2
Moandei 2 maart, acht oere jûns. Ik bin goed kondisjonearre: healwei it yntoetsen fan ús heit syn nûmer ha ik myn fersin troch en sykje dat fan it ferpleechhûs op. Ik sil it prompte ‘dit is Wisch’ hjoed misse moatte. It tastel giet fiif kear oer. In skille dy't troch de hege gong galmet fan in lazaret fol stjerrenden, dêr't gjin mins nei omsjocht...
‘Bethesda, afdeling Reactivering, Melanie Sandet.’ It heart as in fraach.
‘Hessel Wisch. Us heit is woansdei opnommen. Juster wie de útslach fan it ûndersyk der noch net. Is dy der no wol?’
Se freget in momint en ik hear lûden dêr't ik my in laad mei hingmappen by foarstel. Dan de hurde slach dêr't se de hoarn mei delleit, en in ynkringend grimjen. Ik begryp dat it ding troch it oprôle snoer oer it buro lutsen wurdt. Se sit noch yn 'e ynwurkperioade, tinkt my. In pear tellen letter himet se my yn it ear:
‘Bent u daar nog?’ Ik kin dat befêstigje. ‘Het is niet de gewoonte om over de telefoon... maar ja, in de teamvergadering van vanmorgen is vastgesteld dat uw vader in de eindfase zit. Terminaal ja. De behandeling zal palliatief zijn. Volgens de arts, dokter Mercuur, zijn er in de hersenen... uitzaaiingen dan wel tiaatjes, kleine bloedinkjes, opgetreden. Er is sprake van uitvalverschijnse-