Willem Tell

[p. π3]

Aen den Wel Edelen Heer Ch.^s Vervier.

Uw oordeel moog' de gift te luttel waardig vinden,
Maer 't hart, waaruit ze sproot, veracht de Vriendschap niet.
Feith (het Graf).

Toen Willem nog der Tael geheiligd recht handhaefde,

Toen Belgie nog in Belgie was,

Waer 't Ge een der Zangren, die de Tael krachtdadig staefde,

En dien 'k met ware wellust las.

Nu dat der Belgen spraek, uit raed en pleit verbannen,

By 't bastertrot de spotlust wekt,

Blijft Gy, ô Kunstvriend! een dier dichterlijke Mannen,

Die zy tot zoete Zangster strekt.

[p. π4]

 

't Is weinig, dat op U, by vaderlandsche toonen,

 

De lonk des Dichtkunst-Engels viel;

 

Uw godlijkste adeldom, wat kunst U moog' bekroonen,

 

Ligt in Uwe onverslaefbre ziel.

 

 

 

Aen U, ô Vrijheidszoon! zij Tell dan opgedragen!

 

Wie, die dees hulde meer verdient?

 

Mijn naem beklijft door haer; eens zeggen later dagen:

 

Vervier was hem een Vriend.