Een booze stiefmoeder!

[p. 3]

Hoofdstuk I.
Het werk vlot niet.

Annie werkte nog vlijtig voort, Dora gaapte al.

Mevrouw Hemmink naaide een schortje. Af en toe hield ze een oogje op het werk van de meisjes. Ze waren ieder aan een pantoffel bezig. Haar vader was over een maand jarig en vóór dien tijd moesten de pantoffels af zijn, want de schoenmaker moest ze nog opmaken ook. Anders was er geen aardigheid aan, hadden de meisjes gezegd. Ze moesten op zijn verjaardag kant en klaar voor zijn bed staan, zoodat hij er 's morgens meteen kon instappen.

Mevrouw had even gelachen om het vuur, waarmee de meisjes aan het werk begonnen waren. Dora, die anders juist niet vlug was, had in het begin uren achtereen zitten werken. En Annie, de robbedoes, die niets met handwerken ophad, ‘omdat je er altijd zoo bij moest zitten,’ had ook zichzelf overtroffen, en haar best gedaan op een manier, die veel te woest was om blijvend te zijn.

[p. 4]

De voorbladen waren dan ook nog niet half af geweest, of de lust verflauwde. Dora vond, dat ze na zooveel inspanning ook wel eens rusten mocht, en Annie begon het aanhoudende zitten en turen op de merklap te vervelen.

‘Had Pa maar niet zulke groote voeten!’ zuchtte Dora, toen haar moeder naar de keuken was gegaan.

‘Denk eens, dat kapitein Wolfert, van den overkant, onze vader was, dan hoefden we maar één pantoffel te maken, want aan zijn houten been heeft hij natuurlijk geen noodig.’

‘Hè, Annie!’ zei Dora, met een tikje verontwaardiging in haar stem. Al was ze tien jaar, en haar zusje maar één jaar jonger, ze speelde, als het kon, graag moedertje over haar.

‘Nu, ik zeg toch niet, dat ik wou, dat Pa maar één been had!’ verontschuldigde Annie zich, terwijl ze een kleur kreeg.

Mevrouw Hemmink kwam weer binnen, en de meisjes zetten haar verzuchtingen niet voort.

Annie, die wel een beetje spijt had over haar ongepaste aardigheid, ging flink recht op haar stoel zitten en werkte met dubbele vlijt een minuut of tien. Dora, die aan het ‘nare aanhechten’ was, besteedde erg veel tijd aan die bezigheid. Toen ging ze op haar gemak de wol uitzoeken, die ze noodig had. 't Scheen erg lastig, de juiste schakeering te vinden. Ze gaapte weer, lang en gerekt.

‘Kom, Doortje,’ klonk het opgewekt, ‘een beetje lustiger! Hoe harder je werkt, des te eer ben je klaar; Annie is je al een eind vóór, dat moet niet.’

[p. 5]

Maar Dora had heel geen zin, het werk wou maar niet vlotten.

Mevrouw keek op de klok. ‘Kijk, 't is nu twee uur,’ zei ze, ‘je bent pas een half uur aan den gang, nu moesten jelui eens flink je best doen tot drie uur. Dan kun je nog twee uur spelen voor je gaat eten, en vanavond je schoolwerk maken. 't Zou jammer zijn, als de pantoffels niet klaar kwamen!’

Ja, dat vonden Dora en Annie ook, en met vernieuwden moed togen ze aan den arbeid.

't Was een zoele Februaridag. Het vuur brandde zacht in den haard, maar 't was toch bijna te warm in de kamer.

De meisjes zaten, met kleuren op de wangen, over de merklappen gebogen. Mevrouw stond op en schoof de deuren van de suite half open. Een frissche luchtstroom kwam de kamer binnen. De waaierpalm, die op het bloementafeltje tusschen de beide kamers in stond, trilde; ook het fijne loof van den asperagus en de bonte klimopranken, die van den bloemenstander afhingen.

‘Hè, Moes, mogen we in den salon gaan zitten?’ vroeg Annie, wie de koude lucht goeddeed.

‘Neen, kind, dat heb ik liever niet, de voorkamer is niet verwarmd, en bovendien, ze zou er mooi gaan uitzien, als we ze dagelijks gebruikten! Als ik alleen maar aan de pooten van de stoelen denk!......’

Annie schrok er van, ze zette gauw de voeten naast elkaar. Ze had de slechte gewoonte, ze telkens om de pooten van de stoelen te wringen, zoodat haar laarzen langs het hout krasten.

[p. 6]

Dora stak een nieuwe draad in de naald, of liever ze trachtte het te doen, maar haar blikken dwaalden van het oog van de naald naar de deur. ‘Moe, mag Bruno binnen? Toe, hij staat voor de deur, hij wil zoo graag!’

Er kwamen een paar rimpels in het voorhoofd van de aangesprokene.

‘Je moet niet zoo zeuren, kindje,’ zei ze. ‘Als Bruno hier is, komt er van werken niets, en dan zou de voorkamerdeur ook dicht moeten.’

Dora drong er niet verder op aan, wel wetend dat het toch niet baten zou. Ze kreeg den draad eindelijk ingestoken en hechtte aan. Even wierp ze een blik op Annie's werk; Moe had gelijk, Annie was haar een heel eind voorgekomen. Dora schaamde zich. ‘Ik zal zien, dat ik haar nog inhaal,’ dacht ze.

Er werd gescheld. Annie sprong op. ‘Wil ik opendoen?’ vroeg ze, alleen om eens op te staan.

‘Line zal het wel doen,’ zei Mevrouw bedaard.

‘'t Zal toch eens zien, wie er is,’ en Annie wilde naar de voorkamer gaan, om uit het raam te zien.

Ze bukte zich en wilde onder de bladen van de waaierpalm doorkruipen, maar ze werd teruggeroepen.

‘Niet voorbij het bloementafeltje, als de deuren niet heelemaal opengeschoven zijn,’ waarschuwde haar moeder. Annie's nieuwsgierigheid zou gauw bevredigd worden; Line klopte al aan, een oogenblik later kwam ze binnen.

‘Mevrouw,’ zei het meisje, en het was aan haar gezicht te zien, dat er iets bijzonders was, ‘de complimenten van mijnheer Warmolds, en of u eens even

[p. 7]

zou willen aankomen, want Mevrouw is plotseling ongesteld geworden.’

Mevrouw Hemmink was al opgestaan.

‘Is Tante Truida ziek, Moe!’ vroeg Dora, maar haar moeder gunde zich den tijd niet te antwoorden; ze knikte alleen en zei de meisjes goedendag.

‘Jelui past goed op, hè meisjes; kan ik op je vertrouwen......?’

‘Ja, Moe,’ zei Dora, en kuste haar moeder goedendag.

‘Ja, Moe,’ zei Annie ook. En: ‘Beterschap met Tante!’ riepen beide haar moeder nog na.

Mevrouw was al weg, de gang in, het huis uit, het hart vol zorg over haar zieke zuster.

Dora en Annie keken elkaar verwezen aan.

Line ging hoofdschuddend naar de keuken, ze had het niet begrepen op de ongesteldheid van Mevrouw's zuster, die was toch al zoo'n zwak poppetje, daar was maar weinig noodig, om...... Line sprak de gedachte niet uit, maar ze schuurde de pan met een gezicht, dat van sombere gedachten getuigde.