De dood van Karel
(1820)–Samuel Iperusz Wiselius–
Auteursrechtvrij
[pagina 69]
| |
Eerste tooneel.
karel, spinola.
spinola.
Tot boete noch berouw liet zich uw ziel bewegen;
Gij hebt op ons vermaan hardnekkig stil gezwegen,
Of door uw andwoord zelfs uw schuld al meer verzwaard;
Ja ieder stond gaf blijk van uw onbuigbren aart.
Men moog' aan 's Konings Zoon dat onbescheid vergeven,
Hij wordt van grooter schuld niet even ligt ontheven,
Waar 't pleiten voor den Geus zijn hoofd meê heeft belaên.
Nog meer: hij stond gereed de hand aan 't zwaard te slaan
En tegen Rome en Flips voor 't wangeloof te strijden:
Wie zoo strafschuldig is, verdient geen medelijden.
karel.
Ik medelijden?.... Hoe?.... Is 't u door mij gevraagd
Voor daden, waar mijn hart den grootsten roem op draagt?
Ik wederstreefde uw trots, gewetensdwang, en woeden;
Ik poogde, kon het zijn, het Spaansche Rijk te hoeden
Voor onherstelbren ramp, die zeker, vroeg of laat,
| |
[pagina 70]
| |
De wrange vrucht moet zijn van uw verkeerden raad.
Ook zocht ik 't hart van Flips door menschlijkheid te treffen
En hem van bijgeloof en priesterdwang te ontheffen.
Ik deed mijn afkeer zien van 't Inkwisitie - vuur,
Niet min dan van 't Gedrocht, zoo zeer ter kwader uur,
In schennis van de trouw, van eden, van verbonden,
En onder schijn van gunst, naar Neêrland afgezonden.
Ik had mij bovendien, waar' niet mijn togt belet,
Gewapend tegen 't woên diens Aarts-tyrans verzet,
Opdat zijn dwinglandij, door plondren, moorden, blaken,
Van 't bloeiend Nederland geen woestenij mogt maken
En rukken 't pronksieraad van Keizer Karels troon,
Die parel, Spanjes Vorst dolzinnig van de kroon.
Zie daar al 't geen uw Prins zich moedig dorst vermeten!
Zie daar mijn wanbedrijf!.... Welaan dan, doe mij weten,
Wat over mij dit uur uw Klooster-raad besloot.
spinola.
Gij zijt gedoemd.
karel.
Waartoe?.... Ter dood?
spinola.
ô Ja, ter dood.
karel.
Ter dood gedoemd?.. Ter dood!.. Maar boet uw zielsverlangen:
Het offer staat gereed den jongsten slag te ontvangen.
Die grond, waar gistren nog mij wierook werd geboôn,
Zie heden mij 't schavot bestijgen voor den troon,
En hoor' het vreugdelied der blijde burgerscharen
Vervangen door geween en luide lijkmisbaren,
Terwijl de lauwerkrans, bevochten door mijn moed,
| |
[pagina 71]
| |
Door 't zwaard eens beuls vernield, besproeid wordt van mijn bloed!
Doch 't is des Hemels wil: ik eer dat welbehagen,
En, als 't een Christen past, zal ik mijn noodlot dragen.
Geen schuld bezwaart mijn ziel. Ik heb mijn pligt gedaan,
In menschlijkheid en regt trouwhartig voor te staan.
Ook klaag ik niet van Flips. Ik moest in vroeger tijden
Oneindig meer, dan dit, van 's Konings wreedheên lijden.
Mishandeld van der jeugd, zoolang mij heugen mag,
Trof in Elizabeth mijn hart de zwaarste slag.
Wat kon mij na dien ramp het aanzijn waardig wezen?
Geen aanblik van het graf, geen toekomst doet mij vrezen;
Ik zie daarin veeleer het eind van mijn geween,
En zal den dood als vriend, als redder tegentreên....
Verklaar u, op wat plaats men 't vonnis wil voltrekken.
spinola.
Gij zult niet openlijk het volk ten schouwspel strekken:
Uit gunst heeft u de Raad den gifkelk toegestaan.
karel.
Uit gunst?.... En hechtte Flips ook daar zijn zegel aan?
spinola.
't Is noodloos, dat door hem dat vonnis word' bekrachtigd:
De Hemel is 't, niet hij, die ons tot straffen magtigt.
karel.
De Hemel? Zeg de Hel, en laat van moorderij,
Geweld, en zielendwang, voor 't minst den Hemel vrij.
(Een Kamerling brengt den gifkelk en zet dien schreiende neder.)
Gij staat in dienst van Flips, en echter durft gij schreien?
(De Kamerling keert zich snikkende om en vertrekt.)
| |
[pagina 72]
| |
spinola.
Ik vraag niet, of ge u nog ter dood wilt voorbereien:
Gij waart reeds jaren lang voor ons vermanen doof.
karel.
'k Beveel mijn ziel aan God en sterf in 't waar geloof.
Ik bleef der Moeder-kerk getrouw mijn eerbied toonen;
'k Behoor, (en 't steunt mijn moed,) tot haar regtaarte zonen.
'k Heb wel mij tegen 't woên des kloosterlings verzet,
Maar nimmer was mijn hart met ketterij besmet.
spinola.
Wat zal ik uit uw naam den Vorst te kennen geven?
karel.
Dat Karel stierf, van vrees en naberouw ontheven,
Het gif, als 't jongst geschenk, van hem ontvangen heeft,
En aan zijn Vader 't leed, hem toegebragt, vergeeft.
(Spinola vertrekt.)
| |
Tweede tooneel.
karel,
alleen, na een wijl gepeinsd te hebben.
Zoo zal ik dan weldra dit aardsch tooneel verlaten.
Niets, niets ontrust mijn ziel, dan 't lot van Neêrlands Staten.
Ach; dat ik door mijn dood die landen redden kon,
En deernis in het eind het hart van Flips verwon!
ô Karel, Groote Vorst, indien gij in den Hemel
Nog kondschap dragen moogt van 't ondermaansch gewemel,
Zie op uw kleinzoon neêr, die u heeft nagestreefd
En, priesterhaat ten prooi, als schuldloos offer, sneeft!
Dit 's dan de glans, waarmeê uw hoop in mij zich streelde,
| |
[pagina 73]
| |
Terwijl ik aan uw kniên als dartlend knaapje speelde....
Uw Rijk, een twintigtal van kronen lachte me aan,
En zie, een weinig vochts doet al die glans vergaan!
Wat eindloos groot verschil: nog gistren hoog verheven,
En heden door vergif als onverlaat te sneven!
Ik zie nog 't rijzend licht, maar voor den laatsten keer;
De dag breekt aan en heeft voor mij geen avond meer.
Hoe zal de Kastieljaan, hoe 't kermend Neêrland treuren!
Hoe voelt ge, Elizabeth, om mij uw hart verscheuren!
Maar toon uw weedom niet, verheel uw boezempijn:
Eén traan, om mij gestort, kon ligt u doodlijk zijn.
Doch langer niet gedraald; laat ons het werk volenden!
Grijp moed, mijn ziel! Waartoe hier de oogen aftewenden?
(Hij neemt den kelk in de hand.)
't Is slechts een oogenblik; daarna komt vrede en rust.
(Hij drinkt het gif.)
De storm heeft uitgewoed; ik nader reeds de kust.
(Hij legt zich voorover op de tafel, met het aangezicht op de handen.)
| |
Derde tooneel.
karel, elizabeth, gesluierd, een soldaat.
elizabeth.
Waar is hij? Nu; spreek op!
de soldaat,
rondziende.
In een van deez vertrekken.
elizabeth.
Waar dan? Of zou hij reeds der wraak ten offer strekken?
Ik sidder.
| |
[pagina 74]
| |
de soldaat.
Zie hem daar!
karel,
uit zijne liggende houding oprijzende.
Wat 's dit? Wie nadert mij?
Een vrouw! Wat zal dit zijn?
elizabeth,
den sluier afwerpende en hem naderende.
Ik ben het.
karel.
Hemel! Gij?
Elizabeth!... Vorstin!... Mij in dit uur genaken?...
Mijn dood aanschouwen?...
elizabeth.
Neen! Ik kom u boeien slaken.
Uw wachten zijn misleid.... Ducht nergens wederstand.
Deez oude krijger bood volvaardig mij de hand:
Hij toonde zich om u tot in de ziel bewogen,
En is tot uw behoud met mij hierheen gevlogen.
karel.
En Bergen?
elizabeth.
Vraagt gij 't nog? Gij kent uws vaders aart:
Hij stierf, maar met een moed, den Nederlander waard.
karel.
Ik volg dien held.
elizabeth.
Ontwijk deez plaats vol ijslijkheden;
Verlaat u op deez vriend en volg gerust zijn schreden!
| |
[pagina 75]
| |
Hij kent in dit Paleis, dien zetel van den dwang,
Een heimelijken weg, een onderaardschen gang
Die uitloopt op den Taag; daar blijft ge een wijl verscholen:
Uw verdre vlugt zij mij en 's Hemels gunst bevolen!
karel.
Te spaê!
elizabeth.
Waarom te spaê? Uw banden zijn geslaakt.
karel.
Mijn leven snelt ten eind en de eeuwigheid genaakt.
elizabeth.
Wat meent gij? Welk een taal!
karel.
Ik voel mijn einde nadren.
(Hij toont haar den ledigen gifkelk.)
Zie hier!
elizabeth.
Geregte God! Het bloed verstijft me in de aadren.
karel.
Dat vonnis sprak de Raad.
elizabeth.
Mijn wanhoop klimt ten top.
(Zij beziet den kelk met verwilderde blikken.)
En spaarde uw wreedheid mij niet slechts een enklen drop?
(Zij vat den kelk met de beide handen en brengt hem in vertwijfeling aan den mond.)
| |
[pagina 76]
| |
karel,
haar den kelk ontrukkende.
Laat af! Wat wilt gij doen? Spaar, spaar uw dierbaar leven!
Uw komst heeft aan mijn hart de beste troost gegeven;
Onschatbaar is mijn heil.
| |
Vierde tooneel.
flips, elizabeth, karel, spinola, hovelingen, wachten, paadjen met fakkels.
flips,
tegen Spinola.
De Koningin?... Zij zou....
elizabeth.
Men heeft u niet misleid: ik ben het.
flips.
Hoe, Mevrouw?
elizabeth.
Ik wilde, kon het zijn, dit schuldloos offer sparen,
En uw verstokte ziel voor kindermoord bewaren.
flips,
op het gezicht van Karel achteruit deinzende.
Mijn zoon!
karel.
Gij uitte nooit dien naam op zulk een toon.
Hoe streelt mij thands die naam! ô Ja, ik ben uw zoon!
Laat hem dan, die dit uur nog wenscht uw zoon te wezen,
Uw grimmig hart, ter gunst van Nederland, belezen.
Ach, dat mijn vege tong die troost van u verwerv'!
Spaar 't schuldelooze volk!... Mijn kracht bezwijkt... Ik sterf.
| |
[pagina 77]
| |
elizabeth.
ô Karel, moge uw geest een oogenblik nog beiden!
Verneem mijn zielsgeheim, verneem het vóór ons scheiden!
Nooit heb ik Flips bemind, 'k bedwong mijn felle smart:
Gij, Karel, gij bezat voor de eeuwigheid mijn hart!
karel.
ô Woorden voor mijn ziel van onbesefbre waarde!
Hoe zoet is mij de dood! Zink weg, ô nietige aarde!
Wij zien elkander weêr.... Elizabeth!... Mijn geest
Ontvlugt zijn kerker.... Vaar, vaarwel!
(Hij sterft.)
flips,
bij zich zelven.)
Hij is geweest.
elizabeth,
bij het lijk nederstortende.
Mijn Karel!
(Eenige Hovelingen heffen haar op en plaatsen haar in een stoel.)
flips,
tegen Spinola en op Elizabeth wijzende.
Spinola!... Hoe is het?... Wil me ontdekken...
spinola.
Men heeft haar ongemerkt den gifdrank doen verstrekken:
Haar dagen zijn bepaald.
flips.
Gij spreekt het uit, dat woord?...
(Bij zich zelven.)
Ik monster!.... Vader, Zoon, en Gemalin vermoord!
spinola.
Bedenk haar ontrouw, Vorst! Haar kettermin....
| |
[pagina 78]
| |
flips.
ô Woede!
ô Foltrende angst!
(Tegen Spinola.)
Vertrek!... Ik ben uw bijzijn moede.
spinola.
Mij bannen uit uw oog?
flips.
Vertrek van hier!
spinola.
Ik keer
Naar 't Heiligdom: weldra wenscht gij mijn bijzijn weêr.
(Hij vertrekt.)
flips,
bij zich zelven.
Gewetensangst en schrik en wanhoop doen mij beven.
elizabeth,
verwilderd opspringende.
Hou stand! Verlaat mij niet! Waar wilt ge u heen begeven?
't Is alles stil in 't Hof. De Dwingland slaapt. Tree zagt!
Op 't allerminst gerucht ontwaakte ligt uw wacht.
Wij zijn welhaast aan 't eind. Zie daar den Taag reeds stroomen!
De Hemel zij gedankt, gij zijt den dood ontkomen!
Begeef u scheep, mijn Prins!... Vaarwel!... Ducht geen gevaar.
(In deze mijmering voortloopende, is zij het lijk van Karel genaderd en komt door schrik weder tot zich zelve.)
Afgrijslijk!.... Groote God!.... Wat voorwerp zie ik daar?
(Zij grijpt Karels hand, doch laat haar met ijzing weder los.)
ô Schrikkelijk gevoel!.... ô Top van ijslijkheden!
De loden hand des doods verstijfde reeds zijn leden.
| |
[pagina 79]
| |
Ziet, Kastieljanen, ziet een monster op uw troon;
Den geessel van zijn Rijk, den moorder van zijn zoon!
een kamerling.
Bedenk, van wien gij spreekt; Mevrouw, wien durft gij honen?
Als Gade en Koningin....
elizabeth.
Ik nog dien beul verschoonen?
Ik Koningin?.... Wie heeft dien vloekbren naam genoemd?
Ik Gade?.... Een huwlijksband, door heel mijn ziel gedoemd;
Een band door dwang gesmeed, de bronwel van mijn treuren,
Waardoor ik mij zoo wreed van Karel af zag scheuren?
Ik breek, verniel dien boei, ik ruk die kluisters af.
Mijn ziel hijgt Karel na. Ik volg hem in het graf.
flips.
Elizabeth!
elizabeth.
Wilt gij, Tyran, me in 't leven houwen?
Het is me een marteling uw helsch gelaat te aanschouwen.
Ik zie het zwart tafreel van al uw euveldaên,
In gloênden trek bij trek, daarop geteekend staan.
Ik zie daarop geprent, den moord der Mexikanen,
Het wee van Nederland, het bloed der Sicieljanen.
Wie telt de gruwlen op, waarmeê gij zijt besmet?
Maar eens genaakt uw straf, zij naakt met rasschen tred.
De Hemelmagt, in 't eind uw dwang- en moordlust moede,
Verbreekt der volken juk, vernielt uw ijzren roede.
Dan voert u, door den schrik vervolgd en schuw voor 't licht,
De stilte van de nacht uw offers voor 't gezicht.
De helsche vuurkolk blaakt rondom uw legerstede.
Gij bidt, maar God verbergt het aanschijn voor uw bede.
| |
[pagina 80]
| |
Dus nadrend tot de poort der dreigende eeuwigheid,
Van volk bij volk gevloekt, door vriend noch maag beschreid,
Terwijl berouw en smart u 't krimpend lijf doorkerven,
Verwenscht gij 't levenslicht en siddert voor het sterven,
Tot eindelijk de dood uw schendig leven kort,
En u des afgronds poel in de open kaken stort.
flips,
bij zich zelven.
Ontwijken wij deez plaats!
elizabeth.
Wat klaagtoon treft mijn ooren?
Ja, Karel, 't is uw stem: gij roept me uit 's Hemels choren!
Ik volg u, waar ik vrij van zelfsverwijt en pijn,
Voor eeuwig, naar mijn wensch, met u vereend zal zijn.
Einde van het Vijfde en Laatste Bedrijf.
|
|