Stichtelijcke bedenckinge, onledige ledigheyt, stichtelijcke tijt-kortinge

[p. 292]

Christelijcke ned'righeydt des machtigen Canutus, Koningh van Engelandt en Deenemarcken, &c. Beschaemt seer deftigh eenighe Hoofse Pluym-strijckers.

Stem: O ! nacht, jeloerse nacht. Ofte van Susanna, Ghy Mannen en Vrouwen &c.

1.

CAnuti waerde deucht gansch Engelant vercierde,
En 't machtich Deense Rijck genoot sijn wijs beleyt,
Daer hy de Kroon van droegh, sijn Scepter overswierde,
En menigh ander Landt ghenoot sijn goedigheyt.

2.

Dien Koningh werdt bemint, en over-al ghepresen,
Verheven door sijn deucht, en over-kloeck beleyt:
Hy droegh in hooghen-staet een recht vernedert wesen.
Behoudt nochtans wel vast eens Konings achtbaerheyt.

3.

't Is een gemeen ghebreck, dat in des Heeren Hoven
Pluym-strijckers na de konst, en Been-Opspringers zyn
Sy ginghen desen Vorst gantsch uytter-maten loven:
Dat om haer eygen baet met een geveynsden schijn.

4.

Sy swetsten van sijn macht; noemd' hem een Heer der Heeren
Die Menschen, Landt en Zee had' onder sijn ghebiet,
Die hem met groot ontsach ootmoedigh moesten eeren:
Gelijck men dach aen dach met groot verwond'ring siet

5.

Dit gingh den Ed'len Vorst op 't alderhoochst mishagen
En heeft dit vuyl gespuys seer aerdichlijck bespot:

[p. 293]

 

Sijn Konincklijcke Stoel liet hy by 't water draghen,

 

Sat daer in Majesteyt; geeft 't Water een ghebodt:

 

6.

 

En sprack, ghy mijne Zee, ghy sult u loop besnoeyen,

 

Naect niet uws Koningh stoel, neemt elders uwen gangh

 

Ick segh, ghy sult mijn kleedt, noch leden niet bevloeyen,

 

Of ick sal straffen u, ghy zijt in mijn bedwangh.

 

7.

 

DE Zee doet haren loop, en laet haer so niet dwingen,

 

Bevloeyt des Koninghs Stoel, en maeckt die al vast nat,

 

Ja dwingt den Koningh selfs, uyt sijnen stoel te springen,

 

Daer hy doen als haer Heer om te ghebieden sat.

 

8.

 

Dus liet den wijsen Vorst de Hoofse Ravens blijcken,

 

Dat meest al leugen-tael schuylt in Pluymstrijckery,

 

Geboot dit snood' gespuys, gestaegh van hem te wijcken,

 

Op dat haer tonghs fenijn hem niet in hinder zy.

 

9.

 

Hy sagh dat haer fenijn den Grooten op doet swellen,

 

Met grootsheyt in 't gemoedt en dullen Hoovaerdy,

 

Hier wil sijn Edel hert hem krachtigh tegen stellen,

 

Op dat hy niet en raeckt in Sathans slaverny.

 

10.

 

Als nu de Koningh had' sijn Vleyers uyt-gestreecken

 

Werdt hy ontroert van Geest: en sprack, Ick segh gewis

 

Ghy die op Aerden woont, tot u soo wil ick spreken

 

Dat al der Vorsten macht van gheener waerden is.

 

11.

 

Niemant en mach (met recht) den naem eens Koninghs voeren,

 

Die hoogen naem geen Mensch, maer God alleen betaemt,

 

Want teghen sijnen wil kan niemandt sich beroeren,

 

Ja Hemel, Aerd', en Zee, Hem alles ghehoorsaemt.

 

12.

 

De Koningh is van daer na Wintum toe ghereden,

 

Hy nam daer van sijn hooft sijn Konincklijcke Kroon,

[p. 294]

 

En droeghse noyt niet me'er: Maer met eerbiedigheden

 

Set hy die op het beeldt van Christus Godes Soon.

Den Keyser Sigismundus gaf eens een Pluym-strijcker een oore-band, om dat hy hem gants boven maten prees: Den Vleyer versteurt zynde, seyde; Heer Keyser, waerom slaet ghy my ? De Keyser seyde; Waerom bijt ghy my ? Seggende dickmael; Ick hate de Vleyers als de Peste: Waer op eens Brunenius een van sijn Hovelinghen seyde; Ghy hebt gheen menschen liever als Vleyers. Den Keyser antwoorde; Ghy seght de waerheyt, Want dit is onse nature, of wy schoon segghen dat men sulcke menschen schouwen sal, soo hebben wy nochtans geern datse by ons zijn.     Dit is oock de waerheyt, ghy en soudt soo lange by my niet ghebleven hebben, hadde ghy uwen hals daer na niet weten te voegen: Verwijtende die Hovelingh dus aerdigh mee sijn pluymstrijckery.

De Paus Pius de I J. op sijn doodt-bedde leggende vastelijck voelende dat hy sterven moste: nochtans van de Doctoren hoorende datter geen p'rijckel van 't leven was, So sprack hy; Dit is me'e een van de ongheluckigheden, die de groote Heeren over-komen, dat sy tot in den doodt toe met Lief-kosers ghequelt zyn.

Den Teljoor-lecker, is onder alle Ambachten de verachtste; en in twee dinghen gelijckt hy den Echo. Eerstelijck, in dat hy niet en seyt als dat and're seggen: ten tweeden, dat hy niet anders heeft als de stemme. Naest den ondanckbaren mensch en soud' ick geen Vleyer willen zijn.      J. Montagne.