De dichtwerken

Mieke bij den Waterput.

Zie, ze zit weer in gepeinzen,

Mieke bij den waterput.

Is de wingerd aan 't verdorren?

Heeft de storm het ooft geschud?

Is het koren aan het roesten?

Zijn er muizen op het land?

Heeft de bonte koe de tongblaar?

Is de hooischuur afgebrand?

Is het kermisfeest verboden?

Is de pachtheer te beleefd?

Zou ze soms daar zitten mokken

Dat ze nog geen vrijer heeft?

Foei wat ben ik onvoorzichtig

Dat mij daar zoo'n woord ontschiet!

Mieke mag van praten houden,

Zich verpraten zal ze niet.

Zeggen mannen dat de vrouwen

Meer soms klappen dan betaamt -

Ik zeg neen! Bij zielsgeheimen

Maakt de vrouw den man beschaamd.

[p. 89]

 

Wie nieuwsgierig zich betoonen -

 

'k Wil 't wel weten, ik beken

 

Dat ik soms bij mieke's mijmren

 

Ook wel eens nieuwsgierig ben.

 

 

 

Wat haar bij den put doet toeven?

 

Zij vertrouwde 't nooit aan mij;

 

Ik verraad dus geen geheimen

 

En het denken staat me vrij.

 

 

 

Hannes komt er ook wel putten,

 

En 't is zonderling en raar:

 

Als soms mieke zit te rusten,

 

Staat hij eensklaps over haar.

 

 

 

Wat ze fluistren? Wie kan 't hooren!

 

'k Stond laatst achter hen voor 't raam:

 

'k Heb er toch niets van vernomen,

 

Wat ze zoo al praatten saâm.

 

 

 

Of 't van koeien was of muizen,

 

Van het koren of van 't ooft?

 

'k Hoorde niets, maar 'k zag te beter

 

Hoe een kusje werd geroofd.

 

 

 

Hannes is een flinke jongen,

 

Mieke is ook een knappe meid;

 

Dat kon wel een paartje worden,

 

Heb ik bij mijzelf gezeid.

 

 

 

Hannes zie 'k nooit lui of ledig;

 

'k Wensch hem ook een nijvre vrouw;

 

Nu, in huis en hof steekt mieke

 

Braaf de handen uit de mouw.

 

 

 

Let eens op, als 't Mei zal worden,

 

Wat er met die twee geschiedt,

 

Of gij dan niet beider namen

 

Voor het rechthuis prijken ziet!

 

 

 

Dan zal mieke niet meer mijmren,

 

Als ze nu zoo dikwijls doet,

 

Dan wordt hannes in zijn woning

 

Door een lieve vrouw begroet.

 

 

 

Maar - wat moei ik mij met andren!

 

't Voegt dat ik mijn fout erken;

[p. 90]

 

Mieke, 'k zal geen woord meer zeggen,

 

Foei, of ik een langtong ben!

 

1847.