Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 434]

[Dit wordt geen lent'. Geen dag en zal de smoore' ontrijzen]

Dit wordt geen lent'. Geen dag en zal de smoore' ontrijzen
gelijk een voorjaars-weide in duizend bloeme' ontluikt;
en, zijn dees gulden uchtend-neevlen schóon, zij wijzen
een naedren morgen die naar nàakte landen ruikt.

Dit wordt het uur niet, dat het onverwachte Leven
u met éen blik den blik op de eindloosheid ontsluit.
Elke appel is geplukt; elke aalmoes is gegeven;
en in uw hand alleen de erinnring aan den buit.

Dit is de hérfst... - En toch, o trage wemel-neevlen,
o dralig-waaz'ge dageraad, o schoone schijn,
o vrage van mijn hart of 't vreezig ochtend-preevlen
't bezoek van de' Engel of een dróef bezoek wil zijn;

wijde oogen die niet kent; ooren die niet vergeten;
arm lichaam, zwart en schraal, dat heerlijk werd bemind;
o vreugde van mijn waan, o vreeze van mijn weten,
en gij, Natuur, die teeder-lokkend zijt, en blind:

toch voel ik, bleeke toover van bedrieglijk herfsten,
- weêr voel ik, schoone schijn, o schroom'ge vreugde en vrees,
kil uit de diepten van mijn wezen 't geeren bersten
'of weêr een voorjaar in de zwarte stammen rees.

Van uit de keldren, waar mijn wil en weer'ge hoede
den looden stempel sloeg ten veil'gen deksel-steen,
welt weêr ineens, en woelt gelijk een blijde woede
de lange gallem van Verlangens luid geween...

- Ik weet dat elke lent' van mij zal blijven eischen
het martlend baren van een fellen levens-loot;
ik weet te zijn, om naar de hemelen te hijschen
elk teeken, telkens, van opnieuw-ontwaakten dood;

ik weet dat ik besta, gedoemd tot helle sprake,
opdat geen scheut ontspruit' waar 'k geen geluid aan geef',
en 'k eeuwig-smartlijk ben opdat elk lente-ontwaken
van straal'gen daauw in mijne dankbre tranen leef';

[p. 435]

 

maar... dit en wórdt geen lent'. Geen gulle dag zal rijzen

 

gelijk een voorjaars-weide in duizend bloeme' ontluikt;

 

en, zijn dees gulden uchtend-neevlen schoon, zij wijzen

 

een naedren morgen die naar naakte landen ruikt.

 

 

 

En toch... - o Starre waan, te wezen de verkoorne

 

die zelfs bij lui-ontluikende oogen van den Dood,

 

blinde Natuur, gij eeuwig-barende en -geboorne,

 

mag worde' als uw steeds zwarte' en scheppens-reeden schoot;

 

 

 

mag zijn die, zelfs bij schijn van leven, bràndt van leven;

 

die, van zijn onverbidlijk-waakzaam hart en brein,

 

zal 't heerlijkst aangezicht aan 't óngeschaepne geven

 

en schenke' uit de ongewassen druif den rijksten wijn...

 

 

 

o Starre waan, te milde waan... - De neevlen hangen

 

doorblonken, blankend, van een bloode October-zon.

 

En 'k sta, en 'k stare, en prange onder mijn hand 't verlangen

 

dat brandt alsof nieuw leve' in dezen dood begon.