|
| |
| |
| |
De ouwe luidjes.
zamenspraak.
Wys: o Kersnagt, Schoonder dan de aagen.
Zie vrouwtje, 't zou my schoon behagen,
Te rusten in myne oude dagen;
'k Wensch, dat ik u daar toe bewoog.
De Kyers kunnen 't kostje winnen,
Voor zich en voor hunn' huisgezinnen;
En onze Koetjes zyn op droog.
'k Ben daar by Janbuur ingeloopen,
Met oogmerk om van hem te koopen
Dat aartig hoekje Beemster Land.
'k Zei zo: Wel apprepo, myn Buurtje,
Dat Lapje Land, daar by myn Schuurtje,
Ligt voor jou vry wet uit de hand.
| |
| |
Dat doet het, zei hy, Buurman Steven,
Hoor, hier gezeid, en hier gebleven,
Hoe zit het? heb jy dingstigheid
In 't hoekje Lands, dan niet te teemen;
Jy kunt het van my overnemen
Voor zo veel prys; dat's kort bescheid’.
Zo haastig niet, myn lieve mantje,
Zei ik weer, 't is juist zó niet, Jantje,
'k Ben 'er niet brieskend op gestelt;
En wy zyn juist geen ryke lieden,
Met eischen, bestemaat, met bieden
Treft men de koop. Hoor, jy kent geld.
Hy liet wat Ryperbitter haalen,
En zei: ‘Hoor, Steven, niet te malen,
Zeg my hoe veul is 't jou dan waard’?
Ik zei: 'k zal jou nét zó veul tellen.
Hy weer: ‘Ik hou niet van dat lellen;
Fiat.’ Zo is de koop geklaart.
| |
| |
Wel Steven Vaêr, ik moet je zeggen
Jy weet je zaakjes te overleggen!
Wel man, jy hebt het schande koop!
De rust die zou my ook wel smaaken,
Kon ik maar van myn winkel raaken,
Maar daartoe heb ik weinig hoop.
o Wat beleven wy nou tyden!
't Is al van vegten, en van stryden,
't Is al van Kapen dat men hoort!
Je leeft het ummers onze klanten
Heel stichtlyk veur uit onze kranten?
Die winkel vrees ik zal niet voort.
'k Zal met die winkel zitten blyven!
Wie wil 'er nou nagotie dryven?
De Kapers zyn ligt morgen hier,
Of hier omstreeks. Ik durf 't niet wagen
Om aan de Luiden geld te vraagen,
Ik kwam ligt ras van de agt, op vier.
| |
| |
Maar Neel, je moet niet aanstonds vreezen.
'k Heb gistren in de krant geleezen,
Dat Hilles schoonzeun, om de west,
Zyn slagtery te koop wil bieden;
Wat weet jy, of 'er kan geschieden?
't Wyf zeidt: het winklen voegt haar best.
Daar zou ik gaarne toe besluiten.
Maar, vaêrtje, hebben zy ook duiten?
Jy weet van ouds, ik maan' niet graag.
Dat nu en dan wat in te palmen,
Dat uitstel, dat vergiftig talmen,
Is veur my een verbruide plaag.
Dat heb ik al eens opgenomen;
Hoor, Neel, 't zal al ten besten kome,
Zy hebben niet, zie zo veel, schuld:
En ik zal 't geld dat zy ontfingen
Voor hunne slagtery, bedingen
Voor ons; en nemen voords geduld.
| |
| |
't Zyn Menskes die wel werken willen;
De man zou nooit een duit verspillen;
Des Vrouwtjes mond staat nimmer stil:
Zy kan, juist als myn wyfje, praaten
Weet al de nieuwtjes van de straaten;
't Geen toch by 't winklen wezen wil.
Ik dagt al, waar mag Steven blyven,
Met zyn schokkeren op de wyven:
De mannen kaaklen ook wel, vaêr.
Jy kunt in 't veurhuis mit jou boeren
Jou waffel ook wel kostlyk roeren,
Hoor, ouwerwetze Babbelaar.
Nou, moederlief, ik moet je eens plaagen:
Dat kun jy immers wel verdraagen?
Je weet, dat is zo myn mumeur.
Dat hoekje Lands maakt my weer jeugdig;
'k Was in geen dertig jaar zo vreugdig:
Ik heb het waarlyk om een leur.
| |
| |
Ja! brui maar heen, jou regte plaager.
Maar neen, daar komt zo waar de slager;
Dat komt waarentig net van pas.
Nou, 'k laat het aan jou, jy moet spreeken:
Ik ga naar 't veld, myn goed moet bleken;
En nog veur zundag in de kas.
|
|
Auteursrechtvrij