Willem Witsen aan J.H.E. Arntzenius-Witsen
| Plaats: aan boord van de Nieuw Amsterdam, op weg naar New York |
| Datum: 10 januari 1915 |
| Verblijfplaats: KB 79 E 42 |
[1:1]
[briefhoofd Holland-America Line, Rotterdam]
[S.S.] New Amsterdam
10 Januari 1915
Gisteren hebben we 't record gemaakt: 412, en van daag is 't ook heel kalm. 't Is onze laatste dag op de boot en van 't gemakkelijke leventje. Van middag hebben we geomberd met 'n Cubaanschen jongen man, Zayas, die met zijn vader, die gezant was in België, zijn moeder en nog 'n broer terug gaat naar Cuba. Hij bleek 'n buitengewoon goed ombreur te zijn en liet me later Spaansche kaarten zien, 'n soort hyorogliefen en vertelde ons van de eigenlijke betekenis van Spadilla Marilla Basta Ponto. Ze spelen dat gewoon-
[1:2]
lijk voor 'n quarter 't vierkantje dat dan de waarde heeft van 25 dus tegen 'n stuiver 't fiche. Hij vertelde me ook van Capablanca die hij heel goed kent, z'n vader was hun dokter en hij stelde me voor te schaken. Hij had 'n heel goed spel maar verloor 't après tout. Een eigenaardigheid was, dat vergat 'k nog van 't omberen te vertellen, dat hij weigerde om geld te spelen met dames - wel Spaansch! Hij spreekt engelsch en fransch, liefst fransch maar allebei nog al slecht. Zij zitten aan 'n aparte tafel te eten, of liever zijn vader en hij want mevrouw is aldoor zeeziek en in haar hut.
[1:3]
Marie gaat wel 's 'n praatje maken met de moeder en die heeft haar geïnviteerd om haar in New York te komen opzoeken, maar 'k denk dat M. dat wel niet zal doen. Marietje was van morgen erg geïndigneerd over Anita, 't kleine Russinnetje, dat haar geslagen heeft en niet velen kan dat ze zich met anderen bemoeit. Zoo'n klein jaloersch ding! Dit is mijn laatste brief van boord; 'k schrijf er in N.Y. nog bij hoe we zijn aangekomen; 'k geloof dat 'k me goed heb gehouden wat schrijven betreft, en geef je heel wat te doen als je dat allemaal wil ontcijferen. 't Schrijven gaat moeielijk op die voortdurend trillende boot. Dat is van de vaart, want deining is er nu niet! 't Is nu bijna etenstijd en M. is wat gaan liggen. Ze was zoo moe door 't aldoor bezig zijn met iedereen en dan nog kaarten! We worden zoo volgepropt met lekker eten dat 'k 't gevoel heb of 'k voor maanden genoeg heb, en toch eet 'k, als gewoonlijk, heel matig en alleen lichtverteerbare dingen. En 'k eet nooit iets bij de thee, zooals de anderen. Dan komt er 'n steward met allerlei koekjes en gebakjes en chocola etc. En den heelen dag door staan er hier en daar onder glazen stolpen, sandwiches met ham en rookvleesch en kaas! Wat die Amerikanen eten is ongelooflijk, 'k begrijp niet waar ze 't laten. Dat begint met 'n enorm ontbijt van vruchten, omeletten, chips & steaks en marmelade en dat gaat den heelen dag zoo door! Wij doen daar niet aan meê, maar 't is toch nog te veel. Nu, tot morgen.
Auteursrechtvrij