hopen haar allengs te voldoen; zij doet mij veel klanten aan de hand voor mijn timmerwerk, - en hier wierp hij de deur van een werkhuis open; - zie, hier staan al eenige mijner gasten.... En die kunnen kaas en brood eten gelijk gij het verlangdet, Felix; want ik zorg dat ze 't niet opdrinken en geef hun een deftig loon.

- Zoo, zoo! - sprak Felix twijfelachtig.

[p. 198]

- Ja, jongen; ik win dan wel zoo veel niet; maar het is regtvaardiger. Ik kan het ook niet in ongelukkige ondernemingen verliezen; want ik moet nooit in entreprise werken.

- Ho, dat is onmogelijk!

- Wel zeker!... Mevrouw Luchtervelde bezorgt mij zulke klanten; altemaal menschen van den ouden eed. Jammer maar dat als die zullen gestorven zijn ik slecht zal weten waar er van hunne soort te vinden.

- 't Is te hopen dat de vooruitgang in het werkmanstroopen niet zal blijven voortgaan, - zuchtte Felix; - maar, nu geene treurige gedachten, eh Mietje?

Doch de baas had intusschen eene kanne uitzet voor den dag gehaald en:

- Gauw, gauw, vrouwtje lief! - riep hij, - kaas en boterhammen; want Felix houdt daar van! In tijd en wijle wacht hij naar het middagmaal, eh jongen?... Op uw gezondheid!

- En de uwe!... Maar, hoe is het met Roza? - vroeg de schrijver, die geenszins gelet had op de jonge vrouw, welke zich steeds aan zijne oogen te verbergen scheen. - Hoe is het met dit lief en ongelukkig kind?

- Wel die is hier!... Roza! Roza! hoe komt ge nu niet bij Felix van wien ge zoo dikwils spreekt?

- Och, mijnheer! - zuchtte de treurige.

- Wel liefste, kom gauw! - en de schrijver had haar reeds in de armen; - hier! - en haar ook drukte hij een hartelijken kus op de wangen; - van daag vliegt mij alle geluk tegen!

- Zonder hetgeen nog te wachten is, - glimlachte Lodewijk; - binnen eenige weken trouwt Roza!

[p. 199]

- Zoo, lieveken, en met wie? met wie?

- Och, ik weet het niet.... ik durf niet goed.... - stamelde Roza, en een traan baande zich een weg over hare wangen.

- Met wie?

- Ge zult hem straks zien, - zei Lodewijk.

En Felix die de smartelijke snaren van Roza's hart niet te zeer wilde aanroeren, vroeg hoe het met Jelle ging.

- Met Jelle! - lachte Lodewijk, - dat is nu te lang om te vertellen.... Laat ons eerst eens lustig drinken; ge zult dit straks wel vernemen.

Antwerpen, Februarij 1849.