Kerst met de dieren in het Zanderijbos

[p. 7]

[p. 8]

Hoofdstuk 1:
Sara de Uil schrikt verschrikkelijk.

Het is een mooie dag in het bos. Ja, in ons eigen Surinaams Zanderijbos. Iedereen en alles heeft daar zijn bezigheden.

De apen zijn bezig te lachen; de herten spelen pakkertje; de vogels zingen een mooi wijsje; de ratten en de muizen spelen djoel; de vissen springen uit de kreken; de bladeren fluisteren met elkaar; De bloemen wedden wie de mooiste en lekkerste kleuren en geuren hebben. Ja, iedereen is bezig.

Maar mevrouw Sara de uil -de wijste van het bos- is bezig te maffen. Zij slaapt door alle lawaai heen dat iedereen maakt.

Na een hele poos slapen, wordt ze eindelijk wakker. Ze gaat naar buiten, want na haar middagslaapje doet ze in de avonduren ‘hoe-hoe-hoe.’ Een hele avond maakt ze dit geluid. En als ze honger heeft, gaat ze op muizen jagen. Pas als de zon opkomt, gaat Sara de uil naar binnen om te rusten. Daarom is Sara een nachtdier.

Zou jij dat kunnen volhouden? Ik voor mezelf echt niet hoor!

Meestal kruist Sara op haar boskalender aan, hoeveel keren ze al ‘hoe hoe hoe’ heeft geroepen. Vandaag gaat ze ook naar haar boskalender. En dan... dan staart ze een hele poos ernaar. Ze denkt dat ze niet goed ziet en gaat haar uilenbril halen.

Sara kijkt weer naar haar boskalender en... ze zegt met een hoge stem: ‘Wat! Ojee, het is straks kerst! En we hebben nog geen voorbereidingen getroffen. We moeten ons haasten. Er is niet genoeg tijd. Nog maar tien dagen. Ik moet een vergadering uitschrijven.’

Sara de uil, is de vervangster van de Hoge Commissaris, Kobi Kaaiman van het Zanderijbos.

Sara de uil vliegt meteen naar Primpie de kolibrie, haar postbode van het Zanderijbos. Primpie kan de brieven sneller rondbrengen, dan wie ook met haar klein lichaam.

[p. 9]

Ook de berichten kan zij vlug aan een ieder vertellen.

Bij Primpie de kolibrie aangekomen, zegt Sara hijgend van vermoeidheid: ‘Primpie ik moet je hijg-hijg... dringend spreken. Je weet toch... hijg-hijg... dat we elk jaar kerst vieren en dat we... hijg-hijg een heleboel dingen... doen voordat kerst is aan gebroken’.

‘Ja, ja ik weet het,’ zegt Primpie.

‘Maar,’ gaat de uil verder, ‘dit jaar hebben we niets gedaan en er resten ons nog maar tien dagen.’ Primpie schrikt en kijkt Sara met grote ogen aan. ‘En, beste Primpie, je weet toch ook dat we Hoog bezoek krijgen?’ gaat Sara de uil verder. ‘De hoge Commissaris van het Zanderijbos, Heer Kobi Kaaiman en zijn gezin, die elk jaar komen om feest te vieren. Vorig jaar kon hij niet komen, maar dit jaar komt hij zeker wel.’

‘Ooh, ooh, dit is heel erg,’ zegt Primpie. ‘En we hebben niets gedaan. Het zal een schande zijn als Commissaris Kobi Kaaiman komt met zijn gezin en er is niets geregeld. Geen kerstversiering, geen kerstliederen, geen lekker eten, geen stoelen, geen tafels, geen drankjes, nee, dit is buitengewoon erg! Dit wordt een ramp! Wat moeten wij doen?’ vraagt Primpie de kolibrie paniekerig.

Sara de uil zegt: ‘Wel, daarom ben ik direct naar je toe gekomen. Ik heb een voorstel om een spoed bosvergadering te houden. We gaan proberen om iedereen uit te nodigen om deze spoedbosvergadering bij te wonen. En jij bent de snelste, die op dit moment mijn bericht kan doorgeven aan alle dieren in het Zanderijbos.’

‘Ja, zal ik doen,’ zegt Primpie de kolibrie serieus.

Sara knikt goedkeurend en zegt: ‘Ik wist dat ik op jou kon rekenen, Primpie. Nu ga ik snel naar huis. Ik kom later bij je, want ik ga alvast beginnen met het typen van de uitnodigingsbrieven.’ En weg is Sara de uil.