Verzameld werk. Deel 8. Het dagelijksch brood II. Dagboeken en brieven over den oorlog 1914-1918

22 December.

Het middaguur loopt vol volk. Het middaguur, onder de trillucht, de huiverende ijslucht, is druk van menschen niet alleen, maar ook van een nieuwen angst, die koortsige gesprekken uitlokt: gisteren heeft een Engelsche tweedekker over Brussel gevlogen; het heet dat hij in het kerkhof van Etterbeek eene bom geworpen heeft. Gaan wij te Brussel nieuwe gewaarwordingen ondergaan, minder aangename ervaringen opdoen? En sommigen denken: gaat Brussel eindelijk de ernst van den toestand geleerd worden?...

Het drukke middag-Brussel van gespannen dagen, in onverkwikkelijke atmospheer. - Als ik, midden in de Nieuwstraat, haast verblind ben door deze verschijning: een meisje van niet meer dan tien jaar, maar hoog opgeschoten. De gratie groeit aan hare naakte, sierlijke beenen, langs het zeer eenvoudige, haast armoedige kleedje dat teekent den ranken leest, naar de zakkende schoudertjes, daar de magere, nog te lange armpjes hoeken. Het kopje, onder een groezelig-wit

[p. 256]

viltje ivoor-blank, is van eene verbazend-zuivere schoonheid in de donkere omlijsting van het korte haar, op nek-hoogte als met een bijlslag recht-gesneden. De groote, zwarte oogen kijken met eene onbegrijpende en haast-beangstigende verbazing, maar het mondje is open en vol betrouwen. Het meisje, het schoone tienjarige meisje is de argeloosheid-zelve, en slechts het rechte neusje verkondigt het toekomstige gebod.

Heel traag loopt het kleine meisje tusschen de menigte. Aan een touw leidt ze een verwaarloosden hazewind, waar ze niet naar omziet. En er is als een licht om haar, en er is zeer zeker ijlte om haar. Want schoonheid vereenzaamt, nietwaar, en wie te schoon is, is tevens armzalig-alleen...

- Arm, arm kindje, dat alleen zult wezen...