De overgave

[p. 118]

Tiende hoofdstuk.

I.

Ze was naar Holland gereisd om het sterven van haar moeder. In het oude huis, temidden van veel haastig komende en gaande menschen, bewoog ze zich vreemd en loom. Na moeders eersten blik op haar, de mat-geprevelde woorden waarvan ze alleen haar naam verstond, - had ze aan teruggaan gedacht. Iets van haar jeugd her-beleefde ze in den trein bij 't komen. Haar jeugd, dat was óók: de armelijke thuiskomst, nadat ze Ada voor 't eerst had gezien, - haar vlucht voor het leven - maar het was niet te ontvluchten. Na die jeugdgedachten, die haar veel deden navoelen van wat was geweest, stond ze bij het bed van haar moeder, een oogenblik als een wankel kind, dat huivert voor de hardheid van den dood, dan weer rustig en diep - in zelf tot sterven bereid. - En daarna kon ze niet anders meer dan denken aan haar leven met Albert en het kind, aldoor denkens Ze had wel van huis gekund - och ja; het dienstmeisje was vertrouwd, en Albert zou steeds bij Eefke zijn. - Die twee hebben het goed samen, dacht ze. Maar ze wist ook dat ze veel, telkens weer, over haar zouden praten, en ze voelde één groot verlangen: bij hen terug te zijn.

Ieder dien ze ontmoette, vroeg haar naar haar man en kind. Dan wist ze maar enkele woorden, waarachter een

[p. 119]

gaping viel van verwachten, want haar glanzende glimlach deed zooveel méér vermoeden. - We maken het goed. Albert heel goed; ja - het kind is lief. Ze voelde al haar dagen met hen als een sterke eenheid van leven, iets dat groot was en gaaf, dat ze niet kon verklaren met menschelijke woorden. Dit kan alleen geleefd worden, dacht ze, en zóó begrepen.

Gerda was wel verwonderd. - En verder? pak eens uit, Josientje. Maar Franz vroeg: wat is er hier bij ons van je, alleen je lichaam?

Met groote inspanning keek ze toen naar de werkelijkheid. Gerda en Ann-Mary, haar zwagers, al die luisterende gezichten. Haperend zei ze: moeder heeft me herkend, eenmaal - en natuurlijk ben ik niet graag lang weg, Eefke is nog zoo jong en ik ben het niet gewoon, zonder Albert te zijn.

Gerda lachte een beetje. - Het is bij jou altijd in uitersten. Je kunt toch blijven om óns, in hoe lang hebben we je niet gezien?

Bedachtzaam zei ze: Jij zou toch ook niet om mij weggaan van je man - tenminste: als ik je niet noodig had?

- Noodig? och, dat is niet zoo precies af te wegen. Maar in ieder geval: je bent er nu nog.

- Was er dan sprake van weggaan? vroeg Frans.

- Neen, we hebben er nog niet over gesproken, maar als moeder gestorven is, wilde ik gaan. - Ze luisterde naar haar eigen woorden; 't kwam haar plotseling voor of ze geroepen was. Ze voelde een heeten drang door haar lichaam stuwen; ze wilde opstaan, maar bedwong zich. - En na die sterke ontroering ging haar adem traag. - Ik ben soms

[p. 120]

ongerust over Albert - zei ze zacht. Ze voelde een hand op haar schouder en hoorde de stem van Frans: Ja, natuurlijk moet je gaan, als je wilt.

Toen ze een week thuis was, stierf de moeder. Josien wachtte de kist nog af, de kleine, smalle kist, waarin iets werd gelegd dat aan de moeder had gehoord, - iets heel nietigs. - Toen ging ze. - Ze voelde nauwelijks de afkeuring van de zusters - ze hoorde Alberts stem, zag zijn handen, zijn glimlach, zag hem leven, daar waar zij ook zijn wilde, in het huisje aan de rivier, bij het kind.

In Berlijn aangekomen, voelde ze zoon jachtigen angst in zich, dat ze een auto nam, en met saamgeknepen handen voor zich uit tuurde, als wilde ze de verte naar zich toe halen, te niet doen. Eindelijk stond ze voor het hek van haar huis. Bevrediging en onrust hielden elkaar in evenwicht. Ze zag niets in den tuin, niemand voor het raam. Ze wilde roepen: hier ben ik! - maar trad vlug en zwijgend binnen.

Het was een uur of elf in den morgen. Lentelicht, scherp tusschen wolken door, viel mateloos door alle ruiten. In de huiskamer was niemand; bloemen stonden op tafel, de zon flonkerde in kristal. Ze liep naar de keuken. Een verpleegster stond bij de rechtbank, heel rustig, alsof ze er al lang was, en roerde iets aan in een kom.

- O, vroeg ze - bent u mevrouw Busky?

Het flitste door Josiens gedachten: Albert - ernstig - of Eefke - iets - iets gerings, een kinderziekte.

- Wat is er? - mijn man?

- Ja, mijnheer is ziek. Geeft u mij uw mantel, - laten we even naar binnen gaan.

Maar Josien verroerde zich niet. - Zeg het me gauw -

[p. 121]

waarom ben ik niet gewaarschuwd? - waar is Eefke?

- U moet zich niet ongerust maken, u kunt naar mijnheer toe gaan. Het kind is bij mevrouw Schwäder. Gisteravond hebben we u een telegram gestuurd. Het is een kleine aanval van beroerte. Hoe kunt u hier al zijn? bent u niet moe?

Even drong het tot haar door dat die vrouw vriendelijk tot haar sprak - toen liep ze haar voorbij, de trap op, de slaapkamer binnen.

Aan Alberts oogen zag ze dat hij haar kende, dat zijn geest helder was; maar hij bewoog zijn lippen niet, glimlachte niet. Ze kuste hem licht op zijn voorhoofd - Dag, fluisterde ze - dag, ik ben weer bij je.

En als hij haar toen maar had kunnen antwoorden - als hij niet zoo smartelijk roerloos was gebleven. Nu, haar hoofd weer opheffend boven het zijne, besefte ze dat de groote slag was gevallen. Ze knielde bij het bed, dorst niet te praten, niet te snikken. Zoo lag ze - tot ze zich bewust werd van de stilte tusschen hen, en ze haar hoofd voorover liet vallen, wanhopig schreiend.

Maar even later voelde ze haar schouders aangeraakt en de verpleegster zei: Mevrouw, laat ik u eens vertellen, - ja, mag ik u zeggen hoe u niet doen moet? - Ze liet zich meetroonen en luisterde naar het verhaal van Alberts ziekte, dat haar woord voor woord de enge ruimte afbakende, waarop haar gedachten nog mochten leven.

Later zat ze uren bij zijn bed. Ze vroeg niet meer naar Eefke. Langzaam zag ze den grooten tijd voorbij schuiven; - nooit eerder had ze zoo duidelijk den val en den klim van het licht gezien, de keten van dag en nacht; nooit sterker

[p. 122]

dan nu voelde ze het tijdelijke van het leven onder den boog van eeuwigheid.

Nu was het lente. In den zomer zou Albert er niet meer zijn. Ze herinnerde zich den vorigen zomer, toen hij haar gevraagd had: zeg eens, hoe lang wil je me nog laten leven? Ze zag zijn stille overgaaf aan den dood; zij oogen waren dicht gevallen en hij kon ze niet meer openen - maar hij streed niet. Langzaam werd het einde aan hem voltrokken.

II.

En Eefke groeide op. Ze was een levensblij en gezond kind. Heur haar, dat heel licht was geweest, werd een tintje donkerder. - Het zal er mee gaan als met het koren, had Albert voorspeld - dat eerst zoo pril en weifelend van kleur is en dan blond wordt en gouden. En hoe, had Josien gevraagd, zal het gaan met haar korenbloem-blauwe oogen? En hij antwoordde: die zullen misschien grijs worden, door veel denken. Maar haar oogen bleven van een sterk en stralend blauw.

Den eersten tijd na Alberts dood was het Josien alsof ze weinig van het kind hield. Veel menschen hadden haar geschreven, dat ze zeker troost zou vinden in haar dochtertje. Ze las over die telkens weerkeerende woorden heen, zonder diep gevoel. Wel was ze steeds voor en met Eefke bezig, naaide kleertjes, ook voor de poppen, ging het kind lezen leeren, maar 'twas of het alles buiten haar hart omging. Ze voelde dat ze werken moest en deed het, rusteloos, en met veel overbodige woorden en gebaren. Het duurde maanden voor ze haar eigen rammelende stem ging hooren,

[p. 123]

die als een voos geruisch haar overal begeleidde. Maar toen verstilde ze ook plotseling. Ze vroeg zich af of Eefke de verandering in haar zou merken, en ze zag dat ook het kind rustiger werd en een drang ging openbaren naar zachte vertrouwelijkheid. Ze zag de wending in het kind: het keerde zich naar haar, met alle warmte en innigheid die het den vader had gegeven. En ze zei zich zelf: dit is, doordat ik weer durf denken aan hem, mijn geest zich richt naar den zijnen, die ons zoo goed was. Die onbewuste houding van het kind ontroerde haar zoo, dat ook zij alle beperkingen ophief, en stil verder leefde met alle beproefde krachten van haar hart.