De nieuwe Walcherse ploeg, opgestelt door een Zeeuwsche boere knecht, tot vermaak der jeugd

Een Nieuw Lied.
Hoe een Boere Knecht zich geneert.

Stem: Van het gestoole Hondje.

Al op een morgen vroeg,
Ik ging de Paarden vange,
Ik spandeze voor de Ploeg,
Myn beestjes weest niet bange,
Ik zal het met plaizier,
Doen op een goed manier: bis.

Ja 't was zeer aangenaam,

Want al de Vogelen zongen,
Zy waren zoo bekwaam,
Met allerlye tongen:
Ik acht het voor plaizier,
Ja zoo te woonen hier, bis.

Hier in ons Zeeuwsche Land,

Ja wel by braaven Boeren,
Daar woonen wy zeer plaizant,
En loopen by geen hoeren,

[p. 13]

 

Maar by een Boere Meid,

 

In eer en deugdzaamheid, bis.

 

Ryden wy na het Land,

 

Met de Eg om de kluiten te breeken,

 

Dan zingen wy plaizant,

 

Daar wil ik nog van spreeken,

 

Al met een groot plaizier,

 

Op onze Boere manier; bis.

 

Den avond die komt aan,

 

Men trekt weer naar zyn luiken,

 

Om weer na bed te gaan,

 

Ja daar weer op te kruipen;

 

Dan denkt men om de Meid,

 

Al in zyn eenigheid, bis.

 

Den dageraad komt aan,

 

Het gareel weer in de handen,

 

Om die te steeken aan,

 

Het zyn de Paarden wel tot banden,

 

Het is tot ons vermaak,

 

Ja 't is de Boere zaak, bis.

 

Komen wy op het Land,

 

Daar moeten wy gaan mollen,

 

Past dan op met verstand,

 

Om het mollebord te vollen,

 

Of gy krygt wel een slag,

 

Dat gy nooit meer ziet den dag, bis.

 

Maar ziet 't is haast gedaan,

 

Dan is men bly van geesten,

 

Dit moet gy wel verstaan,

 

't Gaat zwaar voor onze Beesten,

 

Wanneer zy daarvoor staan,

 

En wel voort moeten gaan, bis.

 

De week die is ten end,

 

Men jaagt haar in de weide,

 

Myn Beestjes pertinent,

 

Gy kunnen een dagje beide,

 

Dan gaat men naar de Meid,

 

In min en deugdzaamheid, bis.

[p. 14]

 

Die dit Liedje heeft gedicht,

 

Is in Zeeland geboren,

 

Dus wensch ik na myn plicht,

 

Dat elk na behooren,

 

Die achter de Paarden gaat,

 

Tot myn doch overslaat. bis.