Sonnetten

[p. 92]

Twijfel.

Toen eens een tweetal vogelen kwam gevlogen,

Om bron te zijn van andere vogelparen,

Sprak Twijfel, onder tartend opwaarts staren:

Het is bedrog dat vreemde vliegvermogen.

Neen, klonk een stem, de schijn heeft vaak bedrogen:

Wat thans nog niet voldoende is te verklaren,

Wordt blank als sneeuw bij 't klimmen van de jaren

En hemelrein, al noemt de Twijfel 't logen.

Dan blaas ik mij, sprak Twijfel, tot een toren

En doe de lucht naar elders henenwijken

En beide vogels in 't luchtledig zweven...

Hij blies... de vogel viel. Toen kon men hooren

Hoe Twijfel zich beroemde: zou 't bezwijken

Als 't geen bedrog was: tooneelmatig leven?