De dichtwerken

Bij van Hove's Binnenhuizen.

Ze hebben eens hun tijd gehad -
Die ruitjes in het lood gevat,

Die viersteens dikke muren,

Die steenen vloeren, blauw en wit,
Die hooge schouw, die lage zit,

Bij turf- en spaandervuren.

[p. 144]

 

Onze eeuw eischt kleur en glans en licht,

 

Ze toovert wondren voor 't gezicht

 

In vormen, fijn en tierig;

 

Het ‘licht en dicht’ het ‘lucht maar lief’,

 

Verdrong het deugdzaam oud massief,

 

Eer somber stil dan zwierig.

 

 

 

Toch toonden ze u op 't stil gelaat,

 

Geen somberheid of levenshaat,

 

Die goudeneeuwsche kluizen;

 

Toch woonden koene burgerzin

 

En opgewekte harten in

 

Oud-Hollands binnenhuizen.

 

 

 

Geneugte uit nijverheid vergaard,

 

Gezelligheid om eigen haard -

 

Zij eischten geen vertooning;

 

En de eenvoud, dien ge er grondtrek vondt,

 

Hij hield én beurs én lijf gezond

 

In de overerfde woning.

 

 

 

Al is de voorhang zedig, stil,

 

Al lijkt het inzicht koud en kil

 

Bij 't heerschend schemerduister,

 

Beschouw ze niet met tegenzin,

 

We ontwaren er karakter in -

 

Al heet onze eeuw gekuischter. -

 

 

 

Onze eeuw, die d' ouden vorm vertreedt,

 

Verbande 't vaderlijke kleed,

 

Want de oude snit mishaagde;

 

En Holland dacht zich mat en stom

 

En hing zich nieuwe kleeren om -

 

Maar.... die 't den vreemden vraagde.

 

 

 

Neen, schilder, leg 't penseel niet neer,

 

Maar schets ons 't degelijk weleer

 

In de oude binnenhuizen;

 

Uw doek geve onze erinnring kracht,

 

Waar 't heiligschennend nageslacht

 

Zijn erfkleed mocht verguizen.

 

1850.