Sonnetten

[p. 106]

Kunstenaar en vloo.

Een schilder moest in 't bosch bij 't werk zich bukken...

Een keizer zag 't: de keizer had koliek:

Het gras was nat. De keizer zegt: 'k Ben ziek:

Mijn schoen is los: de veter brak aan stukken.

De kunstenaar denkt: o wee, weer keizersnukken;

Maar voegt er bij: Al is de zaak kritiek,

Rijg op mijn rug: - ik zie hier geen publiek...

De keizer reeg en zonder ongelukken.

Maar, ach, helaas! langs donkere kronkelwegen

Sluipt aan een satyr: tilt den horrelvoet

Tot 's kunstenaars rug en geeft er vuile vegen.

Een kleine vloo, die niemand kwaad nog doet,

Ziet 't aan, springt toe, prikt, zuigt terdegen

En roept: Het smaakt dat warme kunstnaarsbloed!