Het vader-huis

[p. 74]

[Het weze dan...]

Het weze dan, dat ik thans weêr uw lief zal wezen,
o spiegel die het beeld van míjnen glim-lach draagt;
en dat mijn liefde, in schroom naar úwen schijn gerezen,
met vroegre woorde' uw liefde in schaamlen eerbied vraagt,
- meêlijdend om haar-zelf, zóo als een vooglaar waagt
met suizend fluite' een kranken vogel te genezen....

Ik ben gewond; ik heb een wonde, en die nog bloedt,
en die ik thans in liefde om úw geluk wou dragen....
- Ik weze uw lief, gij die geduldig zijt, en goed
dat gij mijn vreemden waan met eigen waan wilt schragen,
- meêlijdend om de vooglaars die 't genezen wagen,
met zoet gefluit, van 't vogelken, dat sterven moet.