Het groene labyrint

[p. 106]

11

Die avond kon ik genieten van een dorpsfeest. Het begon allemaal heel rustig: enkele volwassen mannen sloegen op grote trommen en ratelden met een mandje vol awarapitten. De vrouwen dansten in het rond en werden spoedig gevolgd door de mannen. Naarmate de tafia de ronde deed, werden de benen vlotter en de tongen losser. Tenslotte riepen de jongere mannen luid om iets pittigers en niet lang daarna maakten de grote trommen plaats voor kleinere drums die een woest ritme veroorzaakten onder de geestdriftige handen van de aangeschoten mannen. Toen ik tegen de vroege morgen de kapitein om een hangmat vroeg, dreunde de

[p. 107]

grond nog van het geluid der drums. Dat hoorde ik echter al gauw niet meer en ik sliep door tot laat op de dag.

Toen ik ontwaakte was het doodstil in het dorp. Een enkele moeder verzorgde haar kind. Verder sliep iedereen. Ook de kinderen lagen nog in hun hangmat. Het verwonderde mij niet. Na zo'n feest zou men zelfs in Paramaribo een gat in de dag slapen. Ik was niet van plan al te lang in het dorp te blijven hangen. Dat ik nog daar was, kwam, omdat ik de kapitein gunstig wilde stemmen. Ik keek om me heen. Het dorpshoofd was nog niet opgestaan, terwijl de zon al loodrecht boven het dak stond. Zou ik nog een dag en misschien zelfs nog een nacht hier moeten doorbrengen? Dat nooit! Ik haastte mij naar de hutten om te kijken of er ergens iemand te bereiken was, maar telkens werd ik teleurgesteld. Tenslotte keerde ik terug naar de hut van de kapitein. Aan zijn vrouw, die juist naar buiten liep, vroeg ik of het nog lang zou duren. De vrouw keek mij begrijpend aan en liet me buiten plaats nemen op een houten bankje. Ik hoorde haar in het Indiaans tot haar man praten en na een poos kwam ze terug met de boodschap dat ik nog wat geduld moest hebben en dat ik

[p. 108]

voorlopig vast een bad kon nemen in de rivier. Ik liep tussen de hutten door naar de waterkant. Het water was rustig. De piaka's lagen half tegen het roodbruine strand opgetrokken en waren vastgebonden aan paaltjes die diep in het zand staken, of ze werden op hun plaats gehouden door middel van een anker.

Ik kreeg bezoek. Twee jongemannen kwamen het strand oplopen en staken bij wijze van groet hun rechterhand op. Ik groette terug en merkte op dat ze in tegenstelling tot de rest van het dorp erg vroeg op waren. Een van de twee, die nog maar een paar voortanden had, toonde een brede glimlach en wreef vergenoegd in de handen.

‘We gaan wat vis binnenhalen, maître. De netten staan uit vóór de zandbank ginds.’ Zijn vinger wees in de verte naar een wazig uitsteeksel in de oceaan. Ik keek peinzend naar deze goedige figuur en een ondeugende gedachte kwam in mij op:

‘Hoeveel boten hebben jullie?’, vroeg ik belangstellend.

‘We hebben elk onze eigen piaka, maître, maar ik ga met Baltus mee, dus blijft mijn boot hier.’ Ik waagde het erop:

[p. 109]

‘Kan ik je boot lenen?’

‘Lenen, maître, hoe kan dat nou, u woont te ver, hoe krijg ik hem terug?’

‘Als je met je vriend naar mijn dorp gaat en je eigen boot weer ophaalt?’ De man aarzelde.

‘Ik betaal goed hoor, nu natuurlijk niet, maar als ik thuis ben en je je piaka ophaalt, zal ik je dik belonen.’ De overeenkomst was gauw gesloten. Ik kreeg er een zeil en twee pagaaien bij. Het dorpshoofd toonde begrip voor mijn haast en liet zijn vrouw mij wat cassavebrood, vis en een kruik met drinkwater meegeven. Wij namen afscheid van elkaar en ik begaf mij naar het bootje. Ik roeide een eind over het water en hees toen het zeil. Weldra stond het doek bol en de piaka scheurde met regelmatige stijg- en daalbewegingen door het heldere nat. Opgelucht zette ik koers naar het dorp dat ik zo lang niet gezien had, en ik kromde mijn rug in een gemakkelijke houding tussen de plankjes in de boot, mijn hoofd steunend tegen de koele kruik achter in het vaartuigje. Het avontuur was eindelijk voorbij.

Het strand was verlaten. Een enkele mimbo speelde bij de kerk en verder waren er alleen

[p. 110]

maar kippen te zien die zich rond mij schaarden toen ik mijn woning naderde. Er klonk een schreeuw toen een der jongens mij had opgemerkt. Binnen korte tijd was ik omringd door een groot aantal kinderen dat zich juichend van blijdschap naar mijn huis begaf. Ik merkte dat de deur op slot was en vroeg aan een der kleintjes waar mijn vrouw was. Het ventje wees naar de deur en ik begreep dat ze zich had teruggetrokken. In de verte naderden steeds meer mensen. Tussen de vele hoofden ontdekte ik dat van de kapitein. De deur ging op een kier open. Ik zag de hand van mijn vrouw de vloermat voor de deur verplaatsen. De deur ging verder open en haar gezicht verscheen in de deuropening...