Verzameld journalistiek werk. Deel 6. Nieuwe Rotterdamsche Courant januari 1913 - november 1913

[p. 11]

Van meet af

Brussel, 15 Januari.

‘C'est ça, la politique?’ vroeg mij, nog geen zeven en vijftig minuten geleden het aanbiddelijke pruilmondje van de schoone, negentienjarige dochter van het Kamerlid (‘je ne saurais pour un empire vous la nommer’ zou Musset hebben gezegd), wier rozevingeren ik was gaan kussen in de ‘tribune de la questure’, aldaar ze voor 't eerst eene Kamerzitting had bijgewoond.

‘C'est ça, la politique?’

Onder ons gezeid en elders gezwegen, ik geloof wel dat de vader van het goddelijke kind (neem mij niet kwalijk, mevrouw!) met opzet dézen dag had gekozen, om aan zijne dochter voor goed den lust te benemen, nog ooit naar de Kamer te komen. Misschien heeft de man daar goede redenen voor....

De waarheid is, dat ik, in mijne lange carrière, geene zitting heb bijgewoond als deze van heden. De vacantie was uit. Na drie weken kwamen wij weêr bijeen. En wij deden het met ijver: wij hadden het immers, voor heden, en morgen, en overmorgen, en ik weet niet hoevele maanden nog, zoo druk! Daar was de militaire wet. Daar was de grondwetsherziening. Daar was....

‘C'est ça, la politique?’

Waarlijk, ik bloosde bij de vraag uit het bovengemelde maar aanbiddelijke pruilmondje. Immers, ik behoor er toch bij, - al is het maar als phonograaf, als een heel geestige phonograaf... Maar vandaag was het zoo erbarmelijk saai!...

[p. 12]

Daar was, nochtans, de heer Woeste. De heer Woeste werd onlangs aangedaan door een tram. Eene gansche maand moest hij, vanwege de kwetsuren, binnen de ziekenkamer blijven. Hij deed het op de meest-sympathieke wijze der wereld, schreef brieven naar den wattmann die hem overreden had, klaagde zijne ‘gewone onoplettendheid’ aan. Eigenlijk dankte de heer Woeste den hemel, omdat het onder de vacantie gebeurd was. Heden was de vacantie uit, en de heer Woeste natuurlijk genezen. Eene Kamer zonder Woeste? Deze werd natuurlijk, zoo van links als van rechts uitbundig gelukgewenscht, toen hij, kwart voor tweeën, de zittingzaal binnentrad... Maar de congratulaties mochten niet lang duren. Nauwelijks was men bijeen, of voorzitter Schollaert vroeg, of men niet beter zou doen, maar weêr onmiddellijk uiteen te gaan.... En men deed het, of beter gezeid: de Kamer stuurde al de outsiders heen. Zij wilde alléén zijn, alsof zij iets onbehoorlijks in den zin had. Eigenlijk wilde zij over haar eigen budget stemmen, iets wat den Belgischen burger niet aangaat... En aldus werd zelfs de dochter van het Kamerlid, derwelke rozevingeren ik, nog geen zeven en zestig minuten geleden, kussen mocht, aan de Kamerdeur gezet....

Om drie uur, acht en veertig minuten, herbegon men. En.... ‘C'est ça, la politique?’

Mijnheer Lamborelle heeft het over het Rekenhof. De heer Bastien wil er een duo van maken. Maar men wil eerst een paar nieuwe Kamerleden instellen, en, zoowaar, men doet het.... De heer Levie, minister van justitie, legt een ontwerp van wet neêr. Alsof er nog niet genoeg waren!... De heer Buyl uit eenige protestatie. Men hoort ingewikkelde colloquia.....

[p. 13]

- ‘C'est ça, la politique?’

..... Gelukkig zijn er nog dagen, na dezen eersten zittingsdag!.....

N.R.C., 16 Januari 1913.