Nalatenschap. Dicht- en toneelstukken
(1856)–J.F. Willems–
Auteursrechtvrij
[pagina 137]
| |
Spaensch lied
| |
[pagina 138]
| |
Hy wil geen lyfsverschooning
Van linnen of van kleedren;
Te needrig schynt hem de aerde
By 't hooge ryk des hemels.
Een altaer doet hy rigten,
Waerop zyne oogen staren,
Vol heilige overblyfsels,
Door pauzen hem geschonken.
Op 't altaer staen de heilige
Franciscus, Hyacinthus,
Diego en de aertsengel
Michiel; in 't midden Christus.
En uit der vorsten grafstêe
Laet hy drie hoofden halen
En legt ze aen Christus voeten:
Dit is de wil des kranken.
Niet voor zichzelven doet hy 't
(Hy is bereid te sterven),
Maer om aen zyne kindren
Een voorbeeld nog te geven.
Hy roept Philips den derden
Met donna Isabella
En, nu zy aen zyn bed staen,
Spreekt hy, met wyze woorden:
‘Ziet, kindren, deze hoofden,
Waeraen geen baerd of hair bleef
En die de dood ontvleeschde,
Eens waren 't koningshoofden!
| |
[pagina 139]
| |
Zy droegen gouden kleederen
En ryk versierde zwaerden;
Zy stierven vóór, wy volgen
En worden wat ze thans zyn.
Beschouwt ze, indien ooit iemand
Van ons geslacht tot keizer
Mogt worden, als myn vader,
De groote keizer Karel.
Hy stierf tot myn verheffing
En liet my troon en landen.
Don Phlips, ook gy wordt koning,
Wanneer ik dood zal wezen.
Ik wil u niets bevelen,
Wyl God u 't ryk bestemd heeft:
Wat ik van vader erfde
Erft gy van my, uw vader.
En gy, myne Isabella,
Leef vreedzaem met uw zuster:
Ik laet ze aen uwe zorgen;
Ga vriendlyk haer te rade.
De weezen van Savoyen
Zult gy, 't is billyk, bystaen:
Het zyn uw zusters kindren,
En myn geliefde neven.’
Hy sprak. De infante zag hem
Verbleeken: ‘God! zoo roept zy;
Ontrukt ge ons onzen vader,
Den steun van kroost en neven!’
| |
[pagina 140]
| |
Het hof berst uit in tranen,
In zulke droeve weeklagt,
Dat zelfs verstaelde harten
Er zouden van vermurwen.
‘O, weent niet, myn geliefden!
Gy zoudt myn smart vergrooten;
Gy stoort door 't luide jammeren
Myn heilige gepeinzen.
Weest liever bly van geest nu:
Want waerom toch dit treuren?
Moet koning Phlips verscheiden,
Een andre Phlips zal heerschen.
Was ik goed roomsch, goed Christen,
Niet minder zal 't myn zoon zyn;
Want, ja, een goede wyngaerd
Draegt goede wyngaerdranken.
Gy zult, na dat ik dood ben,
De drie vermolmde hoofden
Weêr in hun grafstêe leggen,
Met plegtige gebeden,
En dan dit altaer wegdoen
En deze heilge mannen,
Met luisterlyken praeltryn,
Doen dragen naer hun klooster:
Het waren myn beschermers.
Met honderd duist dukaten
Zal donna Isabella
Hun kerksieraden koopen.
| |
[pagina 141]
| |
Beschermt die goede dochter,
In alle omstandigheden.
'k Heb ze u reeds aenbevolen;
Wel honderdmael verdient zy 't.
Zy was my vrouw en dochter;
Zy was myn troost, myn vreugde.
'k Verlaet met grooter smart haer
Dan 't koningryk en 't leven.
Men draeg' voor my geen rouwkleed;
Sluit liever echtsverbonden
En nieuwe huwelyken!
Myne uitvaert zy een bruiloft!
Dat Phlips de derde trouwe
Met Oostryks eedle dochter!
En gy, myne Isabella,
Vereen u met Albertus!
Het goud, dat in myn kist ligt
En alle myn juweelen,
Benevens 't land der Belgen,
Schenk ik u tot een bruidschat.
De hertog van Savoyen,
Uw zwager en myn schoonzoon,
Steune op uw hulpe en vriendschap,
En nog veel meer uw zuster.
De krygsmagt van Itaelje
En die der Nederlanden
Mag u tot lyfwacht strekken,
Wanneer ge in vrede sluimert.
| |
[pagina 142]
| |
Ziet toe, dat de ambtenaren
En de oversten van oorlog,
Door eigenbaet gedreven,
's Lands gelden niet verspillen:
Als papegaijen gaen zy
Te pronk, met gouden ketens,
Wyl de arme landssoldaten
Halfnaekt van honger kermen.
Stelt nooit verarmde hopliên
Aen 't spits van uwe legers.
Het geld des vyands lokt hen:
Zy zouden u verkoopen.
Waekt trouw op Indies schatten,
Terwyl die in uw magt zyn:
Want gaeft gy die den Spanjaerd
Hy won de hel er mede.
'k Heb onlangs vrêe gesloten
Met Hendrik, Frankryks koning:
Houdt hy zich stil, doet ook zoo;
Maer, wil hy stryden, slaet hem!
Wie in tournoigevechten
Een wond verkrygt, wat doet hy?
Hy tracht zich openbaerlyk
Of in 't geheim te wreken.
Zendt in de groote steden
Regtschapene onderkoningen!
Door strenge tucht en liefde
Wordt de onderdaen getrouwer.
| |
[pagina 143]
| |
Helpt Biscaye en Gallicie
Asturie, Oviedos,
Canarie en Navarra,
Nog onlangs vreemd aen Spanje!
'k Bevele u Arragonie
Valence, Catalonie;
Deze onverheerde landen
Verdienen 't meest uw liefde.
Beheerscht de Castiljanen
Met broederlyk verplegen
En doet de Portugiezen
Uw heerschappy gevoelen.
Geregtheids strenge roede
Vall' nimmer uit uw handen.
Toont ootmoed aen de ootmoedigen
En fierheid aen de fieren.
Gedraegt u onbaetzuchtig,
Milddadig en bermhertig.
Geen mensch had meerder rykdom
Dan ik en, ziet! wat ben ik?
'k Ben ziek in 't tiende jaer reeds,
Met onuitstaenbre kwelling,
Of zwak te bedde liggend,
Of elk ten schrik, daer buiten.
Zaegt ge ooit melaetscher gryzaerd
Staen beedlen aen een kerkdeur?
Had Lazarus op 't lichaem
De wonden, die ge aen my ziet?
| |
[pagina 144]
| |
Noch schat, noch goud, noch zilver
Geneest me van myn pynen.
Doch Jesus kan my heelen:
Dat is de ware doctor!
Ziet daer myn laetst verlangen:
'k Verklaer 't u, daer 't nog tyd is,
Eer my de dood komt halen,
Eer 't leven van my heenvliedt.
Myn ziel bevele ik Christo,
Myn lyf aen 't grafgesteente,
Aen Isabella Vlaendren,
Aen don Philips myn ryken.’
Hy vroeg, als goede Christen,
Het sacrament der zalving.
Twee koningen vereenden:
De een 't leven, de ander stervend.
Na 't nuttigen des Heilands
Riep Phlips: ‘Ik sterf, o Jesus!
Vaertwel, myn kroost! leeft immer
Met uw gewisse in vrede.’
|
|