Stichtelijcke bedenckinge, onledige ledigheyt, stichtelijcke tijt-kortinge

Blijde uytkomst, uyt een doodelijcke VVanhoops-vvorstelingh.

Stemme, Psalm 130. Uyt den diepten, &c. Ofte, Wilhelmus van Nassouwen.

1. ONtlast u hert van tranen Eer ghy daer in versmelt,
En effent ruym de banen, Voor suchtens groot gewelt:
Laet luyd', o tongh, vry hooren, V droef en naer geluyt,
V klacht kondt ghy niet smooren, Sy wil, en moet'er uyt.
2. Altijt so moet ick kampen, Want ick ben nimmer vry,
Men hoopt vast ramp op rampen, En stort'se over my,
Ick schijn somtijts te vallen Door grooten overlast,
Sie vaeck geen troost met allen, Ben als een onwaerd gast.

[p. 31]

 

3. Hoe langh dus bangh, o Heere ! Sal ick een Strijder zyn ?

 

Ick ben als uyt de weere, Ja in doodts droeven schijn:

 

Aenhoort mijn nare klachten: Och ! och ! 't is over tijdt,

 

Wilt ghy, mijn Godt, langh wachten, Ach ! ick verlies den strijdt.

 

4. Zyn dan mijn droeve sonden Soo groot, soo swaer, soo veel ?

 

Ben ick te licht bevonden ? Heb ick by u geen deel ?

 

V voortijts gunst'ge ooren, Zyn die voor my nu doof ?

 

Laet ghy my nu verlooren ? En zyn mijn vyandts roof ?

 

5. Och ! sal ick nu beswijcken Die eerstmael plach te staen ?

 

Och ! laet u gunst, Heer, blijcken Of ick moet t'ondergaen:

 

Ick kan my niet verweeren: Och ! ick ben in den strick.

 

Ick val als doodt ter neere, En voel den laetsten snick.

 

6. MAer Godt die noyt verlooren Sijn dier-gekochte laet,

 

Quam noch mijn stem te hooren En toonde sijn genaed'.

 

Ick was als ne'er gesoncken In wanhoops modder-plas,

 

Maer Godt gingh we'er ontfoncken 't Gheloof, dat als doodt was.

 

7. 't Geloof begon te wercken, De Hoop die quam daer by,

 

De Liefd' gingh dees verstercken, Mijn droeve Ziel werdt bly:

 

Ick voelde ander krachten, 'k Werd' moedich als een Helt,

 

Gods Geest dit in my wrachte, God lof, ic hield' het velt.

 

8. Nu wil ick triumpheeren, En singen blijder sanck:

 

Godt Vader, Heer der Heeren ! V zy lof eer en danck.

 

Ick ben als we'er verresen, Uyt wanhoops nare graf,

 

Mijn wond' is heel genesen, Die my de sonde gaf.

 

9. Nu wil ick meer betrouwen, Beswijcken nimmermeer,

 

Gods gaven hem niet rouwen, Volvoert die t'sijnder eer.

 

Tot spijt van mijn vyanden Als Sonde, Doodt, en Hel,

 

Ben ick vry: sy in schanden, Al door Emmanuel.