Lusthof van Christelyke dank- en beedezangen

De mensch.
Eerste zang.

Toon: Hoe leg ik hier in dees elende.

I.

ô Mensch die leeft in dertelheeden,

In wellust naar uw zinlykheid,

Dog die gelyk een os gaat treeden,

Daar hem de slagtbank is bereidt;

Slae op u zelf, met my, uw oogen,
Daar toe tot uw behoudt bewoogen.

[p. 172]

II.

Laat drift en eigen liefde vaaren,

Die menig mensch ten afgrond voert.

Godts woord zal 't middel u verklaaren,

Waar door gy uwe driften snoert.

Wat zyt gy? enkel stof en aarde,
Een slegte kley van geene waarde.

III.

Het gantsch gestel is zwak, vol broosheid,

En staat voor all' elenden bloot,

Voor 's waerelds list en Satans loosheid;

Voor siekten, smarten en de dood;

De dood die na veel smartlykheeden,
Van ieder Stervling wordt geleeden.

IV.

Een leeme hut, die met de dieren

Van eenerley beweeging is,

Die op het aardryk gaan en zwieren,

En ademen; aan wien gewis

De dood zig ook zal openbaaren,
En dus met haar ons evenaaren.

V.

De menschen worden hier gebooren

Tot moeite, hartzeer en verdriet,

'T geen hen, om dat zy zien en hooren

Met onderscheid, veel meer geschiedt,

Als beesten die maar dierlyk leeven,
Daar Godt ons heeft verstand gegeeven.

[p. 173]

VI.

De mensch is als de wilde spranken

Van een onrustig glimmend vuur,

Als onbedwonge wilde ranken

Eens wyngaards van een korten duur,

Door onrust gints en weêr gevloogen,
Als ligte stofkens voor onz' oogen.

VII.

Tot dat hy weer tot stof en aarde,

Gelyk een gloeyend vuur, vergaat,

En 't gantsch gebouw, voor 't oog vol waarde,

Keert tot zyn allereersten staat,

Daar hy van Godt wierd uitgenoomen,
Om weer tot stof en asch te koomen.