|
| |
| |
| |
Ratelwagts liedje.
Wys: Wat baart de Liefde al droefheid!
Tien het de klok! de klok het tien!
Waar of de tijd mag blyven!
De wagt heeft nog geen kwaad gezien,
Ik ben in mynen pligt getrouw,
'k Bewaar my voor het naberouw,
Ik ben niet om te koopen,
Nooit liet ik dieven loopen.
Al weer een uur voorbij, zie daar,
De klok heeft ellif uuren!
De mensch leeft midden in 't gevaar,
Hoe zeer beschut door muuren.
| |
| |
Hy staat voor vuur en watersnood
In duistre nagten droevig bloot,
Dat's twalif uuren! Burgery,
Leg nu gerust te slaapen;
Had ik het aan den tyd als gy,
Ik zou niet zitten gaapen,
In huizen daar de ontuchtigheid
Het jonge dartle volk verleid;
In kroegen, en in kitten.
| |
| |
De klok het ien! ien het de klok!
De Boozen zyn toch dwaazen;
Een ratel, piek, een dikke stok,
Kan d' ergsten schurk verbaazen:
Maar 't is geen ratel, stok, of wagt,
't Is Heilig Recht van Hooger magt,
Daar zij met recht voor vreezen!
Hoe nuttig kan dit weezen.
Twee slaat de klok! de klok slaat twee!
Wy zitten nog in rust en vreê,
Terwyl gy 't kwaad ziet nadren;
| |
| |
Terwyl gy peinst, en zorgt, en waakt,
En Amsteldams geluk volmaakt,
Waar voor wy u ook pryzen,
En liefde en trouw bewyzen.
De klok het drie! hoe menig man
Moet nu al aan het slooven,
Die 't kostje naauwtjes krygen kan;
Ja, 't is niet te gelooven
Hoe dat hy door de weereld koomt:
Doch die zyn kwaade lusten toomt,
En om zyn brood wil werken,
Vindt brood om 't hart te sterken.
| |
| |
Dat's vier! de wagt heeft afgedaan.
Waar is de Nagt vervloogen?
Zo zal 't ook met ons leven gaan,
Haast sluiten wy onze oogen.
Dan slaapen wy in 't stille graf,
Tot dat hy die ons 't leven gaf,
Ons eenmaal doet ontwaken,
Om eeuwig heil te smaaken.
Zoo heb ik weer myn pligt volbragt;
Maar Burgers, Heeren, Vrinden,
Wy maaken van den dag den nagt,
Doch niet als kwaadgezinden,
| |
| |
Gantsch niet, wy doen 't in onzen post,
En schoon ons dit wat moeite kost,
Die moeite is wel te draagen.
De klok het vier geslagen!
Nu ga ik naar myn wyfje toe,
Die my al leit te wagten.
Ik ben verkleumt, en nat, en moê:
Hoe guur zyn nog de nagten!
Maar 't loon, zo als het spreekwoord zeid,
Maar 't loon verzoet den arrebeid.
Daar sluip ik in mvn huisje
Zo stil gelijk een muisje.
|
|
Auteursrechtvrij