Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 531]

Uitvaart van den bedelaar

Geen klok omgolft den dooven toren.
Wat galmende aarde als een'ge klank.
In 't holst ontberen naakt geboren,
heeft hij thans de armoê-zelf verloren
en is gestorven zonder dank.

Hij, 't kind van duizend wilde schooten,
werd lam ten laatste schoot gebracht.
Zoo wordt de zieke aan boord der booten
- gelaten, maar gevreesde vracht, -
der zee gegeve', een zoeten nacht.

En ach, hij was allang verscheiden.
Geen liefde om ouders zonder brood
kan duurzaam 't kinder-hart verblijden,
wien de eerste les in 't onderscheiden
de vrage van den honger bood.

En wij, de Vader en de Moeder,
wij zagen hem als wandlaar gaan
de leêge wegen van zijn waan.
o Hope dat hij, moede en moeder,
weldra weêr voor ons deur zou staan.

Maar neen: 't geheugen zou hem falen
als 't zitten aan een langen disch
waarbij de tanden langzaam malen:
ontall'ge visschen boven-halen
en 't nutten van geen enklen visch...

En, vraat-zucht hij, en dorst van velen,
werd dra hij zatheid van begeer.
Wie nimmer ate en dronk mag deelen,
vergeet de dorheid van zijn kele
en kent den nood zijns monds niet meer.

[p. 532]

 

Zoo heeft wellicht hij nooit begrepen.

 

De mensch is zwaar; de God is licht.

 

- Heeft hij, die thans begraven ligt,

 

in 't dikke leem der aard benepen,

 

't bezoek gekregen van Uw Licht?

 

 

 

Hij was de bedelaar geworden

 

die nooit en vraagt, dien niemand geeft,

 

die niet verlangde en die niet morde. -

 

Kent hij thans 't liefde-woord der orde

 

die geeft en die van gaven leeft?

 

 

 

De zoon der dood, die van zijn oogen

 

Uw oog niet oopnen zag, mijn God:

 

hij had geen mond om veel te loven,

 

hij die den géur slechts van den oven

 

genieten mocht als daeglijksch brood;

 

 

 

hij die in havens en gelaten

 

alleen afwezigheid mocht zien;

 

neen: hij die buiten allen bate,

 

van liefde los en allen hate

 

zich-zelven niet meer zag, misschien;

 

 

 

- Gij, die tot beedlaars ons laat groeien,

 

o God, als déze bedelaar,

 

'dat we in ontstentenisse bloeien

 

en 'dat we alleen nog zullen gloeien

 

als in Uw zon 't onschuldig aar;

 

 

 

Gij, die van 't bloed en 't bloote water,

 

van 't wassend tij, van 't wassend brood

 

onthoudt, ons will'gen, hoog 't geschater

 

tot vreugd van 't onbekende Later;

 

doch laat ons zwaar en warm als lood:

 

 

 

geheime, Gij; de zéekre Zaaier

 

die kiemen laat uit duisternis

 

alléen, en uit ons rijk gemis:

 

maakt Gij mijn beedlaar tot een waaier

 

der zeegning over onzen disch?

 

 

[p. 533]

 

o Blijde Veger der woestijnen

 

maar Zaemlaar van den versten straal:

 

zal ik, zijn Vader, weêr verschijnen

 

gezuiverd van den schijn der pijne,

 

zijn Moeder, blank van moeder-praal?...

 

 

 

- Wij hebben hem vandaag begraven,

 

gebaarde uit onze onwetendheid.

 

Doch wij, die hem zijn armoê gaven,

 

bevroeden dat wie van ons lijdt

 

ons soms een dankbaar loon bereidt.

 

 

 

Ons werk is krank, nog vóor ons handen

 

het moê beginnen te eigen leed.

 

Maar wien 't gebed der offerande

 

komt schroeiend op de lippen branden,

 

o vinn'ge en zachte God: hij wéet.