In de speeluren

[p. 30]

Het vaderland.

Het land waar ik geboren ben,
Waar 'k zoo veel goede menschen ken,
Waar ook mijn vader 't leven vond
En waar mijn moeders wiegje stond,
Dat land dat mij te leeren geeft
Hoe deugd naar ware grootheid streeft,
Hoe ondeugd dikwijls zonk en viel -
Ik heb het lief met hart en ziel.

'k Haat evenwel geen ander land,
Dat waar een blijk van onverstand;
Op zee, te land, op berg, in dal,
Veel goeds - men vindt het overal;
Maar hen, die 'k van mijn jonkheid ken,
Hen, wien 'k mijn welzijn schuldig ben,
Den grond, waarop ik dankend kniel,
Schenk ik vóór alles hart en ziel.

[p. 31]

 

De liefde voor mijn vaderland

 

Wordt diep mij in het hart geplant,

 

En 'k vind die liefde een wijze wet,

 

Want, als ik op mijn voorregt let,

 

Dan voel ik mij zoo innig goed,

 

Daar, waar 'k geleerd word en gevoed.

 

Ja, 't land, dat mij te beurte viel,

 

Ik heb het lief met hart en ziel!