Biographisch anthologisch en critisch woordenboek der Nederduitsche dichters. Deel 6 VIC-ZYP

[Jacob Wigbout]

Wigbout (Jacob), Oud-Schipper op Wieringen, en aldaar den 2 November 1824 in den ouderdom van twee en zestig jaren overleden, werd ons in 1820 aangekondigd ³ als beoefenaar der

3 Recensent, ook der Recensenten, XIII Deel, bl. 32.

[p. 501]

dichtkunst en bewijzen van zijne bekwaamheid onder het oog gelegd, die waarlijk het hart en verstand van den armen braven schipper eer aandeden. Naderhand leerden wij hem kennen, en moesten ons verwonderen zoo veel belezenheid, gezond oordeel, smaak en dichterlijk gevoel bij dezen eenvoudigen, behoeftigen, vromen man aan te treffen, wiens vermagerd gelaat een' glans van godsdienstig genoegen kreeg en wiens oog van warm gevoel glinsterde, als hij met zijne schoone stem een' Psalm opzeide (die hij allen in zijn geheugen had). Deze arme man in zijne grove schippers pij en zijn' hals omwonden met een rood doekje, dwong ons bij het voorlezen van zijne eenvoudige godsdienstige dichtstukjes ¹ meer eerbied af dan menig zoogenaamde Godsgezant in zijn plegtgewaad met zijne theologi-

1 Nog verbeelden wij ons bij het nalezen van sommige stukjes den liefelijken toon te hooren, waarop hij ze ons voorlas; een toon, die voor de hoogste reciteerkunst onbereikbaar was, althans bij regels als deze:

Die in Gods wegen stil berust,
Zijn slaande hand eerbiedig kust,
In duistre, bange dagen,
Met dankbaarheid zijn pad betreedt,
Kan, zoo in voorspoed als in leed,
Den naam van Christen dragen.

Zijn kloppend hart toont duidlijk aan
Hoe heerlijk zijn gemoedsbestaan
In al zijn daden schittert;
De vale nijd, die hem begluurt,
De hoon en smaad, die hij verduurt,
Maakt hem geenszins verbitterd.

Hij, die, geheel tot God gezind,
Zijn' naasten als zich zelv' bemint,
Die trouw naar waarheid handelt,
Vervult den pligt als Christenmensch,
En hij voldoet aan Jezus wensch,
Die alzoo heeft gewandeld.

Mengeldichten, bl. 12.

[p. 502]

sche woordenkramerij. Met genoegen vernamen wij dat Z.M. de Koning hem eene gratificatie schonk en de tweede klasse van het Koninklijk Instituut hem ook iets ter aanmoediging vereerde. In 1823 gaf hij te Amsterdam, bij g. portielje, eenige Mengeldichten over verschillende Onderwerpen in het licht; hij had daarmede een drieledig doel, opwekking tot godsdienstig en zedelijk gevoel, voldoening aan het verlangen zijner vrienden, die de uitgave begeerden, en om uit derzelver opbrengst zijn behoeftig huisgezin van eenige levensnoodwendigheden te voorzien. Zulk eene naïve blootlegging der beweegredenen tot de uitgave moest de strengste critiek ontwapenen, en het bundeltje viel inderdaad eene zeer kiesche beoordeeling en gunstige aanbeveling te beurt ¹, die wij nogmaals herhalen, nu de brave, vrome man reeds van alle aardsche zorgen en kommer ontheven is, en wij niet meer te zijnen opzigte behoeven te zeggen: Probitas laudatur et alget.

1 Recensent, ook der Recensenten, XVII Deel; bl. 95.