Verzameld werk. Deel 8. Het dagelijksch brood II. Dagboeken en brieven over den oorlog 1914-1918

16 Januari.

- Dit nu is de geschiedenis van Poum.

In de huilerige avondstraat, waar de wind door jankt; onder den zwiependen regen en de voeten in het lantaren-geschitter-doorglansde slijk, zijn mijne vrouwelijke huisgenooten op boodschappen uit. De straat ligt verlaten: geen weêr, waarlijk, om voor zijn genoegen een luchtje te gaan scheppen. Eenig leven: 't vierkant-gele gelaat der winkelramen, waar groente-bergen herfst-kleuren, of koloniale waren Oostersche luchtspiegelingen oproepen, - als gij lust hebt, de bedompte ruiten langs te kijken.

Mijne vrouwelijke huisgenooten spoeden zich, onder den drift van den wind en tegen den aankletterenden regen in. - Als daar iets, ineens vóor hare voeten rolt. Zij blijven even staan: het rollende wezentje geeft er dan blijk van, pootjes te bezitten: pootjes die aardigstappend te loopen weten. Het loopt, en keert telkens iets om, vóóraan, dat een kopje moet wezen. Het loopt omkijkend vóor, zoolang de vrouwen loopen. Als zij stilhouden, houdt het ook stil, kopje hoog-op en rechtervoorpootje ook. Als men het goed beziet, merkt men dat

[p. 289]

het een groezelig-wit hondje is. En, niet moeilijk om raden: een verloren hondje. Men belt aan een paar huizen aan; men gaat een paar winkels binnen: niemand herkent het beestje; geen die eigendomsrechten of zelfs maar zucht tot bezit gelden doet. - De dames naar huis, het hondje meê naar huis. In Godsnaam dan: het zal zoowat de tiende oorlogsgast wezen...

Het hondje doet zijn intrede in de warme, klare woonkamer: het is een druipnat pakje wol op vier stramme stokjes; iets als een miniatuur-lammetje, met kort-kort-korte, schraal-schraal-schrale krulletjes, groezelig-witte, beslijkte krulletjes over de rozige gespannenheid van een worst-huidje, en op pootjes die binnenin het lijf schijnen geschoten te zijn. Het heeft een naakt staartje met een gespleten kwastje van gekoekte wol aan het uiteinde. Maar het kopje met de verwonderde en toch betrouwende, de blinkend-bolle oogjes, die blauw zijn en bruin van glanzen! Het zit aan een veel te kort halsje; het hooge, stompe neusje als een hompje verdroogde lever; aan het mondje dat kanaljeus-wijd is hangt een beschaafd professors-sikje, en het heeft ooren als te lange lapjes, als lamme vlaggetjes met de uitrafeling van natte haarklisjes. - Dat alles gesleurd door slap slijk, gedompeld in modderbaden, gedrenkt van alle natte wintergeneuchten.

Mijn kleine jongen juicht, wil onmiddellijk onze mooie, vertrouwde kat op straat zetten om veiliger onderkomen te bezorgen aan den onmiddellijk geadopteerden bedelaar, die zich zoo spoedig thuis gevoelt, aanstonds met grollende zelfvoldaanheid vóor den open haard gaat hurken op het Perzisch kleedje. Het verwekt

[p. 290]

verontwaardiging: hij mag blijven, maar moet eerst het bad in. Water gewarmd, het beestje in den zinken tub geplonst. En waarlijk, het geeft blijk van eene goede opvoeding en hygiënische gewoonten. Het biedt geen weerstand aan waterbehandeling. De vóórpootjes op den rand van zijn bad, kijkt het brutaal-vriendelijk de wereld in, terwijl zijn krulhaar hoog en dik staat van zeep-schuim.

Onder den tijd dat men het wascht, vraagt iemand: ‘En hoe gaan wij het heeten?’ Mijn tienjarige zoon heeft eene literaire aanvlieging, herinnert zich uit het oeuvre van Paul Margueritte een kleine jongen die om de aardigheid de plagerijen moet uitstaan van drie jonge meisjes. Die kleine jongen heet Poum. ‘Poum!’ roept mijn zoon. ‘Baff!’ keft het hondje. ‘Hij scheurt, hij scheurt!’, schatert mijn zoon; en inderdaad: als het hondje blaft, is het of het scheurde...

Op dat oogenblik kom ik van stad binnen. Het beestje met de natte, als artificiëele Byzantijnsch-paaschlam-krulletjes, huppelt mij tegemoet, springt tegen mij op, loopt de anderen tegen en keert opdringerig naar mij terug, alsof het mij zoowaar herkende. ‘Poum!’ roept het mijn jongen. Het begrijpt al heel goed dat het zijn nieuwe naam is: hobbelpaardig loopt het van achterop voorpootjes naar wien het roept. En als het merkt dat ik zijne ongelooflijke leelijkheid bekijk, al de schatkameren mijner hondenkennis omkeer om te vinden uit welke ontelbare rassenvermengingen deze spruit van onbekenlijken leeftijd voortkomen mag, gaat hij op zijne achterpootjes staan, en toont zijn naakt-roze buikje, waar de witte, wolkig-wollen krulletjes om dartelen,

[p. 291]

als het lichte, schaarsche, vlokkig-gele haar van een goedigen grijsaard om de edele en teedere ronding van zijn kalen schedel.