Verbroken cirkel

[p. 118]

5

Betsy zat naar de televisie te kijken. Tien voor elf. Rolf was er nog niet. Ze deed de televisie uit en zette koffie. Ze pakte een Surinaams kookboek en probeerde enkele recepten te lezen. Ze had zich al aardig bekwaamd in het maken van dergelijke gerechten. Tegen half twaalf ging de bel. Ze deed open en Rolf slingerde binnen. Hij keek erg wild uit zijn ogen en sprak geen woord. Hij liep gelijk naar boven.

‘Rolf, waar kom je vandaan?’ riep ze hem na.

‘Donder op, verdomme!’ riep hij terug.

Ze had geen tijd om langer tot hem te praten. De bel ging nu lang en nadrukkelijk.

Weer haastte ze zich naar de deur.

‘Politie! Mogen we even binnen, mevrouw?’

Betsy voelde een steek door haar hart gaan. ‘Komt u maar heren.’

Ze ging de beide mannen in uniform voor en liet ze plaats nemen. ‘Mogen we uw man even spreken?’ vroeg de ene.

‘Hij is al naar bed meneer,’ antwoordde ze.

‘Kunt u hem dan even roepen. Wij moeten hem spreken.’

Rolf kwam op dat moment naar beneden.

‘Wat moeten de heren?’ vroeg hij vrij onverschillig.

‘U zult wel beter weten, meneer!’ klonk de stem van één van de agenten.

‘Ik kan u helaas niet volgen,’ bromde Rolf nu. Zijn ogen waren rood.

Betsy vreesde het ergste. Nu was het dan toch zover gekomen. Ze hadden Rolf betrapt op het gebruik van die verdovende middelen. Er heerste een gespannen sfeer in de kamer. De mannen keken elkaar strak aan. Rolf scheen nu weer zichzelf te zijn. ‘Wat wilt u van mij heren? Ik heb slaap. U kunt mij niet zonder geldige reden uit mijn bed houden.’

‘Meneer, u bent tweemaal door rood gereden en u had een snelheid van ongeveer negentig. Wilt u dat ontkennen?’

Betsy slaakte een zucht van verlichting. Was dat alles?

[p. 119]

Was dat werkelijk alles? ‘Wij zouden u moeten bekeuren, meneer. Gelukkig heeft u geen brokken gemaakt en bent u rechtstreeks thuisgekomen. Kennelijk te diep in het glaasje gekeken hè? Een volgende keer kunt u maar liever een taxi nemen, niet?’ Rolf grinnikte. De mannen namen zijn gegevens op en Betsy bood ze nog van blijdschap een kopje koffie aan. Maar ze weigerden.

Toen de agenten vertrokken waren, omhelsde Betsy haar man. ‘Rolf, o mijn Rolf, wat is er met jou gebeurd? Zeg het mij. Vertel het aan je vrouw.’

Rolf lachte even en keek naar zijn vrouw. Toen sprak hij zich voor het eerst na weken uit. ‘Schat, mijn lieve schat, je man is een verslaafde, een verslaafde aan drugs.’

Deze eerlijke bekenning kwam hard aan. Elke twijfel was nu weggevaagd. Het was gewoon een feit. Rolf had het zelf bekend. Betsy barstte in tranen uit. Ze huilde lang en hartstochtelijk. Daarbij vlijde ze zich tegen Rolf aan. Die beet op zijn lip en zijn ogen werden vochtig. Hij wist het. Hij was verschrikkelijk fout.

De volgende zaterdag belde hij naar Dordrecht en maakte een afspraak met de dokter. Hij zei dat hij graag langs wilde komen. De dokter was zeer verrast en toonde zich erg ingenomen met dit voornemen. Diezelfde avond zat Rolf in Dordrecht. Wat was het toch lang geleden sinds hij er geweest was. Het was toen ook winter geweest. Het sneeuwde niet maar de kille sfeer van de kou heerste er ook. Hij moest onwillekeurig denken aan de dag toen hij zich allerlei illusies had zitten maken. Hij zou de dochter van een rijke zakenman trouwen of zomaar een lief meisje uit een net Hollands gezin. God, hij had goed beschouwd altijd van de Hollanders gehouden. Hij had ze altijd zeer hoog geplaatst. Zou dat komen door zijn opvoeding? Door het contact dat hij altijd al had met deze mensen? Heel vroeger waren het de fraters en de nonnen, later zijn Nederlandse leraren en vrienden die allemaal iets betekenden in de maatschappij. Nu was het even anders. Zijn verhouding met Miep, de gebeurtenissen in de loop der jaren, het geval van de taxichauffeurs, neen, hij had geleerd de Nederlander te zien als mens maar dan ook simpelweg als mens. Nou ja, was het nog nodig om aan zulke dingen te denken.

De dokter en zijn vrouw waren zeer verheugd met het bezoek van Rolf. Ze rakelden oude verhalen op en informeerden naar alles en iedereen in Suriname. De dokter bleek nog steeds zijn postzegelverzameling te bezitten en was Rolf zeer dankbaar toen deze een

[p. 120]

aantal zegels uit zijn zak haalde en hem die overhandigde.

‘Toch vind ik je er niet bepaald gezond uitzien Rolf,’ merkte de dokter op toen zijn vrouw koffie ging zetten. ‘Ik weet het niet, het kan natuurlijk door het weer komen maar ik vind je zo bleek zien en je ogen, die bevallen mij het minst. Je piekert toch niet, jongen? Of wel? Kwam je soms niet alleen op beleefdheidsbezoek?’

‘Ik heb helemaal niets dokter,’ antwoordde Rolf luchtig. ‘Het kan zijn dat ik mij de laatste tijd een beetje overwerkt heb, u weet hoe het in het onderwijs gaat. Telkens als je rapporten moet uitdelen werk je je ziek.’

‘Als dat alles is.’

‘Ik kan u verzekeren dat er verder niets aan de hand is dokter. Maakt u zich maar geen zorgen.’

Ze bleven nog een hele tijd praten en toen het tegen tienen liep, nam Rolf afscheid. Hij beloofde voortaan vaker langs te komen. Zij op hun beurt zouden hem spoedig een tegenbezoekje brengen.

‘Verdomme!’ mompelde Rolf op straat. Nu heb ik het hem toch niet durven zeggen. Deze kans krijg ik niet meer. Ik weet mij geen raad. Waarom heb ik het niet durven zeggen? Valse schaamte natuurlijk. Ik wilde mij niet van mijn zwakke kant laten kennen. Een reis voor niets. Allemaal moeite voor niets. Terug naar de rotzooi! Wat een verheven gevoel had hij toch gekregen toen hij daar in die chique buurt liep. Alles ademde rust. Zouden daar ook verslaafden zitten? Hij moest lachen om zijn onnozele gedachten. Hij gaf een speelse trap tegen een stukje hout en stapte toen in zijn auto. Toch voelde hij zich een beetje anders. Hij was even uit de sfeer van alledag weggegaan dat gaf hem moed. Heerlijk, zo'n tocht langs de verlaten akkers. Hij voelde zich nu stukken beter.

‘Ik denk dat ik geen dokter meer nodig heb,’ mompelde hij, ‘ik ben mijn eigen dokter geworden. Of liever gezegd het landschap, de natuur is mijn dokter. God, dit had ik toch eerder kunnen ontdekken. Morgen neem ik Betsy mee naar buiten. Ik begin gewoon opnieuw. Moet je de strakke lucht eens zien. Fris, precies als in Suriname, wanneer de zon daar onder is gegaan en de lucht de stralen van de opkomende maan ontvangt.’ Daar lag Rotterdam. Nu was de stad mooi om te zien. Hij liet zijn gedachten de vrije loop. Hij zag zich met zijn vroegere schoolvrienden op Platabrotjie zitten aan de Waterkant in Suriname. Vaak had hij zitten genieten van de schoonheid van de Surinamerivier.

[p. 121]

Hij droomde dan van een reis naar Europa als hij de schepen zag uitvaren. De grote bauxietschepen. Hij had zijn zin gekregen; nu zat hij in Nederland. Paramaribo zou hij voorlopig niet terugzien. Maar eens zou het wel gebeuren. Dan zou hij tot rust komen, rust, rust zoals nu. Hij wilde de stilte van zijn land weer ervaren. De grote eeuwige stilte in de grote savannen, de zwampen, de kleine dorpen langs de bovenrivieren. In de verte lokte zijn land. Hij zag de kade van Paramaribo. Tante Ella stond in de botri taya te raspen voor een pom. Een botri, bottelarij, buttery. Leuk, al de Surinaamse woorden, je kon ze altijd plaatsen. Nog gemakkelijker dan een Nederlands woord. Misschien omdat de taal zo jong is.

‘Ay boy Sranan,’ mompelde hij, terwijl hij naar zijn handen keek. Hij voelde zijn vingers beven en merkte dat de eerste tranen zijn wangen hadden bereikt.