|
| |
| |
| |
Herfstzang.
Deut: XI Vers 13 en 16. Ende het zal geschieden, ze gy naarstiglyk zult hooren naar myne Geboden, die ik u heeden gebiede; om den Heere uwen Godt lief te hebben ende Hem te dienen, met uw gantsche herte, ende met uw gansche Ziele;
Zo zal ik den reegen uwes Lands geeven te zyner tyd, vroegen reegen ende spaden reegen: op dat gy uw Koorn ende uwen Most, ende uwe Oly inzaamelet.
Ende ik zal, Kruid geeven op uwe Velden voor uwe Beesten: ende gy zult eeten, ende verzadigt worden.
| |
Toon: Roozemondt.
I.
Nu is weêr de tyd gekoomen
Dat den Landheer, met genugt,
Van zyn akkers, en zyn boomen,
Zal de langverhoopte vrugt,
Voor zyn moeite, kosten, vlyt,
Gaadren, om 't genot verblyd.
| |
II.
Nu de Bouwman, kloek en wakker,
Zal zyn scherpe sikkels slaan,
Op den koorenryken akker,
In het ryp' en goudgeel graan,
't Geen hy op den dorschvloer spreidt,
Daar hy kaf van kooren scheidt.
| |
| |
| |
III.
Nu de Huisman zal zyn koeyen
Haast weêr dryven naar den stal,
Daar zy wel gekoestert groeyen,
Buyten vrees voor ongeval,
Dat de barre winter geeft,
Nu hy 't hooy in voorraad heeft.
| |
IV.
't Rundvee, vet en rond gespannen,
Wordt den slagtbank toegekeurt,
Werwaards het door wakkre mannen,
Wordt gevoert, elk op zyn beurt.
Daar 't met lyf en dood betaalt
't Voedzel 't geen het had gehaalt.
| |
V.
Dus zie ik den tyd verloopen,
En de kou, die 't groen zal sloopen,
Haast verschynen bar en naar;
Die noch vrugt noch voedsel geeft
Hem die 't niet gezaamelt heeft.
| |
VI.
Heer, hoe groot zyn uwe werken,
Daar Gy zelf den tyd afmeet,
En in zyn byzondre perken
Stelt, dien hy nooit overtreedt,
Maar in 't juist bestek verschynt
En weêr op zyn beurt verdwynt.
| |
| |
| |
VII.
Na dat elk eerst heeft gegeeven
Zyne vrugt, hem opgelegt,
Op dat wy hier zouden leeven,
En U dienen, gansch opregt,
Als de Schepper, van wien 't goed
Daglyks ons uit gunst ontmoet.
| |
VIII.
Maar de mensch, zo vol gebreeken,
Levert wel eens bloesem uit,
Als belosten, ernstig spreeken,
Doch geen vrugt, die iets beduidt,
Woorden die maar bloemen zyn,
Zonder vrugt en enklen schyn.
| |
IX.
Laat ons willig zyn om vrugten
Voort te brengen, tot uw eer,
Eer d'ondankbaarheid doet zuchten,
Want die wech is keert niet weêr.
Wyl den boom die vrugtloos groeit,
Word onwaardig uitgeroeit.
| |
X.
Laat ons, wyl ook onze jaaren,
(Nu de dood, die winter, naakt)
Met den Hersst, zo snel vervaaren,
Naarstig letten, hoe men 't maakt;
Eer eens d'Opperheer van 't al,
Kaf van kooren scheiden zal.
| |
| |
| |
XI.
Laat ons in den Herssttyd letten,
Hoe 't gevogelt en het wild,
Op het aas verzot, in netten,
Roekloos 't zoete leven spilt,
En geen list eer wordt gewaar
Voor het is in doodsgevaar.
| |
XII.
Op dat wy ons voor de boosheid
Van den Satan en den schyn,
Van de Waereld, met haar loosheid,
Wagten wylze doodlyk zyn,
Dat wy op des Hemels baan
| |
XIII.
Lei my door uw Geest, o Heere,
Schenk my een verligt verstand,
Dat ik vrugten t'uwer eeren
Draage, die my hebt geplant,
Tot myn heil en uwen lof.
| |
XIV.
Dat geen ramp noch onweêrvlaagen,
My beletten vrugt te draagen
Uit een welgesteld gemoed,
Dat ik mag myn aardschen loop
Einden in Geloof en Hoop.
|
|
Auteursrechtvrij