De dichtwerken

De Gouvernante.

Soms ontmoet ge een voedsterling

In het huis der weelde,

Die het brood, dat zij ontving,
't Kleed, dat ze om de schoudren hing,

Graag met de armoe deelde.

Kent gij haar, - het merk in 't bloed

Van fatsoen en gaven,

Die, met wat haar geest zich voedt,
Anderen versieren moet,

Maar 't voor zich begraven?

Kent gij haar, 't verweesde kind,

Heidebloem van 't leven,

Die aan vreemden, onbemind,
Jeugd en vreugde, maag en vrind -

't Liefste prijs moest geven?

Kent gij haar, die smaad en schrik

Ongevoeld moet wanen,

Die den loos gespannen strik,
Den vernederenden blik

Wegdenkt in heur tranen.

Die de erinring van zich weert

Aan genegen harten,

Die met moed haar lot braveert,
Ouderliefde aan andren leert,

Bij háár kindersmarte.

't Lieve kind, herkent gij haar,

Die haar hand moet leenen

[p. 197]

 

(Ach, wat valt heur taak soms zwaar!)

 

Aan een nukkig oudrenpaar

 

En verwende kleenen?

 

 

 

't Hoog gezin ten steun en raad,

 

Wacht haar luttel lieven;

 

Door haar meerdren soms gesmaad,

 

Door heur minderen gehaat,

 

Zwijgt haar mond van grieven.

 

 

 

En 't vooruitzicht, dat haar beidt

 

In de rijper dagen?...

 

Eenzaamheid, afhanklijkheid,

 

Vroeg vergaan genot beschreid, -

 

Leed, geen mensch te klagen!

 

 

 

Liefde, 't hoogste heil, dat God

 

In den boezem plantte -

 

Moederheil noch echtgenot

 

Wassen voor uw levenslot,

 

Arme Gouvernante!

 

 

 

Wel u, die haar weg bespiedt,

 

En haar hand mag vatten,

 

En haar stille ontbering ziet,

 

O, leer 't voorbeeld, dat ze u biedt,

 

Op zijn waarde schatten.

 

 

 

Schenk der weeze een liefdrijk hart,

 

Zijt haar zielsverwante;

 

Liefde voor verborgen smart,

 

Liefde, die den hoogmoed tart,

 

Zij uw Gouvernante.

 

1850.