|
| |
| |
| |
De blyde vrouw.
Wys: Toen ik laast myn Geitjes weide.
Eensjes ben ik in myn leven,
Net zo bly als nu geweest.
't Was, toen 'k Jan een zeun mogt geven,
Krek één Jaar na 't Bruilofts-feest.
'k Zal myn man, mag 't maar gelukken,
Komt hy nu wat vroegjes t'huis,
Hartlyk in myne armen drukken,
Hy ontnam my 't zwaarste kruis.
'k Heb daar zulk een braave Moeder,
Uitgeleeft, en afgeslooft;
En haar zeun, myn lieve Broeder,
Is ons deur de dood ontrooft.
| |
| |
o, Wat heeft hy in zyn dagen,
Wel gezorgt voor my, en haar!
Vader wierdt ons vroeg ontdraagen;
'k Ging pas in myn vierde Jaar.
Zy woonde op eene agter kamer,
Eenig, hulploos, oud, en zwak;
Wierdt hoe langs hoe onbekwamer,
En hadt geen het minst gerak.
Wou ze iets tot verkwikking smaaken,
Zy zag tegen d' omslag aan;
Hadt geen lust om 't reed te maken,
En zy liet het meest al staan.
Wasschen, plassen, schrobben, schuuren,
Was in lang haar werk niet meer.
't Is wel waar, haar onder-buuren
Liepen zo wat heen en weer,
| |
| |
Schudden 't bed eens, zette een Tesje,
Als 'er iets byzonders was,
Soup, of Peertjes, of een resje,
In myn oudjes eetens kas.
Doch dit geeft wel wat verligting,
Maar is alles geen profyt;
Kyk, het maakt ook maar verpligting,
En geeft stoffe tot verwyt:
Stuurden ze ook om wissiwasjes
Niet geduurig om myn man?
En kwam hy dan niet heel pasjes,
Hing de lip; dat was er van!
Wat heb ik een angst geleden
Om dien trap, zo steil, zo smal!
Hadt de Vrouw eens uitgegleden;
Welk een deerlyk ongeval!
| |
| |
Maar daar moet ik niet in komen!
De ouwe ziel is bykans blind:
Haalt er wel iets by het schroomen,
Voor een Moeder, van een kind?
Zundag, toen wy t' zamen zaten,
Ik, ons Heintje, met myn man,
En van ouwe dingen praatten,
‘Wyf, wil jy me vriendschap toonen,
Ei doe my dan êén plaisier,
Laat je Moeder by ons woonen,
Daar is slaapplaats net voor vier.’
Jy moet haar deus kamer geven,
Die zyn uitzicht het op straat.
De ouwe Vrouw kan zo niet leven;
Zy is te eenmaal buiten staat.
| |
| |
't Brood, dat wy voor Moeder winnen,
Is een zegen voor ons Kind.
Die hunne Ouders niet beminnen,
Worden niet van God bemint.
Nimmer zal zy kunnen klaagen,
Dat ik narrig ben, of koel:
'k Zal haar helpen, 'k zal haar draagen
Van het bed, en op den stoel.
Wyf, wat zullen we ons vermaken
Als ze aan onzen tafel zit:
Ja, de spys zal beter smaaken,
Als uw Moeder voor ons bid.
'k Moet de braave vrouw beloonen,
Voor de Vrouw die zy my gaf.
'k Zal haar alle hulp betoonen,
Tot dat ik haar leg in 't graf.
| |
| |
'k Zal myn geldje zuinig spaaren
Voor haar, zie ik eens iets frisch;
En het best voor haar bewaaren,
Naauwlyks hoorde ons kind dit zeggen,
Of hy riep: ‘wat ben ik bly!
Ik zal op den grond wel leggen,
Moederlief; zorg niet voor my.
Ootje is oud, och laat haar rusten
Op haar Heintjes eigen bed’.
‘Man lief’! zeide ik, en wy kusten
't Braave Kind; ik stond verzet.
Aanstonds ging hy moeder haalen,
Met een slees, en bragt haar hier;
Aanstonds ook haar huur betaalen:
Och wat hadden wy plaizier!
| |
| |
Ik moest een week Eitje koken,
Daar myn Moéder veul van houd,
't Flesje Ryns wierd opgebrooken
Bynaa hondert jaaren oud.
't Was hem door zyn Baas geschonken,
Toen hy laast die krankheid hadt;
Nooit hadt hy er van gedronken;
‘'t Is voor Moeder, zei hy, schat’.
Niemand mogt er ook van proeven,
't Wierd wel digt weêr toegedaan;
't Moest alleen maar ten behoeven
Van myn Moeder blyven staan.
'k Zie myne oude Moeder schreyen
Aan den hals van mynen Man;
En myn Kind zyn Besje leyen,
Och, zy houdt er zo veel van!
| |
| |
Hy wil haar naar 't bed toe brengen:
Wat behandelt hy haar zagt!
(Zy kan ook niet veel gehengen)
Allen kusschen we haar goênagt.
Dat's een man! 'k ben opgetoogen!
't Is voor haar al wat hy doet.
Och, hoe blinken dan zyne oogen!
Ziet hy dat ik ben verlegen
Met zyn liefde, hulp en trouw,
Dan zegt hy: ‘ô! dat's eerst zegen,
Zulk een Moeder, zulk een Vrouw’!
Zou ik hem niet dankbaar wezen?
Zelden krygt een Vrouw zo'n lot!
'k Heb den goeden God gepreezen,
En hem dank ik, nevens God.
| |
| |
Moeder wil haast niets gebruiken
Zo myn man het haar niet geeft;
Zy begint puur op te luiken
Nu zy eens weer aanspraak heeft.
Alles wat ik uit kan denken
Voor zyn rust, of zyn vermaak,
Zal ik(kan ik!) aan hem schenken,
Hy verdient het; 't is myn zaak.
'k Zal me in alles naar hem schikken;
Maar wy hadden nooit verschil,
Dan slegts weinig oogenblikken.
Is er iets, ik zwyg ook stil.
Gistren wilde ik moeder spreeken,
Daar ze in 't leuningstoeltje zat;
Maar zy gaf aan my een teken,
Waar op ik te rugge trad:
| |
| |
'k Merkte, dat zy had gebeden
Voor haar Dochter, voor haar Zoon;
Want zy zuchtte, in 't binnen treeden:
‘Goede God, wees gy hun loon’!
Ja, ô Heer! gy zult vergelden
Al de liefde van myn Man,
Die ik naauwlyks wel vermelden
Maar nooit regt beloonen kan!
Spaar, kan 't zyn, zyn nuttig leven
Voor myn Moeder, my, myn kind;
En wilt alles aan ons geven,
Dat gy voor ons 't beste vindt!
|
|
Auteursrechtvrij