Een booze stiefmoeder!

[p. 122]

Hoofdstuk XXI.
Moeders verjaardag.

‘Zeg, had Dora gevraagd, op het oogenblik dat Annie ging indutten, “het zal toch geen kwaad kunnen, dat we die mand met bloemen in onze slaapkamer laten staan?”

Pim had haar gerustgesteld. “Welneen, het zijn winterbloemen, ze geven weinig geur, ze zullen ons niet hinderen.”

Annie had niets gezegd, om maar niet geheel wakker te worden, en was in slaap gevallen. Maar haar hoofdje tobde over de woorden na.

Ze begon te droomen. Ze lag niet in een ledikant, maar in een reusachtige mand, van blanke rijzen gevlochten, op een bed van bloemen. Haar hoofd rustte op een kussen van geurige witte rozen. Een deken van chrysanthemums was over haar heen gespreid.

Ze wilde opstaan, want de bloemen riekten zoo sterk. Maar ze kon niet. Bij elke beweging zakte ze dieper in het bloemenkussen.

[p. 123]

Opeens werd ze wakker, het angstzweet brak haar uit. Gelukkig, dat ze op haar eigen veeren kussen lag. Maar ze vertrouwde de bloemen toch niet langer in de kamer. Ze stond op en rillend van koude bracht ze ze buiten de deur.

Toen probeerde ze weer te slapen.

Die nachtelijke scène was zeker de oorzaak, dat ze zich 's morgens versliep. Ze werd, tot haar groote ontsteltenis, - om negen uur geroepen door - haar moeder. Haar járige moeder!’

Met één sprong stond ze op den grond tegenover de twee andere langslapers.

‘O, Moeke, moet u ons nu nog roepen!’ zei ze. ‘Ik feliciteer u!’

‘Waar is de mand?’ vroeg Dora.

‘Op den achterzolder.’ Annie ging ze halen.

‘Alstublieft, Moe,’ zeiden beide meisjes.

Tegelijk keken ze elkaar aan, zeer verlegen. Wat was er gebeurd? Was dat de mooie mand? De bloemen leken bevroren, sommige hadden haar hoofden verloren, de sierlijke strik hing verscheurd en aan flarden. Vier breinaalden staken recht in de hoogte, als spietsen.

Dat was vreeselijk! Ze begrepen, dat het de kat moest zijn, die alles zoo vernield had.

De meisjes zeiden geen woord, maar opeens, toen haar moeder het sein gaf, barstten ze in lachen uit.

Tien minuten later kwamen ze kant en klaar in de huiskamer. Nu wenschten ze haar moeder in optima forma geluk, en gaven den tafellooper en de lampekap

[p. 124]

en het speldenkussen, dat Pim gemaakt had. Toen ze ook haar vader gefeliciteerd hadden, zetten Dora en Annie zich aan de piano. Dora speelde den derden regel goed, en Annie viel tijdig in, en heelemaal liep het prachtig van stapel.

Mevrouw Hemmink was werkelijk verrast.

‘Dank je wel, hoor, je hebt het beeldig gedaan,’ zei ze. En beide meisjes kuste ze hartelijk.

En ze zette zich aan tafel, terwijl ze met een tevreden, gelukkigen blik haar meisjes toeknikte. Ze zag er zoo blozend en opgewekt en prettig uit, dat Dora eens naar Pim keek, of die het wel merkte.

‘Wat zeg je van onze stiefmoeder, Pim?’ fluisterde ze.

Maar Pim wou er geen antwoord op geven en lachte maar.

‘Kun je je nog herinneren,’ vroeg Dora, toen ze 's avonds na een recht prettigen dag op haar slaapkamer waren, ‘kun je je nog herinneren, hoe eenzaam en ongelukkig we ons voelden, toen Moe pas gestorven was?’

‘Daar komt Pim aan,’ waarschuwde Annie, die het beter vond, dat Dora haar gesprek nu maar afbrak.

Maar Dora kon het niet heelemaal laten rusten. ‘Wat zou er van ons geworden zijn zonder onze nieuwe moeder?’ vroeg ze.

‘Niets dan een paar luie schapen,’ zei Annie met zooveel nadruk, dat Pim begon te lachen.

‘Nu, dan mag jelui je stiefmoeder wel in eere houden,’ zei ze.

[p. 125]

‘Je stiefmoeder,’ herhaalde Dora, haar voorhoofd fronsend, alsof dit onschuldige woord een scheldnaam was, ‘'t was te wenschen, dat ieder zoo'n moeder had!’

‘Je booze stiefmoeder!’ zei Pim hardnekkig; toen bukte ze zich met een lach naar Dora toe om haar een nachtzoen te geven.