De Berewoudjes

[p. 108]

VIII.
Dita vraagt een gunst.

Toen Dita den volgenden morgen om halfacht aanschelde, kwam Jet haar al op de trap tegemoet.

Jet was wat bleek.

‘Dita,’ zei ze gejaagd, ‘neen, je moogt niet boven komen. Dat kan niet. Onze kleine Pop is erg ziek. Ze heeft vannacht weer koorts gehad en op haar gezichtje en op haar borst komen roode vlekken. 't Zal zeker mazelen, of roodvonk, of zoo iets zijn. Ze heeft erg geijld, ik ben heel bang voor haar. Vóór de dokter hier geweest is, durf ik je niet boven laten; als hij zegt, dat het niets te beteekenen heeft, dan is het wat anders. Zou je nog eens voor me naar hem toe willen loopen, en hem vragen of hij zoo gauw mogelijk komt? Misschien wil je meteen wel een paar boodschappen doen. Er is nog niemand op: ze hebben allemaal slecht geslapen, dat begrijp je wel.’

Dita had alles aangehoord, er was wat kleur op haar wangen gekomen, maar ze had niets gezegd.

Toen ze terugkwam met de boodschappen, kwam Jet alweer de trap af. - Ze bedankte Dita wel. De dokter was er nog niet geweest, maar de oude heer was op; hij had Pop onderzocht, en was er heel bang voor, dat het roodvonk zou zijn.

Jet nam de boodschappen van Dita aan, en verwachtte

[p. 109]

dat zij nu zou heengaan. - Maar dat gebeurde niet.

Jet schreef het blijven van Dita aan onhandigheid toe, en ze praatte nog wat, terwijl ze de zakjes en pakjes in haar boezelaar rangschikte.

‘Nu, Dita,’ zei ze eindelijk, ‘ik wil je niet wegsturen, maar ik moet naar boven, er is zooveel te doen vandaag.’

Dita werd vuurrood, ze scheen naar woorden te zoeken.

‘Mag ik toch maar niet blijven?’ kwam er eindelijk.

‘Maar Dita!’ zei Jet. ‘Dat kan toch niet! Verbeeld je, dat jij ook eens ziek werdt, dan zou het mijn schuld zijn. - Ik vind het erg aardig van je, hoor, dat je het aanbiedt, maar je begrijpt zelf wel, hè, dat het niet gaat.’

Jet sprak vriendelijk en overtuigend, maar Dita hield aan; ze zou het zoo graag willen; - ze vond het zoo vreeselijk, dat de ‘juffrouwen’ nu alles alleen moesten doen, en dat Pop ziek was, en dat zij buiten alles stond en stil moest zitten of op straat loopen of werken bij een ander, terwijl ze zoo dolgraag hier haar best wou doen.

Jet werd er verlegen mee. - ‘Maar begrijp je dan niet, Dita, dat je zelf ziek kunt worden? En juffrouw Willems mag het ook niet toestaan, je zoudt de kinderen daar kunnen besmetten.’

‘O, zelf zal ik niet ziek worden,’ klonk het moedig, ‘ik ben nooit ziek. En als ik hier zou mogen slapen, misschien mag ik wel op stoelen slapen op den zolder - toe juffrouw, - toe juffrouw, - ik zou het zoo dolgraag willen.’

Dita's vragende oogen zagen smeekend naar Jet op. Jet aarzelde. Toen schudde ze het hoofd.

‘Neen, Dita,’ zei ze, ‘het is heel lief van je, dat je het aanbiedt, maar werkelijk, ik mag het niet aannemen. Ik was al zoo blij, dat Mies niet thuis is, en

[p. 110]

nu zal ik er toch niet expres een vreemde aan blootstellen.’

Jet versprak zich. Ze had zich heel onhandig uitgedrukt met ‘een vreemde’ te zeggen.

Dita was bleek geworden, - dadelijk had ze zich omgekeerd, iets onverstaanbaars gemompeld en de deur achter zich dicht getrokken met een slag.

Jet beet zich op de lip, trok de deur snel open, en liep een paar stappen de straat op. - ‘Dita!’ riep ze.

Een strak, bleek gezichtje keerde zich naar haar om, een paar verraderlijk glinsterende donkere oogen zagen haar in spanning aan.

Toen Dita in het portaaltje terug was, drukte Jet haar de hand. - ‘Het is erg vriendelijk dat je komen wilt, Dita, ik ben er heel blij mee. Ga maar eens aan mevrouw De Blooys en aan juffrouw Willems vragen, of die het goedvinden dat je hier komt logeeren, en breng dan je boeltje mee!’

Jet liet een zakje uit haar schortje op de mat vallen en Dita bukte zich om het op te rapen. Toen Jet er de hand naar uitstrekte, drukte Dita er haastig een kus op, zag haar met vochtige, dankbare oogen aan en was een oogenblik later verdwenen.

Toen Dita met pak en zak terugkwam, was de dokter er al geweest. Pop hád het roodvonk.