Nalatenschap. Dicht- en toneelstukken

[p. 92]

De dood van Lesbia's Muschjen.

Weent, o gy Liefdegoôn! weent, o Bevalligheên!
Dat elke minnaer 't leed van Lesbia beween':
Helaes, haer muschj' is dood, de wellust van haer leven,
Die vogel zoo getrouw, zoo lief heeft haer begeven.
Hy is niet meer, dien ze als hare oogjens heeft bemind:
Zy was zyn moeder; hy, haer teeder troetelkind.
Hy konde (en moest als ik niet voor haer toren schrikken)
Zich nestlen aen heur hart en in haer boezem pikken;
En nu... nu dwaelt hy in het ryk der duisternis,
Van waer, geen enkele, ach, ooit weêrgekomen is.
Gevloekt zy 't helleryk, en gy, o Schikgodinnen,
Die ons zoo menigmael al wat wy meest beminnen,
Die myner Lesbia haer schuldloos muschj' onttrekt.
O Dood, ziet gy den traen, die langs heur wangen lekt?
Ziet gy hare oogjens, ach zoo schoon, nu roodbekreten,
Nu opgezwollen?.. Ach, hoe kondet ge u 't vermeten!