|
| |
| |
| |
De vrolyke kindermeid.
Wys: Wat is ons al vreugd gegeven.
Wat is my al vreugd gegeven
In myn zorgloos dienstbaar leven;
't Is zo aangenaam, zo zoet,
Alles wat my hier ontmoet!
's Ogtends roept ons kleine Jantje:
‘Lotje, ik wou van 't Ledekantje’.
Draal ik wat, eer ik besluit,
't Schalkje klimt er zelf maar uit.
'k Vang hem op, en kryg een kusje.
Dit merkt pas zyn oudste zusje,
Of het roept, zo goed het kan:
‘Ik wou op; ik wou by Jan’.
| |
| |
‘Ik, zeit Jan, ga naar mamaatje’;
‘Ik, zeit Coos, ga naar papaatje’.
Dan roept Jan, met luider keel:
‘'k Hou van Paatje en Maatje veel!’
Jan is rad, en sterk; ons Coosje
Teertjes; 't bloost gelyk een roosje.
'k Wed dat ge in een uur in 't rond
Ook geen schoonder kinders vondt.
'k Zeg: je zoudt ze beiden steelen,
Als zy onder 't kleden spelen;
Altoos wipt er toch een weg.
Honderdmalen moet ik roepen.
Jan wil van zyn schuitje snoepen,
Midden onder 't kleden. - 'k Zeg:
’Jan laat staan; of 'k neem het weg.’
| |
| |
Dan begint hy braaf te huilen,
(Zonder traanen)‘ niet te pruilen’,
Zeg ik; - en zie, Jan vergeet
Al zyn droefheid, al zyn leed.
Kleine Coos, ô 't is zoo'n rotje!
Zeit dan: ‘ik doe 't niet, ook Lotje?
‘Jantje zal 't ook niet weêr doen’:
En dan geeft zy hem een zoen.
Zyn zy netjes in de kleden,
Dan breng ik hen eens beneden,
In de kamer, by myn Heer;
Zien zy dan hunn' Vader weer,
Coosje neigt heel lief, en Jantje
Strykt zyn beentje, kuscht zyn handje.
Neemt myn Heer hen op zyn schoot,
Wat is het gejuich dan groot!
| |
| |
ô, Myn Heer is regt een Vader;
Mint zyn kindren al te gader;
Speelt ook met die kleine meid
Die daar in dat wiegje leit.
En Mevrouw, dat is een dame!
('k Denk haast dat zy weêr moet kraamen,)
En Mevrouw, 't is zeer gewis,
Dat ze een braave Moeder is.
Printjes zoeken, Paardje ryden;
Houtjes voor het sleetje snyden;
Boertjes knippen met myn schaar,
'k Zeg tot alles zyn zy klaar.
Coos kan aartig, aartig zingen;
Jan houdt veel van hiklen, springen;
'k Weet niet wat hy niet verzon;
Elke stoel is zyn fargon.
| |
| |
Naauwlyks is dit drukke goedje
Van de vloer, of ‘Moedje, Moedje,
Is de taal der kleine Pop,
En zy ligt het wiegkleed op;
Heeft het druk met strikjes, bandjes;
Knoffelt alles met haar handjes:
(Ja 'k ben met dat schurkje mal,)
Wyst hoe groot zy worden zal;
Wurmt om uit de wieg te komen:
't Laakentje wordt weggenomen;
Ryst zy op, en kraait, en lacht.
'k Noem haar, (maar het kind hiet Jansje,)
Duizendmaal een vrolyk Eransje;
'k Neem haar dikwyls in den slaap
Op myn arm; nog lacht dat schaap!
| |
| |
'k Woon by zulke braave Lieden,
Die de dienstboôn nooit gebieden.
Dan 't geen goed en billyk is;
'k Geef hen dit getuigenis.
'k Wou de Kindren 't bidden leeren;
Maar Mevrouw, die elk moet eeren,
Om haar oordeel, en verstand,
Sprak my aan op deezen trant:
‘Lotje, uw oogmerk moet ik pryzen,
Maar hoef ik u te bewyzen
Dat een kind niet bidden kan?
Wagt u hier oplettend van!
De Ouders moeten tot God treden,
Voor hunn' kindren, met gebeden:
Kindren, als men 't wel doorziet,
Ramlen slegts, maar bidden niet.
| |
| |
Wagten wy, tot meerder jaaren
't Licht der reden op doen klaren;
Dan wordt deeze groote pligt
Op een beter wys verricht.’
'k Zweeg; maar 't klonk my vreemd in de ooren;
Dit kwam nimmer my te vooren
Dat een kind, wél opgevoedt,
Wyl 't niet bidden kan, niet moet.
Jan zei kort daar aan: ‘Hoe zitje
Toch zo stil? wat doe je? Bidje?
Wat is Bidden, lieve Lot?
Myn Matresje zeit dat God,
Aan my en aan al die leever,
Kleêren, spys, en geld moet geven:
Maar ik zei, foei Zaartje, gy
Jokt; myn' Moeder geeft het my.
| |
| |
Toen prees ik Mevrouw haar zeggen,
't Geen ik eerst niet uit kon leggen:
'k Dagt, wat denkbeeld heeft een kind
Van een God dien het bemint?
Hoor, zei ik: ‘myn zoete maatje,
Ga jy liever naar Papaatje,
Zeg hem wat uw Tresje zegt:
Vader helpt u hier te regt.’
Zie, ik was 'er meê verlegen.
'k Overleg dit wel ter degen;
Mooglyk kwam het my te pas,
Zo ik zelf ooit moeder was.
Ik beleef hier gouden dagen;
Niemand hoeft my te beklagen,
Dat ik, schoon een Burgers kind,
My in dienstbaarheid bevind.
| |
| |
Ja, 'k wierd zelf wél opgetogen,
Schoon van geen het minst vermogen.
Maar ontbreekt my hier wel iet?
Heb ik zorgen, of verdriet?
Ik heb vreê met al de Booijen;
'k Zogt geen kwaad ooit uit te strooijen;
'k Zoek de gunst van myn Mevrouw
Niet door vleyen, maar door trouw.
'k Plaagde nooit deez' lieve kindren;
'k Deed hunn' blydschap niet vermindren;
Hun gefnap vergroot myn vreugd:
Och wat leef ik hier verheugd!
En hoe zeer zy my beminnen
Dat is niet ligt te verzinnen;
Elk vleit my in zyne taal;
Lotje is 't waarlyk altemaal.
| |
| |
'k Leer hen arme menschen groeten;
En met vriendlykheid ontmoeten,
Yder, die met minzaamheid
Hen iets goeds, iets nuttigs zeidt.
'k Leer hen mededeelzaam wezen,
En niet in het duister vreezen;
'k Spreek van spook, noch heksery. -
Van niets leelyks, wat het zy.
Kindren houden van vertellen;
Maar ik weet dat wel te stellen;
'k Heb altoos wat by der hand
Dat behaagt aan hun verstand.
Hemel, spaar myn Volk in 't leven!
En voor 't heil aan my gegeven
Dank ik u uit 's harten grond,
En niet slegts met mynen mond.
|
|
Auteursrechtvrij