De Lantaarn voor 1801

[p. 42]

Briefwisseling tusschen den Prins de L.... en den laatst overleeden Prins Suwarou.

Het militaire leeven van Suwarou is vol hopelooze onderneemingen, die hem gelukten. Zijn vertrouwen op zijn geluk maakte, dat alles gelukte. Zijn karakter hadt zeer veel van 't Don Quichottige; zijn moed was raazend, misschien wijl hij dien moed tapte uit zijn liqueur kelder, zo als men in zijn vaderland ten minste beweerde. - De Prins de L...., die een spotter was, en hem van zijne bespottelijke zijde kende, schreef hem voor eenige jaaren, toen Oostenrijk en Rusland, den niemand schaadenden Sultan beöorloogden navolgenden brief:

‘Mijn lieve Neef van Alexander, mijn lieve, Schoonbroeder van Karel XII, mijn lieve Neef van Baijard en Na-Neef van Blaize de Mont, gij hebt mij traanen doen storten van verteedering en van verwondering. Ik hoop' dat wij te zamen zullen storten, het bloed van den ongeloovigen, in een quarré, dat nooit

[p. 43]

ledig zijn zal: want het zal vol zijn van uwen verlichten moed. Ik zal 'er u in navolgen, zo veel ik kan, en u van ganschen harte omhelzen. De glorie van onze Keizerin, van onzen Vorst, en de onze zullen, zo ik hoop, binnen kort fraai spel hebben. Gij doet mij recht hebben, mijn waarde Krijgskameraad! dat ik u ziende geraaden hebt, dat gij 't was, van wien ik zo veel had hooren spreeken. Ook zal ik altoos recht hebben van uwe zijde een weinig vriendschap te hoopen, voor de tedere verknogtheid, waarmede ik ben.’

Antwoord.

‘Mijn waarde Oom! gesprooten uit Julius Caezar, kleinzoon van Alexander, en achterkleinzoon van Josua, ik zal altoos achting, eerbied en eene teder vriendschap voor u hebben. Ik zal uwe heldhaftige deugden navolgen, en met blijdschap van harte, zullen wij met onze bedaardheid en de hulp van den Almagtigen de vruchtbaare landen besproeijen met stroomen bloed van de ongelovigen: zodanig dat 'er daarna niets goeds op groeijen zal. Een dik quarré bij wijze van een phalange zal ons lot beslissen. 't Krijgsgeluk zal ons volgen. Wij zullen eene massive, voortwerkende Colonne voorstooten als een grooten Ram tegen de Por-

[p. 44]

te waar de ziel verliet het lichaam van de latsten Palaeologus, en wij zullen fraai spel hebben. Daar zal ik u omhelzen, uitroepenpe: Prins Prins! gij zult mij of dood of zegenpraalenden zien. De glorie van beiden Vorsten, en de onzen zullen ons als een donder vervullen, met wijsheid en met sterkte. Doorluchtige Krijgskameraad, met een hart en sneedig oordeel, zijt gij de beminnelijke Sully van den grooten Joseph. Mars is uwe Vader, Minerva uwe Moeder, gij zijt aangebeeden van de Nymphen van Venus.’