Kruidje-roer-me-niet

[p. t.o. VII]

[p. 1]

Hoofdstuk I.
Elize bij tante Thérèse.

Toen Koos aan de deur klopte, voorzichtig, omdat ze in de eene hand de gepoetste schoentjes, in de andere een kop thee droeg, kwam er een beetje leven achter de witte gordijnen van jongejuffrouw Elize's bed.

‘Jongejuffrouw!’

Lize's bruin krulkopje drukte zich dieper in het kussen en een rechte rimpel teekende zich tusschen de wenkbrauwen.

‘Jongejuffrouw, 't is al halfacht.’

‘Ja, Koos,’ zei Elize met een zucht, ‘kom maar binnen.’

Koos trad binnen in de hooge, ruime slaapkamer, zette de laarzen voor het bed neer en wou de thee overreiken.

[p. 2]

‘Je moet ze nog even vasthouden, hoor, mijn hand slaapt.’

Het dienstmeisje bleef wachten. Af en toe keek ze eens of de hand al uitgeslapen was, maar het scheen dat de jongejuffrouw zelf ook weer onder zeil gegaan was.

‘Jongejuffrouw,’ zei ze na een poosje, ‘ik moet nu naar beneden, uw tante Fine wacht op me, - zal ik de thee maar op den stoel zetten?’

Met een lichten schrik werd Elize wakker. ‘Neen, geef nu maar hier, Koos; dank je.’

‘U denkt wel aan den tijd, hè?’ vroeg Koos voor ze naar beneden ging.

‘Hè, nu heb je weer mijn beschuitje vergeten!’ klonk het verwijtend, ‘je weet dat ik zooveel van beschuitjes houd.’

‘Daar waren geen beschuitjes meer,’ zei Koos, ‘de trommel was leeg.’ Toen haastte ze zich naar beneden, bang, dat ze nog langer zou worden opgehouden.

Met een ontevreden gezichtje dronk Elize haar kopje leeg. Vervelend, dat er geen be-

[p. 3]

schuitjes waren! En de thee was ook koud! Knorrig stond ze op en ging zich wasschen.

‘Is er wat, liefje?’ vroeg juffrouw Bodegraven, toen Elize haar op bedrukten toon goedenmorgen gewenscht had.

‘Och, neen, tante,’ klonk het, nog ver van vroolijk.

‘Je hadt zeker graag een beschuitje gewild, hè kind?’

Elize gaf geen antwoord. Als tante Thérèse het zoo goed wist, waarom vroeg ze het dan?

‘Kom, Thérèse,’ zei tante Fine snibbig, ‘jij verwent het kind, je begrijpt toch wel, dat ze vroeger thuis ook niet met een beschuitje en een kopje thee gewekt werd. De jongejuffrouw is nu boos, omdat de bakker zoo snood was geen versche beschuitjes mee te brengen.’

‘Nu, nu!’ zei tante Thérèse goedig, ‘ze is er ook zoo aan gewend, hè?’

‘Dat is het juist; als ze minder aan goede dingen gewend was, zou ze niet zulke hooge eischen stellen.’

[p. 4]

Juffrouw Jozefine Bodegraven had haar hoedje opgezet en deed haar voile voor. Ze was leerares aan een hoogere-burgerschool voor meisjes, en haar school was een heel eind van huis, zoodat ze vroeger dan Elize op het pad moest.

Het was zonder spijt, dat Elize haar tante vertrekken zag. Tante Fine was altijd zoo lastig; meestal had ze wat aan te merken. Het was maar veel prettiger, als ze met tante Thérèse alleen was.

‘Wil je een eitje, Lize?’ vroeg de oude juffrouw vriendelijk.

‘Dank u,’ zei Elize.

‘Toe, neem er maar een, 't is zoo gezond,’ drong haar tante; ‘zal ik er eens een voor je klutsen, met veel suiker?’

‘Ja, tante,’ zei Elize genadig, ‘met heel veel suiker.’

‘Je boeken zijn ingepakt, hè meid?’

‘Ja, tante.’ Elize genoot van haar ei, dat zoo zoet was, als ze maar verlangen kon.

‘Dag, tantetje,’ en Elize ging op de tee-

[p. 5]

nen staan om haar tante een kus te geven.

‘Dag meid, dag Lize.’

Juffrouw Bodegraven ging voor het raam staan en haar gezicht glom van plezier, toen Elize in het voorbijgaan naar binnen keek en knikte. Die kleine Lize! Tante Thérèse was dol op haar nichtje. Toen Elize op haar vijfde jaar haar vader en moeder aan influenza verloor, had ze het kleine meisje tot zich genomen. Ze had zoo'n medelijden gehad met het ouderlooze kind, dat ze haar graag al haar kleine gebreken vergaf, en haar van het begin af aan verwende.

Zelfs toen kleine Elize's gebreken hoe langer hoe grooter werden, merkte ze die ternauwernood op.

Maar in het voorjaar was het anders geworden. Toen was Jozefine, haar jongste zuster, aan de Dordtsche hoogere-burgerschool voor meisjes benoemd en bij haar komen inwonen.

‘Hoe is het mogelijk,’ had juffrouw Jozefine gezegd, ‘dat je de nukken van dat kind

[p. 6]

veelt! Je kunt haar geen woord zeggen, of ze is op haar teenen getrapt en boos.’

‘Kom, Fientje,’ had tante Thérèse gezegd, ‘je moet die kleinigheden niet zoo hoog opnemen; je moet ook bedenken dat het kind een weesje is, ze mist al zoo veel.’

‘Maar als jij haar zoo verwent, zal ze nog meer missen, namelijk een goede opvoeding,’ had juffrouw Jozefine gedacht, doch gezegd had ze niets, om haar oudere zuster, die het in haar hart met het kleine meisje zoo goed meende, niet te grieven.