Verzameld journalistiek werk. Deel 3. Nieuwe Rotterdamsche Courant maart 1909 - september 1910

[p. 146]

De Rodenbach's feesten

Rousselare, 22 Augustus.

Vanochtend, halfvijf, na een angstigen droom vol flamingantische gevechten, 't ontwaken tusschen de enge muren van een Rousselaarsch kamertje. Door 't open gordijn zie 'k hopeloos-grijs de verdoezelde regen-lucht, waarin blauwend-zilveren de huis-geveltjes op gaan lichten. Nijdig slaat in de gang, naast mijn kamer, met een langen klank van gebarsten metaal, eene hangklok. Tezelfder tijd bloeit buiten in den morgen-ijlen hemel het eerste kerkeklokje open, één slag eerst, en daarna eenig aangehouden geklep. Andere klokjes volgen, maagdelijk-teeder en - blijde. Ik laat mijn gevoelige ziel haast beetnemen aan die ongerepte, blanke muziek, als plots onder mijn venster een zware mannenstap klinkt: ik zou wel denken, een nachtwaker die, uit zijn dut ontwekt, onder deze of gene koetspoort (zijn er wel in de buurt?), nu wrevelig-huiverend naar huis keert....

Ik wilde nog wel wat slapen. Maar onmogelijk: die nachtwaker heeft me voorgoed terug tot het bewustzijn geroepen, dat ik hier niet voor mijn genoegen gekomen ben, maar voor de Rodenbach's feesten. Moedig spring ik van tusschen de veeren. Dit Augustus-ochtendje is vrij killig. Maar wat koud water in 't aangezicht maakt ook dát in orde; en, half gekleed, sta ik aan 't venster.

Rousselare, feest-stad. Men merkt er nog weinig van: het feestelijke van eene stad ligt niet alleen aan wat vlaggen en guirlandes aan lange stokken, vooral als deze nog roerloos hangen, en wegend van den regen. Eerst de men-

[p. 147]

schenvolte, het rumoer, het zee-gedruisch van een bewegende menigte brengt stemming. Nu is het natuurlijk nog te vroeg. Iedereen slaapt nog. Hoeveel menschen zouden er wel al wakker zijn in Rousselare, behalve die nachtwaker (die misschien al weer slaapt), en uw dienaar?.... Denk niet dat ik me voor een held hou, omdat ik zoo vroeg op ben. Integendeel ben ik me zeer bewust, heden meer dan ooit een journalist te zijn. - Ik kleed me dan ook maar aan, fiks, voor een heelen langen dag, zoo maar in eens tot van avond laat in de stijve Zondagschoenen, en het boordje hoog om den hals. En, zonder ontbijt zelfs - hier vraag ik uwe bewondering! - gauw maar aan de geïmproviseerde werktafel!.....

Ik kijk op. He! zouden wij dan toch kans op wat zon krijgen?..... De monotoon-groezelige lucht, die eindelooze vlagen beloofde, houdt haar belofte niet. Althans, zij gaat zich verdeelen, toont tusschen de scheuren het diepste en prachtigste blauw van de wereld. Om die scheuren hoopen zich nu wolken op, dreigende log, maar prachtigomzoomd van morgen-rood..... Eoos, safranig-omsluierde rozen-vingerige........ Ik denk even aan Rodenbach, den klassiek-onderlegde, die Homeros heeft nagedicht.

Eoos, gezant van den dag en der goden, zal ze haar minnaar Albrecht Rodenbach genadig zijn bij deze zijne feesten?... Maar logger worden weer de wolken, gaan stapelen boven mekaar, schijnen niet goed te weten of ze afscheid gaan nemen, dan of ze zullen blijven... Zou het dan toch regenen?

En dat brengt me terug tot het reisje van gisterenmiddag: ruim twee uurtjes in een knarsenden en schokkenden boemeltrein, naast een glasraampje dat aanhoudend klirt,

[p. 148]

tegenover een jufje, dat, twee uren aan een stuk, om de twee minuten denkt verlegen te moeten kuchen. Wat zijn onze jonge dames goed opgebracht!... Daarbuiten regende, regende het. Er scheen geen eind aan te zullen komen.... Aan ieder tusschen-stationnetje stapten, zwaar en gebogen, lompe boerengestalten uit, een blauw kielken om het lijf, een rooden sluier om de lendenen, een dubbelen baalzak op de schouders: ‘pikkers’, begreep ik, die in Frankrijk den oogst waren gaan doen, en, vermoeid, naar huis keerden. En dit bracht eenige verscheidenheid in mijne gedachten: ik was blijde dat ik heden hier Streuvels terug zou vinden, de sterke Stijn Streuvels, die me prentbriefkaarten stuurde uit de streken waar hij dien oogst, met die ‘Franschmans’, was meê gaan doen....

Rousselare! Uitstappen!... Onder de drukking van den zwaren, zwoelen regenmantel, stad in. De Rodenbach's-feesten waren, wist ik, al begonnen. Vanmiddag was er, om vijf uur, een liederenavond, waar mooie en geschoolde stemmen zouden zingen en gewrochten uitvoeren van alle mogelijke en onmogelijke Vlaamsche toondichters, van den eerste tot den laatste, van den beste tot den minste; een rommelzootje van belang, - zonder groot belang echter... Ik ben er niet heengegaan, vooreerst omdat het al wat laat was, en ten tweede omdat men mij - sic! - bericht had dat de pers geen toegang had.

Dat concert zal dan ook maar een gering voorsmaakje van een aperitief tot de eigenlijke feesten van heden geweest zijn. Een programma van belang: om 10 uur, plechtige hoogmis; om 11 uur, letterkundige zitting met als sprekers Hugo Verriest, Frans van Cauwelaert (hoogleeraar te Freiburg en oud-leider der Leuvensche studenten), Aug.

[p. 149]

Vermeylen (dien ik u wel niet hoef voor te stellen), en Leo van Puyvelde (steller van een vrij gebrekkig, maar goed-gemeend boek over den gevierden dichter). Daarna laat men ons tijd, te gaan lunchen tot om twee uur. Daar: inhuldiging van het standbeeld, met, natuurlijk, alle noodige redevoeringen. Daarna eene gelegenheidskantate met een respectabel getal uitvoerders, door Aug. de Boeck. Om 3 uur groote historische optocht. Om 5 uur banket, met helaas, op voorhand vastgestelde toasten. Om 6 uur, muziek op de Groote Markt. Om 8 uur verlichting van gansch de stad. Om 9 uur weer muziek op de Groote Markt. En om 10 uur ‘prachtig vuurwerk, met een aantal gelegenheidsstukken’ en, verwed ik, tot apotheose.... eene auto-dafé van geradbraakte verslaggevers.

Want zulke daagjes tellen meê, gij zult het toegeven, in de carrière van een nauwgezet journalist.... Intusschen, ga ik, geachte lezers, met uwe toelating even ontbijten. Gij geeft toe dat ik het nu toch al zal verdiend hebben. En wie weet, met zoo'n dag in 't verschiet, of dit niet mijn allerlaatste ontbijt is.....

N.R.C., 23 Augustus 1909.