Der menschen cloeck vernuft noyt stouter const voortbracht,
Als die den mensch, end' al dat schietlijck gaet verdwynen,
Oft sijn ghedaent verliest met welcken oft met quynen,
Met een uytbeeldend' stuck langh leven gheven tracht,
Die Schilder-const, die door een geestich denckens cracht,
Dat eertyts is ghebeurt, met vreucht, oft oock met pynen,
Den mensch voor d'ooghen set, en daedlijck doet verschynen,
Ja selver oock den mensch, als hem de langhe nacht
Brenght in 't verghetelboeck, sijn wesen gaet verlanghen:
Is hier in soo vernuft, dat, of men wil oft niet,
Haer boven alle const vernuftheyts prys moet langhen.
En ist niet vreemt, dat veel, oock onder wyse luyden,
Die trachten nacht en dagh, by son en by de lamp,
Om naer haer doot in naem te gheven niemant camp,
De Schilder-const licht achtte, off' hadt niet te beduyden?
Al leerts' ons anders niet, als dat de geen die huyden
In goeden doene leeft, en morghen dwijnt in damp,
Door haer noch langh hier blijft: jae dat des lichaems ramp
Oft leemte niet en can zijn schildery uytruyden:
Soo soud' 't eergierich volck noch echter gooter eer
Dees stomme poësy ghedwonghen zijn te gheven,
Dewijl dat sy nae doodt noch langher tijdt brenght weer
Het wezen van den mensch dat ras hier is verdreven:
Iae dickmael meer als 't schrift tot stichtingh streckt en
leer:
Want treflijck wezen wijst den menschen oock haer leven.
Maer heeft de Schildery, noch yemandt vraghen mocht,
Niet anders om het lyf, als dats' ons stelt te vooren
Het wesen van den gheen, die w'hebben hier verloren?
O neen! Sy stelt voor 't oogh al dat den mensch oyt docht
Te zijn, oft connen sijn, op aerdt, of in de locht,
Al wat ook 't losse schrift in 't schrijven moet versmooren,
| |
Dat doets' in 't oogh u sien, end' in u hert u hooren:
Iae brenght dickmael te weegh oock meer als 't schrift
verknocht:
Want 't spreeckwoort seyt seer wel, dat 't sien gaet voor het
segghen,
En gheeft al meer invals, als 't schrift van pen of stift:
Vermaekt oock sonderlingh, daer 't schrift heel by laet
legghen.
|
|
Auteursrechtvrij