Nalatenschap. Dicht- en toneelstukken
(1856)–J.F. Willems–
Auteursrechtvrij
[pagina 113]
| |
Het paradys.aant.Nu sloeg de vorst der hel zyne oogen naer beneden,
En zag in 't enge perk ontelbre wonderheden.
De schatten der natuer, met milde hand verspreid,
Voldongen hier den wensch van 's menschen zinlykheid.
Der heemlen schoonheid scheen op aerde neêr te gloren:
Want de Allerhoogste had het Paradys verkoren
Om hem te zyn ten hove, en, ja, met eigen hand,
In Edens oostlyk deel dien ryken tuin beplant.
Het godlyk Eden en zyn lustvalleijen paelden
Van 't oostersche Aran tot den hoogen torennaelden
Van 't groot Seleucia, een koninglyke stad,
Die later haer bestaen den Griek te danken had.
| |
[pagina 114]
| |
Waer Edens zonen, in Telassar, lang na dezen,
Hun haerdsteê vestigden. Hier schiep het Opperwezen
Zyn overschoonen hof in 't heerlykst wereldoord;
Hier sproten boomen uit den vruchtbren bodem voort,
Die, van een edel slach, in lange reijen wasten,
En reuk, gezigt en smaek wellustiglyk vergastten.
In 't midden hunner hief de boom des levens 't hoofd
Vol statigheid omhoog, met ambrozynen ooft
En rypend goud belaên; maer, naest den boom van 't leven,
Stond dien der kennis, die den dood ons heeft gegeven:
De kennis van het goed, gekocht door die van 't kwaed
(Helaes, een duere koop!). Meer naer het zuiden, laet
Een breedgeboorde stroom zyn heldre waters vlieten,
En komt, langs kronkelpaên, het Paradys begieten,
Versnelt zyn vluggen loop en, zonder dat hy keer',
Valt aen eens heuvels voet, breed overlommerd, neêr,
Wiens grond zyn dorst verkoelt aen de ingeslorpte golven.
God heeft dit stroomnat zelf in dezen berg gedolven,
Opdat het, zachtelyk door aders opgevat,
Uit de andre heuvelzyde, als uit een springbron, spatt',
En 't groenend Paradys moog' met zyn stralen drenken.
Hier wordt het, eindelyk, op 's Allerhoogsten wenken
Hereenigd met den vloed, die weêr te voorschyn koomt,
En door zoo menig ryk met dubble slingring stroomt.
Onnoodig is 't den naem dier ryken aen te halen;
Veel liever wilde ik, zoo 't de dichtpen af kon malen,
De beekjens schilderen, die, van dit bronkristal
In hunnen loop gevoed, en bosch en berg en dal
En overhangend loof in bogtige armen vatten,
En, rollende over goud en oosterparelschatten,
| |
[pagina 115]
| |
Door zephirs zacht gesuis verzelschapt op hun togt,
Elk plantjen koesteren met vruchtbaer nectarvogt
En voeden al 't gebloemt van 't geur- en kleurryk Eden.
De kunst, door elken mensch zoo dikwerf aengebeden,
Schikt hier die bloemen niet naer heur gestrenge wet;
Natuer alleen heeft ze in dit weelig oord gezet.
De een wast in 't lommer op van teêrgetakte struiken,
Een ander doet haer kelkj' in 't open veld ontluiken;
Dees zet haer blaedjens uit als 't ochtendscheemren groeit,
En gene ontwaekte eerst als de middagzonne gloeit.
Zoo toont dit zalig oord het puik der landtafreelen.
Elk boomtjen, in wiens top de zuiderkoeltjens spelen,
Zweet geurig balzemvocht ter malsche stamschors uit.
Elk draegt een zoeten last van sappig goudgeel fruit.
Den smaek dier vruchten zal geen dichter ooit beschryven;
't Hesperisch fabelooft zou hier te kort by blyven.
Een frissche beemd doorsnydt dit geurenaedmend dal,
En spreidt een ryk tapyt van bloemen, zonder tal.
Het wollig schaepjen scheert het teeder weigras blyde;
Een palmenheuvel of boschaedjen heft ter zyde
Zyn waggelende kruin; een zilverheldre beek
Omhelst ter koestering het bloemperk dezer streek,
Waer 't roosjen zonder doorn aenvallig staet te pryken.
Wat verder vormt het groen een aental koele wyken
En grotten, onbekend aen 't stralend zonnenoog,
Waer langs de purpren druif haer kronkelranken boog;
Terwyl eene andre bron, met aengenaem geklater,
Ter klippe afborrelend, een kom van stilstaend water
Of 't levend stroomtjen vormt, aen welker groenen rand
Cipressenboomen, door de Almogende geplant,
| |
[pagina 116]
| |
Hun schaduwwekkend loof nu her- dan derwaerts wiegelen
En zich in 't kristallyn dier blanke golfjens spiegelen.
Het dartlend voglenheir vervult de gantsche wyk
Met liefdezangen en met kweelend boschmuzyk,
De wind verspreidt en bloem- en bladreuk te allen zyden,
En de eeuwge lente kent geen wisseling der tyden.
|
|