Zonder sonnetten

[p. 50]

Ultima Thule.

De ellende, zegt men, is een zee

En 't water dikwijls aan de lippen;

En tusschen de donkre golven van wee

Verschuilen wreedaardig de klippen.

Maar vaart de ellende ook overal mee

Langs de onherbergzame kusten? -

En zijn er geen eilanden in die zee

Met plekjes om uit fe rusten? -

Mij dunkt, wanneer men menschen vindt

Met grootsche en verheevne gedachten,

Onwrikbaar als rotsen, tot 't goede gezind

Waarmee zij hun zielen bevrachten,

Dan zetten zij reeds in stilte koers

Naar der gelukzaligen streken:

De eilanden waarvan der nevelen floers

Voor de meesten nooit is geweken!