De dichtwerken

Wilhelmuslied.
(Het oude verkort.)

Wilhelmus van Nassouwen,

Geteeld uit vorstlijk bloed,

Was ik voor 's lands getrouwen

Bezield met kracht en moed;

Wilde ik mijn eerwoord geven,

En hield dat woord gestand,

En wijdde ik lot en leven

Aan 't lieve Vaderland.

In voorspoed en ellende

Stond ik den landzaat bij;

Hij, die mijn roeping kende,

Stond strijdend aan mijn zij.

't Was geen verraad aan Spanje,

Ik gaf mijn Koning eer,

Maar 't wachtwoord van Oranje

Was: land en volk zijn meer.

Lang had het volk geleden,

Het vond zijn recht verkracht;

Zijn tranen en gebeden

Met bittren hoon veracht;

[p. 288]

 

't Zag trouw met krenking loonen

 

En leed betaald met spot;

 

Het zag zijne eelste zonen

 

Ten kerker en schavot.

 

 

 

Luid had de stem gesproken,

 

Die riep om recht voor smaad,

 

Maar 't staatsoog was geloken

 

Voor 't godvergeten kwaad;

 

Tirannen kwamen wreken,

 

Wat lijdensmoed bestond;

 

't Volk moest de boeien breken -

 

Drenkte ook zijn bloed den grond.

 

 

 

En 'k heb mijn God gebeden

 

Dat Hij mij leiden zou:

 

Hij was mijn kracht, tot heden

 

Onwankelbaar en trouw.

 

Ik achtte boei nog banden,

 

Mijn plicht heb ik verstaan:

 

'k Zou voor de Nederlanden

 

Verwinnen of vergaan.

 

 

 

Maar - werd nog zwaarder lijden

 

Den landzaat opgelegd,

 

Ik hoopte op beter tijden,

 

Door God ons toegezegd.

 

De vrijheid van geweten,

 

Het volk in 't hart geplant,

 

Ze breekt den slavenketen

 

Van 't zuchtend Vaderland.