Stichtelijcke bedenckinge, onledige ledigheyt, stichtelijcke tijt-kortinge
(1649)–Claes Jacobsz Wits–
AuteursrechtvrijStem: Psal. 79. De Heyd'nen Zyn in u Erfdeel &c. Ofte, Antwerpen rijck, ghy Keyserlijcke Stede.1. RUymt uyt mijn hert, ghy aerdsch' bekommeringhen,
Ick voel mijn Geest tot hooger saken dringen.
Des Heeren Woordt speelt staegh in mijn gedachten,
Een saeck daer ick wel neerstigh op moet achten:
Ga naar voetnoot+ Want hy heeft klaer gheseyt,
Soo u Gerechtigheyt
Niet is van meerder waerden
Als van de Pharizeen,
Soo naeckt u groot gheween,
Sult noyt mijn Rijck aenvaerden.
2. Ghedenckt, mijn Ziel, met Kinderlijcke vreesen,
Daer moet by u Gerechtigheyt steeds wesen.
Dit eyscht den Heer, en die oock overvloedigh,
Veel meer als van de Pharizeen hooghmoedigh.
Die was maer Burgerlijck,
Geveynst, en uytterlijck,
Na menschelijcke Wetten;
Een halve, niet geheel,
Want sy op 't minste deel
Meer als op 't meeste letten.
| |
[pagina 39]
| |
3. Haer engen keel moet een Vlieghjen uyt-weeren,
Maer een Kameel die mach daer door passeeren:
Sy willen niet in 't Heydens Richt-huys treden,
Maer moorden wel Gods Soon, den Vorst des Vreden.
Och ! haer gherechtigheyt,
Me'er in haer woorden leyt,
Als wel in vrome daden:
Sy voeren groot ghebiedt,
En doen selfs 't minste niet,
Maer and're swaer beladen.
4. Na hooghen eer, en menschen gunst sy trachten,
En dat men haer voor Heylighen sal achten.
In 't openbaer doen sy seer langh' Gebeden,
En munten uyt in staet'ge langhe Kleeden.
Gaven sy d'Armen yet,
't En bleef verholen niet,
Men blies dat door Trompetten.
Sy maeckten tot dien endt
Haer vasten me'e bekent,
Door 't aengesichts versetten.
5. In 't kort, al 't doen dat dese lieden deden
Was in der daedt valsch ongerechtigheden,
Want na Godts eer in 't minste sy niet trachten:
Maer wilden dat men haer hoogh souden achten.
Och ! 't was een yd'len waen,
't Mocht voor Godt niet bestaen.
Mijn Ziel, let wel op desen,
Dat u Gerechtigheyt
Mach voor Godts Majesteyt,
Van meerder waerden wesen.
6. Mijn Ziel, dit dient ten hooghsten waer-genomen,
Of ghy sult noyt in 't Rijck der Hem'len komen.
Tracht t'allen tijdt met tranen en Gebeden
Na Heyligheyt en Godts Gerechtigheden.
Ga naar voetnoot+ Dit is een klaer bescheydt,
Dat sonder Heyligheydt
| |
[pagina 40]
| |
Niemandt Godt sal aenschouwen.
Hier baet gheen schoonen schijn,
Die ongerechtigh zijn
Ga naar voetnoot+ Sal Godt sijn Rijck onthouwen.
7. Gherechtigheyt is kost'lijck in Gods ooghen,
Het is sijn wil dat wy daer steeds na poghen:
Want wy daer door hem eenighsins ghelijcken,
En laten daer ons' eerste beeldt in blijcken:
Sy toont oock d'outste eer,
Ons van des Hemels Heer
Mild'-dadelijck gegheven.
s'Is dienstigh in 't Ghebedt,
Ga naar voetnoot+ Om heyligh, onbesmet,
De handen op te heven.
8. Sy doet in u de We'er-gheboorte blijcken,
Om heylighlijck Godts Kind'ren te ghelijcken.
(O ! schoon cieraet, o ! pronck, ter eer des Heeren,
O ! sinlijckheyt, om sondens vuyl te weeren.
Daer uyt u vreuchde schept,
Dat ghy gemeenschap hebt,
Met Christo onsen Heere,
En blinckt dan als een Licht,
Dat steeds u Naesten sticht
Om Godts Rijck te vermeeren.
9. Op dat als dan der Tegen-sprekers tonghen
Werden ghesnoert, of binnen 's mondts gedwonghen,
Laet u Geloof door heyl'ghe daden blijcken,
Laet Dit, of Dat, u Vroomheyt noyt beswijcken.
Toont tot u Nijders spijt,
Dat ghy gheroepen zijt,
Uyt sondes doodt ten leven,
Maeckt u verkiesingh vast,
En dat u deucht aenwast,
Staegh om Godt lof te gheven.
10. Al zyn wy Rijck, Edel, of hoogh van staten,
Wijs, Hoogh-geleert: Wat kan dit alles baten ?
| |
[pagina 41]
| |
't Is al vergeefs, soo wy niet onsen leden
Met aller vlijt tot Heyligheyt besteeden.
Tot dese Heyligheyt
Werden wy aengheleyt
Vermidts wy zyn herbooren,
Ga naar voetnoot+ En voor des Werelts grondt
In 't salighe Verbondt
In Christo uytverkooren.
11. Gaef-rijcke Godt ! o Vader van der Lichten,
Och ! laet u Geest steeds leeren my mijn plichten.
Och ! Jesu Heer, mijn naecktheyt wilt bekleeden
Met 't suyver Kleedt van u Gerechtigheden.
Dit is mijn hooghste goedt,
Den rust van mijn gemoedt,
't Belet mijn anghstigh wroeghen,
Och ! geeft my dit, o Heer,
Of ick kan nimmermeer
Ten vollen my vernoeghen.
|