De leeuwen in gevaar

[p. 63]

Hoofdstuk dertien
Het gevecht

Frits keek bedenkelijk naar de vertrekkende leider.

- Hoe komt de hopman eigenlijk te weten dat ons iets overkomen was? - vroeg hij aan Iwan die naast hem in het gras zat te kauwen op een stuk oudbakken brood. - Volgens mij heeft de politie alleen de Geheime Dienst verteld over ons avontuur en natuurlijk ook nog het korps in Paramaribo. Maar onze hopman kon toch niet zo snel hier zijn, al had hij zelfs het bericht gekregen? Hoe wist men bovendien welke groep hier bivakkeerde? Niemand antwoordde. Iwan keek zijn vriend fronsend aan. Hij zei echter niets. Als Frits over iets begon, had hij meestal een goede reden. Iwan had dat al zo dikwijls bij zijn vriend gemerkt. Meestal kwam de patrouilleleider dan met vermoedens aandragen die altijd gegrond bleken te zijn. Dit keer had Iwan echter geen zin in de filosofie van zijn leider en hij liet zijn hoofd zachtjes neerkomen op zijn verkennershoed. Even later verzonk hij in een genoeglijke slaap. De anderen volgden spoedig zijn voorbeeld. Ze waren afgemat en de enkele voorbijgangers gunden hun wel een zoete rust.

Frits keek op toen hij de auto van de politiemannen zag voorbijrijden. Achter de beide agenten zat de hopman en naast hem een andere onbekende. Beiden waren ze tot de tanden toe gewapend. Frits kon zijn ogen niet geloven. Zou het waar zijn? Was zijn hopman werkelijk van de Geheime Dienst? Maar dat betekende dat de Leeuwen een volmaakte trainer hadden.

Als één hunner later ook rechercheur wilde worden, had hij alvast een goede steun aan zijn hopman.

Frits was tevreden. Hij legde zijn hoofd ook op zijn hoed en sliep weldra in....

In het vijandelijke kamp heerste grote vreugde. De verkenners waren uitgeschakeld: de mannen hadden nu vrij spel. Geen mens die hen nu nog dwars zou kunnen zitten. De Indiaan was verstandig en laf genoeg om de spionnen niet te verraden. Jack lachte in zijn vuistje.

[p. 64]

- Kom boys, - schreeuwde hij joviaal, - laat ons een frisse morgenwandeling maken naar het centrum. Als we het dorp naderen nemen wij elk wel onze eigen weg, zodat er geen argwaan gewekt wordt. Jullie gaan gewoon naar je werk en zien mij in de avond tegen zeven uur bij de Chinees. Daar zullen wij klinken op de goede afloop van het karweitje. Jerry, meldt Chicago dat alles in orde is, ik bedoel, meldt het hoofdkwartier, dat de eerstvolgende berichten omtrent de twee vliegtuigen die op hun vlucht naar Afrika moeten verongelukken morgenavond negen uur op dezelfde golflengte worden doorgestuurd. Het karweitje wordt twee uur na de landing opgeknapt. Kort nadat de vliegtuigen hun tocht hebben voortgezet, zal de noodlandig volgen, waarna de brand zal uitbreken. Meldt uitdrukkelijk, dat dit voorlopig mijn laatste opdracht moet zijn, aangezien het onderzoek naar de ramp zich ook tot Suriname zal uitstrekken. Over de jongens hoef je voorlopig niets te zeggen. Daarop kom ik nog wel terug. Vergeet niet het juiste uur op te geven dat men de berichten moet ontvangen. Alles in de gebruikelijke code. En als er iets tussen mocht komen, wens ik toch kontakt met het hoofdkwartier op de afgesproken tijd. Jerry begon het bericht over te seinen naar zijn kontaktman in Paramaribo die voor verdere verzending zou zorgdragen.

In de verte klonk het geluid van een naderende auto. De man schrok hevig en deelde aan zijn kornuiten mee wat hij hoorde. De bende raakte in paniek en zocht een goed heenkomen achter een paar grote bomen. Het geluid naderde snel, maar na een minuut of twee staakte het geraas en de mannen waren weer enigszins gerust.

- Wie kan dat zijn? - sprak Bill nerveus.

- Het kan mij niet schelen, wie dat is, - antwoordde de zelfbewuste leider, - als ik maar geen last van hem krijg. In dat geval wacht hem een koude douche! - Jack beet op zijn nagels en spuugde minachtend.

- We gaan verder mannen, de politie is wijs genoeg een beroeps-spion niet lastig te vallen. Het is nog vroeg in de morgen. Welke toerist zal zo gek zijn met een jeep in de jungle te gaan als hij op de hoogte is van de gevaren die hem wachten? - Zonder dat hij

[p. 65]

zelf inzag hoe onsamenhangend zijn redevoering klonk, trachtte de man zijn mannetjes rustig te houden. Het was echter duidelijk, dat hij zich plotseling niet meer op zijn gemak voelde. Hij schraapte zijn keel om de haverklap en spuugde meer dan nodig was, terwijl Giant reeds schichtig achterom begon te kijken. Hij was weliswaar de grootste van de groep, maar erg veel moed had hij niet. Zijn blikken gingen voortdurend naar de reusachtige kankantries, waarachter iemand zich met gemak schuil zou kunnen houden.

- We moeten er wel voor zorgen op tijd terug te zijn in het dorp, - merkte Bill op. Ik zal de eerste zijn die men zal missen. Ik begin namelijk het vroegst van jullie allemaal.-

- Vrees maar niet ouwe jongen, - probeerde Jack gemoedelijk, - Je komt heus wel op tijd aan je werk. Ik maak mij nergens zorgen over, niemand kan ons dwarsbomen.-

Het groepje naderde de bosrand en liep nu behoedzaam verder. Geen mens te bekennen. Het was Jack te stil in het bos, maar hij zei er niets over, om de mannen niet nodeloos de schrik op het lijf te jagen. De weg leidde nu tussen een groepje wilde annanas-planten. De mannen verlieten dit stukje bos zonder dat hen iets overkwam. Toen bereikten ze opener terrein en daar zagen de spionnen tot hun schrik een auto staan.

Twee agenten en twee vermoedelijke burgers stonden rondom het rijtuig en keken naar de schemerige bosrand. Een der burgers haalde toen een kaart voor de dag en liet zijn vingers over het papier gaan.

Jack vloekte en zei: - Wat moeten die lui zo vroeg in de morgen hier? Hoe komen wij nu ongemerkt voorbij de kerels? - Zijn vraag bleef echter onbeantwoord, want de mannen die hem nog kort geleden vergezeld hadden doken als dolfijnen weg en spoedig klonk nog slechts, het geluid van de krakende takken tussen de met dauw bedekte bladeren. Maar het was al te laat. De mannen in burger en de agenten hadden de achtervolging al ingezet.

- Stomme idioten! - vloekte Jack. Zelf zocht hij, al scheldend, dekking achter de bomen en vuurde tweemaal. Een agent hield zijn schouder vast en wankelde. Kort daarop viel hij voorover in

[p. 66]

het natte gras dat nog nauwelijks door de stralen van de zon was beschenen. Eén der mannen in burger bukte zich en verleende de agent eerste hulp. Terwijl de overige mannen de achtervolging inzetten, snelden Giant, Bill en Jerry door het oerwoud. Jack bleef achter de boom schuilen en vuurde als een razende op de dienaren der wet. Hij miste gelukkig, maar de mannen hadden hem nu ook in het oog gekregen.

Een stroom van kogels boorde zich in de dikke boom. Jack grinnikte. - Kom maar op, boys, tegen mijn superwapen zijn jullie niet opgewassen. - Hij vuurde nogmaals. De tweede agent maakte een buiteling. Op dat ogenblik wierp de woest geworden lange burger, die de lezer wel zal hebben herkend als de verkennersleider, een brandend voorwerp naar de boom waarachter Jack zat. Een verschrikkelijke rookkolom steeg omhoog en dreef de boosdoener van zijn schuilplaats.

- Geef je over! - gilde de hopman.

- Kom mij maar halen, als je durft! - was het antwoord.

De misdadiger vluchtte naar een andere boom en verborg zich veilig achter de stam. In de verte klonken plotseling enkele schoten. Het ging er heet toe. De knallen volgden elkaar haast zonder onderbreking op. - Daar zit de kommandant ze op de hielen! - dacht de andere rechercheur.

Hijgend als een opgejaagd dier stond de spion ondertussen achter zijn verschansing en loerde bij tijd en wijle naar zijn belagers. Deze gaven hem geen kans en verijdelden elke poging die hij ondernam om te ontvluchten.

De speurder begreep wel dat hij daar niet de hele tijd kon blijven en de schurk de kans geven te ontsnappen. Daartegenover stond, dat hij zich ook weer niet teveel bloot moest geven. De man beschikte immers over een wapen, waar zijn pistooltje niet aan tipte.

Steds weer klonken de schoten in het diepe woud. Stel je eens voor dat de kommandant in nood verkeerde. De versterking uit Paramaribo was nog niet gearriveerd.

- Vuile smerissen, willen jullie mijn plannen in de war sturen? Ik zal jullie! - Jack schuimbekte van woede en onmacht. Als ze hem te pakken hadden, was het uit met zijn leiderschap; en wat

[p. 67]

nog erger was, zijn leven zou hij voortaan in de gevangenis moeten doorbrengen. De gedachte aan dit laatste deed hem met hernieuwde kracht weghollen. De hopman snelde samen met zijn collega die hem nu weer kwam bij staan, de misdadiger achterna. Deze loste een reeks schoten achter zich, en bekommerde zich weinig om het effect dat zijn gulheid veroorzaakte. Telkens moesten zijn vervolgers hun wilde ren onderbreken om nieuwe kogels in hun pistolen te laden. Van de gelegenheid maakte de vluchteling gebruik even uit het gezicht te verdwijnen. Zijn automatische pistool hoefde hij gedurende lange tijd niet te laden, zodat hij minder moeite had om vooruit te komen. Daar naderde hij een minder dichtbegroeide strook.

- Gooi weg het wapen, man! - klonk toen rustig het bevel van de kommandant, die blijkbaar de nadering van Jack kalm had gade geslagen. De plotselinge verschijning van de politieman bracht zoveel verwarring teweeg in het uiterst gespannen hoofd van de spion, dat deze zonder een woord van protest zijn wapen liet vallen. Jack keek toen recht in de ogen van de kommandant, ging in de houding staan en richtte zijn blik omhoog alsof hij naar zijn verre vaderland wilde kijken. Zijn lippen namen toen de vorm van een streep aan.

Uit zijn borstzak haalde hij toen een zilveren hakenkruis, het symbool van het Naziregiem, kuste het en stopte het weer in zijn zak. De vlotte Engelssprekende spion bleek nu een Duitser te zijn, één der laatste Hitler-aanbidders die maar niet wilde geloven dat de oorlog afgelopen was, dat zijn leider er niet meer bestond, dat er in feite niet eens meer een echt Duitsland bestond. Peinzend deed de kommandant Jack de handboeien om. Even later verschenen ook de andere bendeleden onder leiding van een hele patrouille politie-agenten uit het struikgewas.

Jack keek verwijtend naar de drie en spuugde minachtend op de grond. Toen begaf de kommandant zich naar de hopman en zijn assistent. De heren bespraken een hele poos het verloop van het avontuur en besloten toen onmiddellijk de gewonden naar Zanderij te vervoeren. De auto reed weg en kort daarop trok de stoet, die niet over een vervoersmiddel beschikte, te voet naar het dorp.

[p. t.o. 67]

DE MISDADIGER LOSTTE EEN REEKS SCHOTEN ACHTER ZICH...

[p. 68]

De verkenners zagen een half uur daarna de gevangenen naderen en konden hun vreugde niet onderdrukken. Een luid hoera-groep voor de hopman, de kommandant en hun mannetjes deed de stille straatjes van Zanderij veranderen in drukke stadswegen Journalisten van alle bekende kranten stoven in hun snelle auto's voorbij om niet lang daarna tot de ontdekking te komen dat ze van de verkenners meer te weten konden komen dan van de omstanders of van de politie. Die kans lieten ze dan ook niet ongebruikt en spoedig werden de Leeuwen volledig in beslag genomen door de enthousiaste reporters. Eindelijk kwam de hopman de al te opdringerig wordende krantenmannen met een beleefd woordje verwijderen. Nu waren de jongens weer alleen met hun leider. De hopman stond een ogenblik, met zijn beide handen in de zij zijn jongens op te nemen. Toen liep hij naar Frits en drukte hem stevig de hand. De jongens begrepen dat ze in de houding moesten gaan staan om deze eer te ontvangen. Langzaam herhaalde de leider deze handeling bij elk der verkenners.

Toen pas deed hij zijn mond open om de Leeuwen van harte geluk te wensen met het grote sukses dat door hun tocht naar de barakken was bereikt.

Toen de kommandant de jongens gerustgesteld had over de toestand van de gewonde agenten, vertrok de patrouille in een speciale dienstwagen naar Paramaribo waar een grootse ontvangst hen wachtte. Wat waren de Leeuwen toch blij om hun ouders terug te zien. De andere verkenners van de groep wisten met hun vragen over het grote avontuur niet van ophouden. Iedere keer als de groep zijn bijeenkomsten hield, werden de Leeuwen bestormd met vragen. En toen, na enige maanden, de hopman aankondigde dat de vakantie in de bossen van Zanderij zou worden doorgebracht, braken de verkenners van blijdschap bijna het hele clubhuis af.

[p. 69]

Op het kamp dachten de jongens met weemoed terug aan de spanning die ze hadden doorstaan in dezelfde omgeving waar nu zelfs de welpen zo prettig speelden. Frits zat tegen de boom aangeleund waarin de papegaaien hadden gezeten. Ze waren er niet meer. Boven zijn hoofd krijsten een paar akas. In de verte stond een dikke boom eenzaam tussen de dunnere planten.

Daarop was de kop van een Leeuw gekerfd. Er onder stond met scheve letters geschreven: ‘Leeuwen’ en een haast onleesbare datum volgde erachter. Frits glimlachte, stond op en liep terug naar de jongens van zijn patrouille, nieuwe avonturen tegemoet..

Paramaribo, 4 februari 1989

LEEUWEN

[...]/8/[...]