‘Soa, wiesto dêr.’ Mei ien haal waard ik omheech skuord en de gong yngoaid. Syn twa hannen griepen nei my, yn it wylde wei hâldfêst sykjend oan myn lea. De stof fan myn wynjek kreake, in knoop kitske op it lewant.
‘Ik sil dy... ik sil dy...’ Ik besocht my blynwei los te skuorren, hy rekke syn lykwicht kwyt en foel heal tsjin de doarpost oan, doe't er my de keamer yn meande, by ús mem lâns, dy't ferbjustere oan 'e itenstafel siet en syn namme rôp as lei se yn it wetter. Hy hime efter my. Ik seach om. Hommels rûkte ik syn azem. Ien tel foel alles wei yn 'e waarnimming: ‘Sipels,’ tocht ik. ‘Se ha sipels iten.’
Hierskerp wie dêr syn gesicht, flak foardat er my wer beetpakte, fan efteren, oan myn kraach en broeksriem, en oant healwei de treppen nei boppen smiet. Ynwyt, ferlutsen, as waard er martele. ‘Us heit hjit Legioen, hy is mei in mannichte,’ kaam yn my op. Op myn sliepkeamer luts er my oer de knibbel en joech my noch in pear omrake klappen foar de kont. Ik kaam op bêd telâne en wachte mei de holle yn it kjessen oant dat ferskriklike hymjen oer wêze soe. De slaggen baarnden noch lang nei.
Oeren letter, doe't ik nei ûnderen slûpte en hoeden de doar fan 'e keamer iependie, siet er dêr, op syn plak, krekt as oars, mei in kop tee en de krante. Gewoan yn syn baitsjebokse, deselde dêr't er my yn ôfseame hie. Ik wist wat my te dwaan stie. Nei him ta rinne, en as de Ferlerne Soan út de gelikenis begjinne mei: Vader ik heb gezondigd, tegen de hemel en voor u. ik ben niet meer waardig uw zoon te heten, maak mij tot een uwer huurlingen.’ Mar myn ôfkear wie grutter as myn berou. Ik stie dêr, swijend. Hy tearde kreakjend de krante op en sei:
‘Noait wer, blinder, Hessel!’
Foar skoalle moast ik psalm 6 út 'e holle leare. It earste kûplet einige mei: