Krullebolletjes

[p. 24]

Bleekneusje.

Bleekneusje groeide nogal goed. Maar haar kleine witte neus bleef altijd even stomp. Greta had zoo graag gewild, dat er weer een puntje aan gekomen was. Ze had zelf al eens met een schaar geprobeerd; maar een neus is geen griffel, en toen Greta er met de schaar aan geslepen had, was hij nog veel stomper geworden.

Greta had het heel druk gekregen, want Pop was veel te oud geworden voor de lange kleeren. Een kindermutsje stond haar volstrekt niet meer, en de doopjurk kon ze ook niet meer dragen. Greta had heel wat werk met de nieuwe kleertjes. Het is geen kleinigheid om jurken en boezelaars te maken, maar Pop moest ze toch hebben, want voor voorspelders en feiteltjes was ze te groot geworden. Sokjes stonden haar ook niet meer, ze moest schoentjes hebben. Nu, die werden gekocht, beeldige goudleeren schoentjes; maar het andere moest Greta allemaal zelf maken.

Mama hielp haar natuurlijk wel een beetje. Mama knipte en naaide de jurkjes, maar Greta zette er toch de strikjes op. Mama maakte ook de rokjes, maar Greta naaide er netjes van onderen de kantjes aan.

Een moeder heeft heel wat te doen als haar kinderen groot worden. Dat merkte Greta ook wel, maar ze deed het graag voor Bleekneusje, als die maar goed oppaste. Meestal was Bleekneusje ook zoet, maar soms, - soms deed ze haar moedertje veel verdriet.

Op een keer, - het was een winterdag, - gingen Mama en Greta en Bleekneusje uit. Greta droeg Bleekneusje op den arm, omdat de straten zoo smerig waren, en dat was jammer voor de goudleeren

[p. 25]

schoentjes. Het was een heel lange weg. Greta werd moe, en Bleekneusje was erg lastig. Dan viel ze vóór-, dan achterover. Ook paste ze volstrekt niet op haar hoed; als Greta er niet onophoudelijk op lette, liet ze dien maar op haar rug hangen. Greta zuchtte omdat Bleekneusje zoo slordig was, en telkens zette ze den hoed weer recht. Maar dat was nog niet alles.

Bleekneusje verloor haar eene schoentje, en in plaats van haar moedertje te waarschuwen, zoodat die het dadelijk had kunnen oprapen zei ze er niets van, en toen Greta het merkte, was het nergens meer te zien

De tranen sprongen Greta in de oogen, en toen ze naar haar zakdoek zocht om die weg te wisschen, en de hand in haar zak stak, maakte Pop daar dadelijk gebruik van en gleed door Greta's arm op straat. Daar lag ze in de modder!

Och, dat beeldige rood zijden jurkje, och, dat manteltje van wit bont, en het witte kraagje en het witte handmofje! En de deftige hoed met de krulveer, en Bleekneusje's kousjes, en haar hagelwitte rokjes met de kanten! Alles, alles was bemodderd! Greta zag bijna geen kans, Pop op te nemen zonder haar handen vuil te maken.

Bijna had ze haar laten liggen, maar dá kon toch ook weer niet. Aan een punt van haar jurkje werd Bleekneusje uit de modder opgetild. Gelukkig stonden Mama en Greta juist voor tante Dora's huis.

Greta schaamde zich zoo voor haar klein ondeugend kindje; ze dorst haar bijna niet aan Tante laten zien. Maar ze kon haar toch ook niet op de stoep laten zitten.

Mama schelde, de meid deed open en Tante kwam haar dadelijk tegemoet.

‘Wat is dat voor een vuil kindje?’ vroeg Tante, ‘dat kan ik zoo niet in de kamer hebben.’

Toen moest Bleekneusje met de meid naar de keuken om gewasschen en verschoond te worden. En van de lekkere koekjes kreeg ze niets.

Dat was haar welverdiende straf.