Verzameld werk. Deel 2. Epische poëzie. Fragmenten. Ilias-vertaling

(1949)–Karel van de Woestijne– rechtenstatus



[pagina 25]
De paarden van Diomedes Blankenbergen, 1911
[pagina 27]
I Zij stonden, waar 't geklonken staal ze bond; hun loensche blik, binnen den boog van strak- gespannen nek en 't hangend loomen van hun maan, verzwaard van stoll'ge golpen bloeds; - zij stonden aan de kribben, roereloos van schoft en krommen hals en rugge-diept; de harde kaak gebeten van 't gebit dat korf den mond-hoek; de onder-lippe laag aan hoek'ge tanden en de slijm'ge tong; nauw huid van schouder en van bil ontroerd van rilling; de éen-hoorn van den voet gerecht op teen-hoek, maar die níet te stampen dorst. Want slechts hun oog en loensch-bewogen blik was schichtig-norsch binnen den spann'gen boog van nek en neus; en hij verborg geen drift, verborg geen toren om 't weerbarstig staan dat aedren schoot van woedend bloed aldoor de bleeke bollen, daar het licht in draait der roerige oogen; - waar geen bek, geen borst, geen dij aan rilde pooten, pijnlijk van gebonden beven binnen strak geduld, bewegen dorst, noch zelfs een snuivende aêm bestond te blazen door den rooden neus.
[pagina 28]
Zij stonden, roerloos, 't helder paarden-stel: Philathlos, Sarkobroos, Aimatodes, Threnogenes, Knissodioktes, al die zweeten bloed, en blinkt hun huid van bloed; - zij stonden, en zij wachtten, roereloos van ooren-spitsend wachten. Want de dag ging naar het uur, dat aan den hemel geelt, waarop gemelkt wordt slingervoetig vee, en Hij, die van een stampend ijzer heerscht, ter weiding pleegt te voeren 't paarden-stel: Diomedes, - ter weiding door den buit van Ares en Poseidoon ...
[pagina 29]
Stijf-neks pal; geduldig, naar 't beluisterde geduld hun rijker voêr bereidt aan lijken; geen die van een nijd'gen bek de keten roert ter koopren roede: aan holle en leêge krib zoo stonden zij, van kleur en lijn nog fel. En 't oog, 't alleene-roerend oog bezag den rots-wand, waar naar boven duister wast, maar, - daar 't gesmolten lood ter steenen rif het koper klonk van ring en rechte roê, - aan 't schilfrig, glimmer-glad gerijs van muur en zuile, een spel van peerlemoerend goud en zilver 't zoevig-zingend zee-gezuil, het luier lichten van het zee-gelaat, naar hun spelonke heen-voert en weêr-kaatst ter wanden, en de paarden donkrer maakt...
[pagina 30]
- Een milde merrie had hun vracht geduld, maar eene stoere: aan geen der akkers stond een hoef, die keggen in het braak-land stampt zoo diep, als die van haar éenhoorn'gen poot. Maar 't was eene zoete: een lange blik was zoet uit haar diepe oogen onder 't wit geglij van hare wimpers, die ze traag bewoog. Want, had ze krachten als de rijpste ruin, ze kende 't duldig voeden, en haar nek het krommen naar het veulen, als het zuigt... - Een zotte hengst, van oogen rood en haar, kwam elke lent, (wanneer de amandel-bloem geurt 'lijk de amandel-noot,) van over zee, gebukt van nek, en schichtig aan zijn neus, - van over zee, op een breed-dekkig schip. En hij was rood, maar donker aan de lucht, de bloesem- en de zonne-felle lucht. Zij, deze merrie, stond, waar 't weide-gras bijt kenen in de lippen, van het zout dat de ebbe liet der weg-gewoelde zee. Zij stond, en vredig. Maar als 't oude schip weêr toonde een top van masten aan de kim, toen holde een vreugde en een geweldig wee heur flanken. En nog vôor ze 't voor-hoofd neeg, en sloot, verduldig, haren loenschen blik, daar sprong aan wal de rosse, zotte hengst, en brieschte, blijde...
[pagina 31]
- Zij, hare kindren, stonden thâns ten wand, ten rots'gen stalle, dien de zee-lucht vult van zouten dorst en bol-geholden wind; - toen 't stampen van den meesterlijken staf, toen treden van den brons-bebraamden schoen de rotse en hunne flanken dreunen deed. En donker werd de goud-en-zilvren muur, naar een gestalte en breed-gesteld gewaad, naar Diomedes plots het deur-raam dekt.
[pagina 32]
Hij schatert, dat het slaat van wand tot wand. Hij ziet - en blinkt van weelde aan mond en oog - zijn roode rossen staan; en 't bral geweld van zijn regeeren smaakt een helle vreugd aan hunne nek-gekromde onroerbaarheid. Hij schatert, 't hol doorhelmend, en hij roept: ‘Philathlos, Sarkobroos, Aimatodes, Threnogenes, Knissodioktes, o!’; en smaakt in zijne hersnen, éen voor éen, 't zin-rijk bedied der namen, die hij koor, hij-zélf, 'dat heel zijn willen erin klonk. Hij schatert weêr: weêr heeft zijn lip geproefd aan deze namen zijne heerschappij. En, naar hij weêr ze roept in wonn'gen schal, gaat slijpend krijschen aan de roede ring aan ring; gebogen nekken schuinen; 't oog loenscht pinkend naar de dichtste keg der holt; de wimpers wijlen; aan den mond-hoek vijlt 't bekwijlde staal; in stilte lacht de lip; en trage rijdt de rilling door het jucht... Een poot gaat rijzen. - Maar opeens 't bevel dat dondert uit de keldren van zijn borst: ‘Stil!’ En daar glijdt de keten weêr die, kort, de nekken naar de kribbe kromt; de blikken sluiten op een wrokk'ge vrees; de huid wordt rimpelloos, en elke hoef gaat neêr-waart... Maar hij lacht: weêr beeft zijn baard van lachen; en hij treedt de holle rots
[pagina 33]
van aan 't gesperde deur-gat binnen; - weêr gaat glimmren aan den wand de zoete dag...
[pagina 34]
- Wie is hij, die de rauwste rossen bindt, binnen een wil die, fel, goedjongstig schijnt; die, na het blinkend gerst en 't haver-goud, ze lengerhand dorst voeden, eerst met vleesch van beesten, om ze aldra een rijke spijs te bieden van 't aan wal-gespoelde lijf des drenklings, en wie verre schip-breuk leed: de menschen-lijken, die 't gerifte scheurt van klip en zee-bank, tot ze 't korrel-zand van zoeten oever biedt geen aarden graf, maar waar ze paarden-prooi en -voedsel zijn? Wie is, die dezer paarden meester is, en dús gebiedt?
[pagina 35]
Het is Diomedes; het is de koning op zijn hoogen burcht, die van zijn huis, die van zijn blik trotseert de wijde zee; zélf Ares-zoon, en vorst van de Bistonen. Niemand heeft zijn macht. Keert hij zijn blik ter zee: geen eiland is dat hem erinnren kan aan vréemd gezag; keert hij zijn oog de landen toe: geen volk dat door een keiïge aard de voren snijdt, of slacht de zwijnen, of den wijn-rank bindt, of meet van gulle granen zak aan zak: of 't is zijn volk, en 't is zijn keiïge aard; zijn zwijnen die, gekeeld, hem dienstbaar zijn; en geene druiven, dan voor eigen wijn; geen granen, dan voor 't brood dat straks doorgeurt zijn vôorhof; - en geen vrouw die 't voorhoofd beurt en, dankbaar, naar de vreed'ge heemlen staart, daar ze in heur schoot het wichtje, héur-gebaard, en dat ze van een helle liefde omklemt: of zie, ze weet: het is den Heer bestemd ... En zelfs wat wonders in de zee gebeurt: het trage bouwen van koralen boom die tak aan tak de waetren star bebloedt; 't ontwaken van den perel, als een straal van diepe zon hem zoent: een zware steen, aan sterken streng gebonden, daalt ter diept; en 't is eene eere, aan adem lang genoeg te zijn, om op dien steen ten gronde toe te duiken, en koraal als perel op
[pagina 36]
een hoogen arm in 't hooge licht gevoerd, den Meester en zijn smaad'gen lach te biên, - al stierft ge ervan ... Zoo was Diomedes, de vorst op sterke beenen, sterk aan wil; die, sterk aan vreugd, zich in zijn mantel wond als in 't bewust-zijn van zijn macht: en voedt de wildste paarden die ter aarde zijn met ménschen-vleesch...
[pagina 37]
- Toen kwam zijn stap aan 't naedren, en zijn vuist was stampend aan de bekken. Brandend floot een aêm het neus-gat door; maar 't beest bleef mak, scheel-oogend slechts, en slikkend 't zoete bloed dat aan het tand-vleesch zwol. Hij scheen tevreên; door-sneed van harden duim de dunne huid die duikt de rugge-graat; beneep den knie; schopte aan de fijne koot; en scheen voldaan. Zoo deed hij, beest aan beest. Geen enkel, dat te roeren dorst, of toonen ongeduld; want deze paarden hielden van het vleesch des menschen, dat ze kochten bij geduld...
[pagina 38]
Dan, met een ruk, die dieper sneed de spleet des monds naar 't schichtig oor gerekt, ontbond hij 't stel der paarden dat hem lief was om zijn wreedheid en zijn makheid. En allang was iedre keten rammelend gedaald; allang was elke stramme nek gerecht en voelde elk dier een rondre tonge vrij, dat géen nog roeren dierf, of maar bewoog de dubble ronding der gewelfde borst ... - Maar hij was jongstig, en hij gaf het woord: ‘Vooruit, mijn paarden!’ - En de jacht begon uit veer'ge beenen, àl te lang geboeid in wegend wachten; uit het romp-gezwoeg; uit schoften, overstelpt van breeden lucht; uit harde teenen, krouwend door het zand; maar uit het oog vooral, waar bloed naar bloed, en uit den bek, waar vleesch naar vleesch een drift ontstak, die klaverend ze stelde en rechte, naar den hemel, die een koopren hemel was.
[pagina 39]
Tôen werd het een gejoel en daver-spel van heete flanken onder staart-gezweep; van breede halzen onder 't klotsend slaan van klonterige manen; 't hol-geren van uitgeschoten knie-boog, en 't gestamp van de achter-pooten. Heel de lucht ontstelt van gichlend hinniken en 't galmend slaan der zwepe, die in hooge vuiste klemt Diomedes, en barsch den avond scheurt van striemen klank. Het wordt den jacht op buit, de baren toe der onbeschaamde zee die lijken voert; der schoone en geile zee; der moeder die haar kindren voedt en worgt; die elken ijver hare schatten borgt en elken durf den laatsten slaap inwiegt; die de eeuw'ge waarheid is en eeuwig liegt; der zee, der zee, die onbewogen ligt en grijnst en glim-lacht...
[pagina 41]
II Want: en is de zee gelijk een bok? Dées heeft een harden kop; een huid die aan de breede ribben spant en holt ten flanke; een dij, die, pezig, eindt in platte voeten. Komt een meester nu, en grijpt de hoornen die geweldig zijn, en buigt de' onwil'gen kop, totdat de knoop der wervlen aan den nek een klip bouwt, pal als eene rots, en 't voor-hoofd wordt een vlak onroerbaar, en een trillend-nijd'ge kin gaat puilen, en aan beiden mond-hoek trekt een grijnzende onwil tand en tand-vleesch bloot: dán rimpelt boven 't huivren van den neus vier-rimpelig de huid; bloed kleurt het wit der starende oogen die niet rollen; ruig rijst om den nek een krone harder haar; en als een onweêr, rillend opgestaan en woedend plôts, gaat door den scherpen baard, die trilt eerst, maar in-eens aan 't bibbren slaat, onrust-verwekkend. Want hij schoort, de bok, den dubblen teen van zijne scherpe hoef; een knuist groeit aan zijn knie; drievoudig rekt de peez'ge spiere van zijn schouder; glad gaat uit de golving van zijn zware vacht een lage en schicht'ge kracht-priem naar den staart die nijdig rijst; zijn buik staat hol en strak; ten rugge rift de onwrikbaar-dubble kim der heupe; en waar de hesp aan beide zij gaat bonken - en van ijzer is haar vleesch -,
[pagina 42]
daar drukke heel 't geweld van twee, van drie, van tien gezellen die, om kracht bekend, het dier bedwingen willen, en hun dwang eischt dat het ligg'; daar drukke heel hun kracht: vergeefs zal al hun kracht en moeite zijn...
[pagina 43]
Maar neen, maar neen! De zee, dees stugge zee, deze onbedwingbre: en is ze, in 't vroeg gelaat der zon, wanneer het vroeg gelaat der zon bloost als 't ontwaken van een brooze schaamt ter konen eener minnelijke maagd, - en is de zee in 't klaetrend morgen-uur, gelijk een kudde hinden?... - Glans begleên van ebbe zonne die ten mid-dag stuwt, ligt een warande en ongeschonden dal van licht-beschoven, schaâuw-beschoven gras, traag deinend in een zuivere effenheid uit paars 't verschieten van het lorke-bosch dat, waar de Aprilsche luimen van 't seizoen een onbeperkte kruine, boom aan boom, hagelt vol goud, - een diepte toont, waar staan al dichter, in hun leger viltig mos, omkroesd van rijz'ge vare' en stekel-braam, de schubb'ge stammen... Dáár, als, nieuwer zon beveegd, het gras-dal lokt van zurkel-zuur, van 't overdonsde blad der kille munt, van malwen-zoet en bittre maldegeer, van peterseel' anijs-begeurd, van 't rank gewieg der purper-bloem'ge vitse, van heilzame hemst, zoete malotte, en muur die teêr is: dáar, wanneer haar bleekre blik in schuiv'ge zonne een zerp en geurig maal ziet - en haar rill'ge lip beweegt alreê, -
[pagina 44]
dáar staat plots, nek-gerecht, een grijze rij ten bosch-zoom, (en haar borst is smal en wit,) - daar naêrt een schicht'ge rij van hinden plots 'lijk de ingebogen lijne van een golf. Zij naedren aan been-strammen, straffen draf; haar hoef-teen, kleiner dan de hazel-noot, schiet uit; haar been is als een neêr-geschoten pijl; zooals een strak-gekromde bogen trilt en recht springt als de harde pees plots breekt: zoo trilt en recht uit elken sprong haar lijf, haar rilde lijf, vooruit gelijk een priem uit peez'ge bille en schampende' achter-poot, vooruít op schouder en den stempel-stamp van 't dubbel voor-been... Trage wachten zij al aarzlend. Dân gaat neigen nek aan nek; een natte neus glijdt over sprietig kruid; de schuine mond gaat knabblen ... Maar gerucht van 't minste blaadje wikklend op den wind, zelfs nauw een vege schaduw over 't gras: een niet-gezien, een ongehoord gebeur maakt dat ze schichtig opzien, en hun draf vlug schietend keert het veilig bosch-hout in ... Maar nieuwe geerte naar 't geproefde kruid - de munte is kil, de zurkel zuur, en zoet de malwe, - drijft ze weêr het gras-dal toe, en weder naedren ze eene stonde... Aldus is 't gaan-en-keerend spel der kudde; aldus de vroege zee in klaetrend morgen-licht...
[pagina 45]
Maar neen, de zee, ze en is het leven niet dat schrijdig schraagt zijn onwil, 'lijk een bok die schraagt zijn onwil; neen, ze en is, de zee, 't nieuwsgierig schromen en de keer'ge vlucht, de hankerige, schuchter-schoone vlucht der golf-geregen reeën-rij. Want ze is, de zee, de gluipig-aangeslopen stilt van wolven... - Want, van uit de wouden, waar een nevel wuift, die ze in zijn vaalte hult en volgt ze, en weeft zijn waas'ge wolle dicht hun bende rond, en vaart met hun het woud uit, en houdt saêm ze, en maakt ze onzichtbaar, - gaan de wolven, en onhoorbaar is hun tred die valt, veelvoudig, stil in de ijle stilt. 't Gespannen kussen aan hun teenen drukt behoedzaam in den weeken bodem; lang is de uitgestrekte poot aan iedren stap; de langer-uitgelengde lenden, en de vette nek die wiegelt, glooien; scherp aan nijdig kin-bak spits de dubble neus: dûs, ongezien, verzwegen, adem-stom, dus golft in waas'ge mist-wolk lang hun stoet... En gij en hoort, en gij en ziet ze niet; want doof gelijk de neêr-geplofte nacht en blinder dan de nacht, - waar 't wintert, moe na langen winter, en de grond is week van droeven sneeuw in zoelen dooi-nacht, klam
[pagina 46]
van smooren en onroer'ge lucht, waar geen wind-vlaggen slaan noch sterren brandend zijn; - want doof en blind zijn beide u oog en oor. Maar wâar ze nadren, plots aan u, (en nôg zwijgt 't gluipend sluipen); waar ze aldus in-eens staan aan uw scheen, en pal wacht heel de stoet zonder éen roeren, zonder éen gerucht, zonder éen balg die jaagt, éen staart die slaat, de pooten recht en zeker, hoog de kop, - waar plots ze aan u staan, slaat een angst u aan. Want plots ook zaagt ge, in bleeke ontsteltenis, plots merktet ge oogen, binneweerts gekeerd, blanke ooge-bollen zonder éen'gen blik, ônkijkende oogen die langs binnen zien; en eene wakheid, reeuwsch en walgens-warm geurt óp uit hunne tong... - Aldus, o zee, zijt gij gelijk een gluiperige tocht van grauwe wolven in een wolk van mist. Ik sta, en zie noch hoore u; maar gij zult, - ik weet het, - waar ik nader, vóor mij staan plots, warm en bleek. En kallem ziet gij me aan, en nadert 'lijk een blinde door den nacht, die rûstig is wen hij geen dagen wacht...
[pagina 47]
Maar ook (o mocht ge ontwaken uit den slaap die binnen gulden draên uw luie droom bindt, 'dat hij dure, - mocht ge ontwaken bij zûlk over-schouwen, dat uw oogen bet met schoonre werklijkheid dan wélken droom;) maar ook, o troost: de zee is als dées wei... - Gelijk oneindelijk-vloeiend opaal; gelijk doorvaren, cierlijk, van den schijn der groene zoden als van diepen vloed en eigen-inn'ge strooming, dekt de smoor, ôndicht, maar sluier-lenig, de eedle wei. Niets scheidt haar van den witten hemel, waar het zilver-gele licht nog aarzelt, dan, heel ver en nauw te zien, de blauwe lijn der verre bosschen. Zôo, ónhuivrend, als een maagd die nog te jong is 'dat haar leên gaan huivren om haar maagdlijkheid: de wei, in de ijle wijle van de opalen smoor... Maar lengerhande komt een klaardre schijf, een groote zilverling die geelt, het effen vlak des doom'gen hemels traag en ongemerkt doorschijnen. En het is de zon. En zie: sliertig gescheurd en log-verroerend, pakt de nevel saêm zich; 't melkig-schoon opaal opent op neersch smaragd; de weide ontdekt de strekkend-rechte wijdte heurer vlakt. En plots ontbloeien, reuzig, vlek aan vlek, de logge koeie-lijven in het gras,
[pagina 48]
de blinkend-witte koeien; en de zon, die kerft de smooren door, wekt dier aan dier; en traag ziet g', hoe het breed-gehoornde hoofd rijst, met wak oog, naar waar de zonne rijst, en hoe de mond, die kwijlt, een eerste beet kauwt van het gras vol teêr gebloemt en kruid. Aldus, o zee, die keert van luim, en wreed kunt zijn, maar zoeter dan een kind dat zijne moeder aait; - aldus, o zee gelijk een stugge bok, maar 'lijk een heir van hinden, of gelijk 't geniepig doen van wolve': aldus, o zee, zijt gij het liefste mij, wanneer ge ontwaakt gelijk een schoone wei, terwijl de zon de waaz'ge neevlen scheurt; en uit den slaap het logge voorhoofd beurt en recht ten hemelen heur hoornen-paar de koe die kauwt een eerste beet, nog slapens-zwaar.
[pagina 49]
III En zie: aan zee, van uit dees zee, van uit de diepten die bij nieuwen morgen steeds een nieuwen einder toont aan kleur der zee, aan 't wisslen, dreigen en verdwijnen van zwart klippen-rif en keer'gen zonne-brand om 't blokkig beeld waarin elk eiland bonkt; - van uit de zee, die rees, steeds nieuwe hoogt, die rees, steeds nieuwe laagte toe, daar rees de azuren boot van Heraklès... - Hij stond, de Held, hij stond sinds dagen, (en de nacht alleen ontbond herdenken en den straal van drift die priemde uit iedren schouder naar zijn plots-verhitte leên, aldaar hij dacht 't herdenken, daad aan daad); hij stond ten boeg als iedren morgen, dézen morgen. En hij zag, onziende, deze zee.
[pagina 50]
En deze zee, verloren nog in smooren, waar de gloor der geel'ge zon in draalde, lijk een kraal van bleeker peerlemoer onroerend ligt in dieper-toon'ge schaal van peerlemoer: zoo was dees zee, van geene scheidens-lijn ontwazemd aan den schemer-hemel, naakt en kuisch in 't sluier-deinen van den smoor. - En, waar geen einder hem met wrange hoop op nieuwen durf en, wéêr, noodwendigheid van laag gezwoeg, ellendig-makklijk, dat môest einden op een zéekren zegepraal, bedreigde, (ach, éens verwonnen zijn!) - zoo stond de Held, en dacht 't herdenken, en de straal van drift ging priemend weêr van uit zijn nek naar zijne plots-verhitte leden, klam van morgen-dauw, en blauw aan bronzen huid.
[pagina 51]
Hij stond. Daar was gedreig van stilte in hem... Hij stond, de ruige, roode hand geklemd aan vingren 'lijk de wortels van den pijn die, in het korrlig-mulle duin-zand bloot, vatten een diepere aarde in hunnen greep, - geklemd, strak, om den klauw-poot van den leeuw, der leeuwen-huid die langs de lenden hing en schravend eene wreede omarming lei vier-hakig aan zijn schouderen. Hij stond, alover 't hoofd de harde gaping van den leeuwen-muil, gesperd van oogen, spits aan beide zij van ooren, en de neus zwart op het voorhoofd van den held, dat wit toonde de leeuwen-tanden. En 't gelaat, onder de kille glinstring van 't gebit, in 't rosse duistren van den pels, was breed en rood, en toe gelijk een dooden-huis. Hij stond, onroerend. Blauwend was het hemd dat daalde hem ten knie, over de borst die deinde, rustig, en den hollen buik die slonk onder het hooge ribben-stel en 't snoer dat hem de heup bond. En dit hemd woef hem Athena, de getrouwe; want hoe vaak had zij geholpen toen de moed hem faalde, of wrang vertwijflen hem beving, of - wreeder - opstand in zijn binnenst woei tegen Eurustheus; maar zij was hem na, goot hem én kracht én zekerheid, als wijn
[pagina 52]
met sterke kruiden; suste hem, gelijk een moeder sust haar man-geworden zoon; en toen waren haar woorden niet als wijn, maar als de bronnen die ze, zeekren dag van hope- en nuttelooze moeheid, sloeg uit de aarde, 'dat hij bade in 't warme bad van deze waetren: zíj was 't, die dit hemd hem woef, gespannen aan zijn breede borst en strekkend aan de knieën, die een schelp waren aan beide beenen, boven 't staan en 't rillen van de kuiten, naakt en hard; - zooals hij stond, recht, aan den platten plecht van zijn azuren schip, het donkre hoofd op 't strekken van den nek; zijne éene hand om 't haken van den leeuwen-klauw; de vuist der andere om den schrikkelijken knots die rustte in zijn gerustheid, maar gedwee kon kloppen, rustelôos...
[pagina 53]
Hij dacht. En zijn gedachten waren als een boom. Ze waren als een perelaar die, in 't seizoen dat wervelt warrel-wind door zotte zon die koel nog is, maar scherp, - effen geleid staat aan een witten muur, de taaie takken evenwijdig, kort de stam, en veilig zijne stevigheid. En hij draagt knoppen, die ge merkt te zijn van onderscheiden aard; want waar deze éen scherp is, en vast ineen-gerold, en dun: zijn andre bol, die staêg-aan zwellen, zwaar van sappen, en gebult van een geweld dat werkt langs binnen, en ze onrustig toont, en recht ze, en keert ze naar het licht, en doet dat zij naar voren dringen, boven-uit die dunne scherpe. En de eene zijn 't geblaêrt; zij zijn het loover dat geen werk en heeft dan lucht te drinken en een open vlak aan 't licht te biên; maar de andre zijn de vrucht die 't eêlst is van den boom, en voedt, en laaft: - zôo waren, onderscheiden in hun aard, en vele, de gedachten in het brein van Heraklès...
[pagina 54]
- En daar hij stond, daar stond de dag om hem. Hij rees om hem uit dampen, die de zon zoog uit de zee en dook de horizon met smooren, die den ochtend kleeden; maar het middag-uur priemt elke smoor-wolk door; de zee wordt donker en de hemel licht; er wast gestreef van strooming en van wind; voor goed breekt teêre omarming, die de nacht bond aan den ochtend, door den slaap heen, naar het uur van scheiden, wrangheid-vol en zoet van weemoed, waarop scheiden lucht en zee... Zoo rees de dag. En deze dag en was niet onder dezen die 'lijk bloemen zijn: zij vouwen hunne blaadjes open aan den eersten zoen der zon, toonen een hart van goud aan 't effen-gouden zon-gelaat op 't rust-uur van den middag; en op 't uur dat kallem purpert aan de Wester-kim, ontblaêrd reeds, worden vrucht zij; - deze dag en was geen dag die 'lijk een bloem zou zijn...
[pagina 55]
Een witte blokking werd de doove dag. Gescheiden nauw van reten heller licht, hieven als blanke rotsen, tot een muur geheschen aan een effner vlak dat glad en glansloos stond, de wolken, die men nauw kon noemen wolken, want zij waren één zooals een muur één is in 't ramen-stel der steenen. Heimlijk opgebouwd, verscheen hun blanke rijzing aan den blik. En angst was plots wien 't zag, want een geniepigheid was in de stomme bleekheid van die lucht die niet verroerde, en als de kalken wand was van een eindeloos gevang. - Zoo klom de dag om Heraklès, die 't niet en zag, die stond, en dacht, en roerloos was... En uur aan uur bleef onverroerd de wolken-muur, tot op de stonde dat verkeerde 't licht in diepre verwe. Toen werd reet aan reet, in 't barsten van de blokking, feller; ros schoot als een pijl een dunne straal, die brak op 't schervlend vlak der lustelooze zee, tusschen twee pakken grauwend wit; een scheur scheidde de massa, die plots blakend stond van rood en paars en 't vreemde glijden van een groenige aaiïng. En 't was avond, plots.
[pagina 56]
Daar stond nu de avond aan de rosse zee, de vale zee, de logge looden zee die 't zwalpend-zware water klotsen liet naar 't grauwe strand, en 't weêre haalde, en 't weêr liet naedren, loom en lam, met lui geluid, egaal in mate, en moede, en onverpoosd aldoor maar voort heur onverschillig gaan en keeren, gladde baar op baar in 't rijzen, vlak verglijden in 't vervloên... En de avond-lucht, alover deze zee gelijk een muur, uit rotsen opgebouwd, doorblikkerd en doorvlamd van ertsen, zaalw en rood van bonken opgeblokt bazalt, doorribd van flitsend koper, blinkend-zwart van schilfer-kolen, effen-bleek van tin: zôô dreigde, alover deze zoele zee, thans 't over-hellen van de onweêr'ge lucht, waar, pal als blokken onbehouwen steen, de wolken, roetig grauw, ineens belicht van scheuren roode zon, geniepig blank van stillen weêrschijn uit de lage zee, - alwaar der wolken stond de rotsen-muur... Zôo lag de zee, dien avond, en de lucht waar 't zware broeden van den heeten dag binnen een burcht van wolken, koppig-loom de zwellende geboorte en brallen groei en 't barstend razen van een onweêr kweekt...
[pagina 57]
- In dezen avond stond Heraklès. Maar gelijk een schutter stond Heraklès plots; een schutter die, het smalle hoofd gerecht op 't spannen van de pezen aan den hals die pijn haast doet van 't spannen en wordt hard en droog; de buik gehold om 't dieper hol des navels als een welv'ge drink-nap, waar de borst naar voren dringt en rib aan rib toont, strak als snoeren, tot bij 't dubble vlak, - dat onbeweeg'lijk blijft wijl ademloos een wijle, - waar de borst is dubbel vlekkend; en strak de beenen en hun rijzig stel van spoel'ge spieren op den smallen knie; en tweelings-wijs, de harde kuiten; en de wreef die welft, recht aan een harden grond, want op de teene' alléen rust heel het lijf; - gelijk een schutter die den boge spant, een arm strak uít, waarvan de knoest'ge vuist het hout omvat; en de andere arrem hoeks die trekt de peze: 'lijk een schutter die de punt recht van zijn pijl op 't verre doel: zoo stond plots Heraklès, het oog gerecht, gelijk het zwarte punt eens scherpen pijls, op 't doel, aan hem gerezen. - Want hij zág.
[pagina 58]
Loomer dan lood, lood-kleurig, en als lood door-solferd van weêrglanzen, geel en rood; door-schilferd van gestarde schichten staal en zilver, en bekroond van koopren nok die zweette in geulen zuur-groen gif, stond pal en hoog in zijn vier torens, de oude burcht, dees harde burcht van log bazalt en van 't gestold metaal dat blok aan rots-blok bond bij geuten ziedend mengsel, - deze burcht, deze oogenlooze Diomedes-burcht. Want zijne logheid heerschte als oogenloos; raam-gaten zag de buiten-muur, noch spleet dan die venijnig loerde en loenschte, schaarsch en onbemerkt, waar muur aan muur zich haakt, hoeks, in den winkel van een zwarten hoek. De lucht was als een klaardere ijlte alom zijn bonkig en zijn blind-geruste staan. Geen wind dorst botsen aan zijn muur, maar zoog om zijn gevaart, dat bleef onaangeroerd. En raasde een ontij en 't vervaarlijk slaan der bralle orkanen: op zijn stapeling van rotsen, waar vergeefs de branding beet, rees doof de burcht, de Diomedes-burcht, rees doof en blind in looden roerloosheid, trots dood en leven, voor alle eeuwigheid. - En zôo zag Heraklès dees burcht, en plots stond hij gelijk een schutter...
[pagina 59]
En aan het strand dat grijsde zag hij ook de paarden thans... - Uit zweep-gestriem gekletst dat schreef een cirkel klank aan de einders, stoof hun draf aan uitgeschoten hoeven straalsgewijs de ronde lijne toe ter zee. Een vreugde die gelijk een woede was brandde het wit van hunne blikken rood; schoot door het rugge-jucht; ging trillen aan de koten; droogde plots hun tong, die hing scheef uit een muil welke, als gescheurd, niet sloot en toonde groote tanden. Hijgend snoof, gesperd, hun neus een ademlooze lucht bij 't draven... Tot ze opeens, als op bevel, samen en zonder éen gebaar hun jacht staken, en blijven staan op stijven poot. De bek sluit, en zij zwelgen. 't Oog gaat toe, gaat weder open op een loenschen blik, gaat weder onder bleeke wimpers toe. De neus durft niet te roeren. Een geril doorsiddert heel het lichaam, dat van zweet in beken vocht staat. - Weder striemt de zweep; de lach van Diomedes schatert. Maar ze en roeren, zijne paarden, want ineens en zijn ze langer zíjne paarden weer.
[pagina 60]
Want weder roken zoete lijken zij; en weten dat zij schriklijk eten gaan. - En dit had Heraklès gezien...
[pagina 61]
IV Want weder was, aan 't goed-geregeld uur, was Diomedes zijn kaemren uit. En zie: en was zijn wezen niet een feest, en was het tevens dreigen, donker-toe, eens onheils, waar hij trad: hij, Diomedes? - Want uit zijn kaemren trad hij weêr aan 't licht; van uit zijn broei'ge kaemren, waar de dag zijn warmte dook, moede, onverwaaid, in 't rood en wolle-dicht behangsel, fel en zwaar, - van uit zijn roode kaemren, waar de zon bloedde aan elk raam als aan een open wond gemokerd in de wand, bloedde voor 't laatst een loggre klaarte door het avond-uur. Zoo, Diomedes trad zijn kaemren uit. Fel bloeide zijn ontzaglijke gestalt, fel-baeklend zijn gestalt, maar bleek en mat bij beurte, naar zijn hellemende stap op bronzen zole trad elk venster-raam voorbij, of waar een muur-pand, dicht van wol en donker, scheidde raam van raam: zoo was zijn aangezicht een vier'ge lach, om plots een donkre wrokkigheid te zijn, en weêr het eerste blijde blaken. En zoo was bij beurt zijn heele wezen als een feest, en als het dreigement, angst-wekkend, van een onheil...
[pagina 62]
Zwaar galmde dan, de lange gangen door, de lage kluis voorbij, waar vrouw en slaaf woef linnen, kleurde wol of sneed het kleed voor feest-maal, goden-dienst of gullen jacht, - zwaar galmde, rustig-zeker, stap aan stap over 't gewelf der holle keldren, waar de kilte heerscht, welke ernstig maakt en bleek. Hij trad, en hief zijn voeten stap aan stap; zij vielen met bewustheid. IJzig schreef zijn ijzren staf in 't marmer kras aan kras, aldaar hij, aan 't plaveisel olie-klaar, schreed, en bij 't schrijden meldde aan elken tred zijn naedren bij de schampen vuurs, gestampt uit de ijzren staf, of bij zijn ijzens-wreed gekras. Zoo trad hij, zijne roode zalen uit, de lange en koele gangen door, aldaar geen licht is.
[pagina 63]
En duister wies daar aan zijn aangezicht: een vaalheid, veeg en lichtloos, waar alleen leefde de klaarte in van het oogen-paar; van het voorzichtig oog dat tuurde, en blonk uit donkre blikken en hun wak beweeg naar links en rechts, dat wijlde soms, om plots te draaien en een dubbel lichtje in 't eng kanaal der gangen aan te steken. En alleen dit dubbel lichtje waakte aan leven hier, tenzij de genster, die het donker brak om ijlings weêr te zwichten, van 't gebit dat glinsterde als hij dacht een blij gedacht, of van een ring, of van 't bewegen, plots, der goudene juweelen, boven 't kleed dat donker was, en zwaar in langen plooi hing, moede en van geen schitteringen. Want hij ging het duister door, Diomedes, zijn schreên verhaastend, en zijn adem vlug, want heel zijn wezen smachtte naar het licht. - Zôô trad hij zijne kaemren uit, naar 't licht.
[pagina 64]
En daar verscheen hij, plots, in 't straffer licht, zuigend de deur aan van de gangen, breed opgolvend uit de deur der gangen. Stil was 't licht, en vreemd van onbewogenheid. Want beet het in zijn oog een priem'ge klaart; beet aan zijn lip een felle schroeíïng van het pas-bestaande, het nauw-geäêmde licht: de hemel was een muur, een rotsen-muur, roerloos een rotsen-muur, waar schichtig soms een flits van koper rossen bloed aan leî, of eene groenige aaiïng, sluier-licht gleed, weêrglans van een ongekende klaart, boven de loome en lamme zee, die lui geluidde, en zwart was, en ineens heel bleek. - Hij, Diomedes, stond nu in dat licht, gedoofd in-eens èn blikken èn gebit, dood der juweelen glinster aan het kleed dat rijk als wijn werd; - Diomedes stond, ter zwarte poort een rustige gestalt, waar 't roest van 't aangezicht op-helderde, en het roest des baards ging tanen...
[pagina 65]
Stilte was zoo stil, dat hij het dubble welven van zijn borst hoorde adem-halen, adem-halen zâg, en angstig voelde hoe het adem-haalde... En aan dien adem was het, of de zee bewoog, welfde aan gezwollen baar op baar, zonk weêr tot kruipende effenheid, en bol weêr zwol. Dolfijnen-rond, glooide de rug van 't water menig-voud; slonk moe dan, lijk' een wind-leêg zeil; rees als een weduw-zucht; ging weêr zich diepen 'lijk het hollen is van eene vrouwe-kele, waar de hals lijnt uít in 't schoudren-paar: zôo lag de zee en aêmde, lastig... En waar lucht wies als een doove muur van harden steen die stond onroerend: Diomedes was 't, alsof elk nieuwe teug, gezogen aan het licht, traag overhellen deed den loomen muur, en elk uit-aedmen weêr hem deinzen deed. Hij ademde. En de lucht was aedmend, en de zee was aedmend van zijn zwaren adem.
[pagina 66]
Maar niet en duurde een al te vreemde rust. Kon duren dit? Was hij een lévend man, een levend vôrst, en zou van geen bevel, of 't wel-gevallen van zijn lach, de lucht geen teeken kennen? Kon een stilte zijn die niet van zijn gebaar doorwenteld wierd, noch van zijn stemme trilde? ... - En slaakte toen een lach zijn onverwachte en zotte keel, zijn roode en open keel, zijn reeuwsche keel die barstte door de lucht. En deze zong lang huivrend na, gelijk een plotse barst blijft zinder-zingen in een dun kristal. En trap aan trap dan, den granieten trap âf van zijn burcht, die leidde naar het strand, tot waar het zand is krissend aan den voet, trad hij de treên beneden van zijn burcht; schrijvend zijn staf van ijzer elke treê, tot waar hij plots diep in den kiezel schoot... - Zoo trad Diomedes, aan zware zool, met loomre beenen door de zavel-diept, naar zijne stallen, en het paarden-stel.
[pagina 67]
- Nu was het 't uur, dat weêr de zee vervloot. Want dubbel is de zee: zij schilfer-glijdt aan dunne lagen water naar het strand, die leggen over-éen, en rijzend, laag aan laag van vlakke, fijn-beschuimde, raggerafelde ebbe-rijen aan het zand dat week wordt. Tot het tij aan 't zwellen gaat; gaat gulzig zwelgen; haastig groeit en stuwt; van golven zwaar staat; en geen breidel kent in 't stijgend steigren. Maar er is het uur, dat zakt in-éen het steigren van de zee. Een moeheid komt de waetren over, en, de kopp'ge loomt van naedre nacht. De zwaart der waetren wijkt. De onstuim'ge drift verglijdt. Er is een wachten, stom en luistrend. En dan gaan de baren weêr aan 't wijken, éen voor éen de schilfer-dunne waetren weêr weg van elkander, weg-geschoven, weg in 't maffe, vlak-gestreken zeeën-vlak. Het zand ligt naakt, al draagt het, vroom en schoon, de teekening van elke water-scheut. Het zand is naakt en wepel. 't Is het uur dat weêr de zee vervloot...
[pagina 68]
- Och neen: niet naakt en bleef het zand... De zee, geniepig in haar breedste jongstigheid, blij-dreunend in heur joel, is slecht en valsch. Zij rijst, zij voert heur menigvoud'gen lach de landen tegen; van heur sterken pols die meet aan slag en weêr-slag 't gaan en staan en het weêr-staan van aarde en lucht, van boom en rots, en van de werken die der menschen zijn, huivert in blijdschap en in vrees 't heelal, huivert 't bewust-zijn van het juist getal en van de mate. Ze is de mate zelf; ze regelt heel het leven... Maar de dood rolt in heur flanken, en zij baart den dood. Zij baart den dood. En waar ze, zijig, wijkt, - en 't avond-uur moog' schoon en maagdlijk zijn, laat ze de vreeselijke erinnring na van lijken, die ze rollend wentlen liet naar 't strand, en 't weeke bedde van het zand.
[pagina 69]
Niet naakt en bleef het zand... En 't paarden-stel, ontbonden van zijn keetnen en zijn krocht bij Diomedes en zijn luiden lach, had, aan een langen nek, met loenschen blik en krullen van een huivren neus, geraên dat het niet naakt bleef... En, aan schrappe hoef teenlings genaderd, snoof 't den reuk der lijken op. Het aarzelde. En de nek boog bak-waarts. Traag roerden de knieën der voor-pooten. Traag de kop, die schudde... Maar begeerte zwol hun tonge weêr die kende, dik en vol, de smaak van 't bloed. - Hun oog rolt binnenwaarts. Een schudden priemt den buik door, en 't geril is pijnlijk-wreed dat schiet door hunne scheen... Zij naedren, stap voor stap... Hoe rustig is de lucht... Zij naedren, nek vooruit. Zij staan. Walg en begeerte slaat hun neus-gat aan.
[pagina 71]
V - Zij lagen beiden, man en vrouw, en wat is tusschen beiden: 't kind, van hunne min gewonnen, en van hunne zorg gekweekt. Zij lagen, grauw, en van de kleur des zands dat grauw was, aangespoeld op tij der zee, uit verre reis ten strand hier aangezwalpt; waar 't holle schip, vervold van golven, zwolg de kolken ín, die 't zogen, en verliet in rosse' orkaan-nacht man en vrouw en kind, wier schrik zocht redding, eerst, in de eigen kracht die sloeg de waetren van het laatst geweld des levens, en van naderende stuip des doods; en toen ging falen kracht, en schrik werd moedeloosheid, wonden in een strengeling van hopelooze min man, vrouw en kind hun leden in elkaêr... Zoo dreef ze nader, zoo verdreef ze opnieuw het tij op mate en gang van ebbe en vloed; tot de eindlijke avond en het moede zog dat àanvlood, wijlde en weiflend loomde, log van looden avond en van looden wind, ze naliet, vader, moeder en hun kind.
[pagina 72]
Zij lagen, grauw en van de kleur des zands dat grauw was in den avond, leie-glad en glanzend lijk een lei-blad, korrel-fijn van glanzen... Bol-gezwollen lagen zij aan de in elkaêr-geslagen bleeke leên, de vrouw heur armen om den man, het kind zijn teedere armkens hakend om de vrouw, de man ze omarmend in éen vasten greep aan beider lenden. Maar een afschuw wrong zijn mond, en wendde aan andre zij zijn hoofd. Zijn oog was toegenepen, waar het oog der vrouw wijd-open glariede, en het grootgezwollen kogel-hoofd van 't kindjen hong gespannen tusschen beider borst. Zoo had de dood ze machteloos gelegd, hun kind het eerst getroffen in zijn week bestaan; de vrouwe dán, vergeefs om mannen-hulp geroepen; en de man, wien zelf de kilt steef de aedren in de beenen en ten nek, het laatste, daar hij wendde in afschuw 't hoofd van zijn gestorven lieven... En aldus lagen zij dáar ten strande, waar het wier was slingrend om hun leden, en ze omwond...
[pagina 73]
- Maar weder riep, in vreugd die woede leek, en buldrend dat het helmde, kort maar woest, vorst Diomedes ‘Ei! mijn paarden!’, en zijn zweep doorzong de zinderende lucht. Toen ging voorzichtig en uit langen poot hun naedren, aarzlend, waar daar lagen, man en vrouw en kind, binnen een water-kring. Vijf paarden, gingen zij, hun schicht'ge blik vol bloed, hun kwijl'ge sidder-bek vol bloed; bij iedren stap een vaste kegge slaand in 't wakke zand; nieuwsgierig maar beducht; vol geerte en vol ontzag den nek gelengd; en 't huivren van den neus vol lust en vrees. Maar toen ze kwamen waar de strengeling der lijken leek te leven in den dood, toen ging 't gehinnik ôp van Sarkobroos, toen ging 't gehinnik ôp der andre vier. Vijfvoudig viel de snuffelende muil, vijfvoudig 't bleeke puilen van het stel der tanden. En in lange beken liep aldra het lijmig vocht uit reet'ge wond en bleeke scheure, waar de tand sloeg, reepte of beet.
[pagina 74]
En éenmaal in den mond den smaak van vleesch, - van 't lamme, doode vleesch dat, pekel-week, beet hunne lippen en het tand-vleesch van een al te malsche reeuwschheid, - slokte in hen een holle gulzigheid. Zij slikten wreed aan âl te groote brokken, zôo, dat 't oog naar binnen draaide, en hunne tonge zwol naar buiten, en het nek-jucht vlug bewoog. IJverig aten zij, naijvrig elk op de' andre, met een loenschen blik volgend 't verslindend slingren van den bek der andere aan de maffe, naakte leên die hongen waar de kneep der tanden hief ze, en neder-ploften waar ze, ontvleescht tot op het been, van tusschen 't kinne-bakken vielen... Vorst Diomedes' paarden aten, woest. Zij aten. En zoo sleurden lid aan lid de lijken stuk zij. En waar elk zijn been, zijn arm, of 't los-gewroetë ingewand stap-voetend heen-droeg, achterdochtend, naar de veil'ge spijs-plaats, waar geen gulzigheid jaloersch ze naging, noch een gunst'ge rust gestoord werd voor ná-proevend kauwen, als de spijze was genuttigd: daar stond, pal, hij, Diomedes, rossen avond in, die toezag, wel-gevallig, en in zich een vreugd gevoelde, die geen mensch en kent.
[pagina 75]
Hij stond. En weder was de trots in hem dat hij een vreugde in zich te wekken wist zôo als geen ander mens ze kende... - Ver als naar de punten van een ruime ster die ongezien zich hadde al-over 't strand gestrekt, zag hij traag-voetig zijne paarden gaan. Hij zag ze zorgzaam omzien; hoe ze dan, verzadigd de'eersten honger, elk zijn brok gezapig aten, kluivend reep aan reep van knook aan knook, en knauwend elken knook in 't schuine bakkes. En hij zag daarna hoe ploffend elke logge paarde-romp, gestrekt de dunne pooten, zonk ten grond; hoe drie-maal 't hoofd nog hief, en 't wimper-wit bewoog al-over een slaap-gragen blik; hij zag hoe zijne paarden, zat van vleesch, hoe zijne paarden, zat van menschen-vleesch, vielen van slaap. En weder zou zijn lach gaan schallen, en reeds hief zijn donkre vuist de zweep, die ze aan de rust ontrukken moest, en drijven naar den zwarten stal het stel der logge, norsche en huiverende beesten, - toen plots de lucht ontstelde van een kreet die scheurde zee en hemel...
[pagina 77]
VI 't Was of plots over een stad van lage menschen zonk in-éen hun gansche stad, al-waar ze in rust genoten slaap. - Maar ijlings kraakt het dak; de muren schuinen onder eene vracht welke, onbekend, te vreeselijker maakt de inéens gewekte menschen en hun angst. En boven hunne huizen voelen z' hoe de torens wankle'. En boven torens uit voelen z' hoe, in den nacht, de koepel van een steenen lucht in logge brokken breekt... - Eerst is een stilte, die hun oog verbleekt en snoert de kelen. Maar ze en duurt. Want, waar staat klaar in hun gelaat het bral gevaar, barst uit 't verhelderd brein, barst uit hun lijf, barst uit hun schrik, aan leên en blikken stijf, uit heel de stad den duizendvoud'gen kreet van wie niet sterven wil en zich te sterven weet.
[pagina 78]
Aldus de kreet, die heel het ruim ontstelt, de hemel, en de zee... - 't Is Heraklès. Van uit de diept der zee, van op het plecht van zijn azuren boot heeft hij 't gezien, heeft hij het nijdig-razerige maal, heeft hij het wreede en stille maal gezien. En hij, die in den weemoed van zijn strijd, minachtend neêrzag, uit een ochtend-vert, op dezen burcht die hij verwinnen zou, en ach! zoo zéker te verwinnen was: thans greep een woede aan zijn gezwollen nek. Thans, in den opgeblokten avond, doof om deze snoeverige slachting, dat zijn boot aan 't naedren was, en beter zag zijn blik het snood bestaan van dezen vorst, die al te brallend over bevend volk beval, en voedde een stel van paarden met het vleesch van menschen, - waar thans onder 't oog hem viel 't geweldig-goddeloos bedrijf, thans dreef hij met éen stoot des krommen booms, zijn bodem naar den oever, waar hij vast gaat zitten in de zanden. En hij springt, Heraklès springt ten oever, en zijn stem doet heel het ruim, doet zee en hemel duizlen.
[pagina 79]
- Plots breekt 't gebaar in Diomedes' hand, en zijn geluid, en zijn gestalte keert. En zie: tegen de lucht die feller glanst van koper, in een gloed van groen en goud, roert zijne beenen, breedt bij elken stap nu rechts dan links zijn dubble borst, verschudt de zware lokken onder 't leeuwen-hoofd, Heraklès, aldoor nader. En zijn neus blaast huivering weldra met bleekheid aan 't gelaat van Diomedes; 't scherpe wit van zijne tanden blinkt, terwijl zijn oog is star, en zwart, en wit. - En schrik bevangt vorst Diomedes, die zijn aanzicht keert, zoekt zijne paarden, wentelt de arrem in een mantel-slip, verbergt zijn ijzren staf in 't luie vallen van den mantel-plooi... Doch waar weldra Heraklès vlak aan hem blijft staan, en ernstig eerst, thâns grinnikt: dan vat nieuwen moed vorst Diomedes. En weêr opent op zijn borst hij 't mantel-schut; weêr knelt zijn vuist om den gestaalden staf; weêr rijst ter linker-vuist de felle zweep; en weder klinkt, hoe valsch hij klink', zijn lach.
[pagina 80]
En met een stem, die aarzelt eerst, maar vast gaat klinken bij 't gehoor van eigen klank, spreekt hij Heraklès toe: ‘Wie zijt ge, gij? Kent gij dan Diomedes niet, ik, die de vorst ben der Bistonen? Volg aan dezen staf het wijzen, waar hij aan vijf punten wijlt, het wijzen van vijf paarden. Ziet ge hoe ze staan op straffen voorpoot, strak van nek? Zij eten ménschen-vleesch. En weet, o mensch, al was hun maal van avond smakelijk en overvloedig: nimmer is verzaad hun honger zóo, dat ze aan het weeke lijk niet gaarne als toespijs voegen 't lillend vleesch van wien nog sterven moét, al was het ook van hunne harde beten, en den stamp van hunne hoef... Zijt gij dan 't leven moe, o stervling, die u kleedt in leeuwen-huid, en meent van uwe leeuwen-huid mij schrik op 't lijf te jagen, dat ge aldus me naêrt, en snuift bij neuze, en snoeft, zij 't sprakeloos?... Of zoo, bij Zeus, geen sterveling gij waart; zoo waarlijk ge onder dezen zijt, wien 't lust, god, voor 't genoege' in schijn eens mensch te zijn: denkt gij dan, pocher, dat niet liever nog dan menschen-vleesch dees kuite en dezen nek - zij zijn waarachtig flink, - de magen van mijn paarden welkom zouden zijn?... En zelfs al waart ge Held Heraklès...’
[pagina 81]
- Langer niet en duldt Heraklès zulke snoev'ge taal. Weêr dreunt de lucht van zijnen kreet. Zijn knots zwaait driemaal door de zoem'ge lucht, die zoeft. En - thâns begrijpt vorst Diomedes. Nauw heeft hij den tijd te roepen: ‘Heu! Eiai! Te mij, mijn paarden!’ en te dekken met het bloed zijns mantels 't plots verveegd gelaat, of reeds is bloed 't gelaat in 't mantel-kleed. Tot driemaal ploft de knots op 't hoofd hem; driemaal 't lichaam lager zinkt: ter eelt'ge knie; ten elleboog; en eindlijk in het zand het lompe hoofd. En waar Heraklès zucht, en leêgt van woede zijne longen, trekt de stuip aan Diomedes' leden, en zijgt eindelijk geheel zijn lichaam neêr.
[pagina 82]
- Een wondre geerte had de kring verengd waarin de paarden naêdren kwamen om het vreemd gevecht en 't stuiken van hun heer, En sprak toen deze paarden Heraklès, sprak Heraklès de schuwe paarden toe: ‘Ik moest, nog vôor ge schendet ander lijk, u dooden met dees zelfden knots. Maar hier is spijs voor u, o paarden, koninklijk. Komaan, en vreet: dees is een brokke, u waard. Nooit at ge beter, wis, en verscher kreng. Eet dan, vooruit!...’ En of een woede, nooit gekend, z' had aangegrepen, snoven ze op het doode lichaam van hun meester los. En 't werd een wroeten in den hollen buik; een brekend stampen, onder twintigvoud een harden teen, van ribbe en dij en hoofd; een gulzig zwelgen, een geweld'ge jacht van razend-heeten honger om een prooi!... - Maar toen rees walg in Heraklès. En stil is hij hun zorgloos-vratig maal genaêrd. En éen voor éen trof ieder paard zijn knots midde' in de sterre die om 't voorhoofd draait. En éen voor éen zijn zij gevallen op 't geschonden rif huns meesters...
[pagina 83]
- Toen was de nacht gekomen. Of de Daad gezuiverd had 't Heelal, was schôon de nacht. En Heraklès ging wéer zijn bodem toe, de azuren boot, waarop zijn aardsch bestaan hem voeren moest naar telkens nieuwe daad, en telkens weêr deze ijlte in zijn borst moest hollen... Trage ging zijn stap. Was moe deze arrem? Neen, hij was niet moe... Was blij dit hart? Kon blij nog zijn dit hart? ... - En Heraklès was niet gelukkig, toen ten voor-plecht weêr hij zat en zuchtte. Want hij wist dat morgen weêr hij reizen ging naar eendere ijlte...

Vorige Volgende

De paarden van Diomedes